جيئڻ لئه جڳ ۾
جيئڻ لاءِ جڳ ۾ ڪو جذبو ته گھرجي،
مگر ڇو اسين
خالي خالي، رڳو کوکلا کولا،
ڄڻ شرابيءَ جو سوچن سندا سلسلا،
کنيو ٿا وتون پاڻ پنھنجا ئي لاشا!
موت آھي مداري انھي جي اڳيان،
ڪيون پاڻ ٿا روز پنھنجا تماشا.
پاڻ پنھنجي ضميرن کان لڪندا وتون،
پاڻ کان پاڻ روپوش رھندي سدا
پنھنجي صورت ڏسڻ لئه به سڪندا وتن.
سوچ ساگر ۾ صدين جي ماٺار آ،
جيون جي جر تي ويو سينور ڄمي،
ڪنھن به طوفان جو ڪونه آثار آ.
خيالن جي ڌرتيءَ ۾ کارو سھي
ڪو ته کوھر ڦُٽي
ذھن جي ھي زمين ڀل نه زرخيز ٿئي
ڪو ته ٿوھر ڦُٽي
جيئڻ لاءِ جڳ ۾ ڪو جذبو ته گھرجي.