13
سنڌو! توکي ساھت سان چاھ رکڻ گھرجي. ساھت مان تون اھو ڪجهه قبول ڪر، جنھن لاءِ عقل توکي اجازت ڏي.“
''ٺيڪ آھي.“ ائين چئي مون ساھت جو ساھ کنيو.
ھن مسڪرائي پنھنجو ھٿ منھنجي ھٿ ۾ ڏنو ۽ مون چيو، ''ساھت پڙھڻ مان ٻہ فائدا ٿيندم. گھڻي ڄاڻ ھئڻ سبب، تون مون اڳيان، ھر ڳالهه کولڻ جي ڪوشش نہ ڪندين ۽ ٻيو تہ اھڙين جھڙين ڳالهين تي تہ بحث ئي نہ ڪندين.“
مون ساھت پڙھڻ شروع ڪري ڇڏيو.
شيام جي ھڪ ڳالهه ڌيان ۾ رکيم؛ تہ:
ساھت_ ڪلا جي رچنا، ان جي آنند ۽ سکيا جي اڀياس ۾ مخمور ٿي پاڻ کوئڻ يا گھري سوچڻ کي پڙھڻ جي رفتار جي ماپي سان نہ ماپجي تہ بھتر ٿيندو. رچيندڙ، جنھن رچنا کي جنھن روپ ۾ رچيو آھي، ان کي، ان جي اصلي روپ کي نہ وٺي، صرف اُڇاتري نھار مٿائنس ڦٽي ڪرڻ 'پڙھڻ` نہ آھي. رچيندڙ پنھنجي رچنا کي رچڻ ۾ جيترو وقت لڳائي ٿو، اوترو وٺندڙ وٺڻ ۾ نٿو لڳائي؛ پر وٺندڙ جي وٺڻ واري سمي کي 'وٺڻ` چوڻ صحيح نہ آھي؛ وٺڻ جي معنيٰ تہ محض اھا آھي تہ جا چيز، جنھن روپ ۾ آھي، ان ئي روپ ۾ وٺجي. مونتي بنگاليءَ ساھت ايترو اثر ڪيو جو ھڪ ڏينھن شيام کي چئي ڏنم، ''ٿجي تہ بنگالي ڪردار ٿجي.“
شيام ناراض ٿي ويو. ڪجهه چيائين ڪونہ، صرف منھن گھنجائي ڇڏيائين.
''توکي اھا ڳالهه ڇا بُري لڳي؟“
''نہ ڏاڍي سٺي لڳي.“
''پوءِ منھن جا ڀاوَ ڇو بدلجي ويئي؟“