رڳو ٿر جي صحرا تي. . .
مڃون ٿا،
اسان جون زبانون به پاڙان پٽائي سگھو ٿا،
اسان جا سڀئي،
درد، ورلاپ سڏڪا،
گفتا ۽ ڳالھيون،
رکي وات تي ھٿ، دٻائي سگھو ٿا.
مڃون ٿا، او ماري!
ڪارونجھر مٿان جي،
ڪئي ڪُڻڪ ڪونجن،
انھن جا پڙاڏا ۽ ڪڻڪاٽ ڪوڪون،
رڳو ٿر جي صحرا ۾،
ٿورو به گونجن،
ھا! مڃون ٿا،
بڇي باز بحري انھن تي،
انھن جو پک پک پٽائي سگھو ٿا.
مگر منھنجا سائين!
ڀلا تن جي گونجن کي گھائي سگھو ٿا؟
لڳايو ڀلي،
جي پڙاڏان تي پھرا لڳائي سگھو ٿا.