مدتن کان. . .
چنڊ! تون چئجان پرينءَ کي ايترو،
مدتن کان من اندر ماتام آ.
ڪيئن پرچايون ڀلا ھن پياس کي،
ھن ملڪ جو ھر ميڪدو ويران آ.
چئو طرف آھن چتائن جا الا،
ھي سنڌ آ، يا دوستو! شمشان آ.
ڪنھن! جانور کان ايترا ماڻھو مئا،
جيڏو ڪٺو انسان کي انسان آ.
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو