غ
مسڪين ماڻھن کي مال ملڪيت؛ نه هئڻ برابر هوندي آهي. آفت آئي يا باهه لڳي ته نقصان به ٿورو ٿيندو اٿن. زلزلن ۽ آپدائن جي پريشاني، مال ملڪيت وارن کي گهڻي هوندي آهي. غريبن کي نه ھوندي آھي. انھن لا هيڏانھن ٻوڏ آئي ناهي، هوڏانھن ٽپڙ/آٿر ڪلھي تي رکيا ناهن. وتايي فقير اهڙي موقعي لاءِ چيو هيو؛ ”سڃائي به ڪڏهن ڪڏهن ڪم اچي ويندي آهي.“
مطلب:
110.1 چور ۽ باه، آفت ۽ ٻوڏ جو ڀَؤُ، هوندَ واري کي ججهو هوندو آهي.
110.2 غريب کي نه چور جو ڀؤ نه باهه جو، جتي ويٺو اتي جنگل ۾ منگل.
110.3 سڃي ماڻھوءَ کي؛ نه ھيٺين واٽ ڀؤ، نه مٿين واٽ ڀؤ.
110.4 ڍڳو نه ڍور، ڇا ڪاهيندو چور؟