سُرُ کنڀات
1
ڀَلائي آهيِن، پِريِن ڀَلائيِءَ پانهنجي،
سَٻاجها سِرِ چَڙهيو، ڏوراپو نه ڏِين،
مان ڏي مَديُون ٿِينِ، سڄڻَ سَڄاينِ ۾.
پرين پنهنجي ڀلائي جي ڪري سراپا (سمورا) ڀلائي آهن. هو ٻاجهارا ڪڏهن به منهن قابل ٿي ڏوراپو نه ٿا ڏين. منهنجي طرف برايون ئي آهن، پر سڄڻ پاڻ ڀلاين سان ڀريل آهن.
2
تون چَنڊَ! اُهوئي، جو هُتِ پسيِن ٿو پِرينءَ کي،
آڏِتُ چئج اُنِ کي، ڏِيانءِ جو روئي،
هيڪانديءَ هوئي، سانگُ مَ پوي سَڄڻين!
اي چنڊ! تون اُهو ئي آهين، جو هُتي پرينءَ کي پيو ڏسين. جو سنيهو توکي روئي ڏيان، سو پرينءَ کي سڻائج. هن اڪيلائيءَ (يا وصل) ۾ ويٺل وٽان، شل پرين پري ٿي، سفر تي نه هليا وڃن.
3
مَرُ هيڪاندا هُونِ پِرين، سانگُ م وڃن سيڻ!
رهيا آهيِنِ روح ۾، نِتُ جنيِن جا نيڻ،
وِماسِيا جن ويڻ، ٿو تاريءَ تَڳي تِنِن هِنئون.
شل اهي پرين نت گڏ هجن ۽ ڪنهن سانگي سفر تي نه وڃن. جن جون اکڙيون منهنجي روح ۾ هميشه پيئون وسن، جن سڄڻن جا سخن سنجيدا ۽ فهميدا آهن، تن جي آسري ئي منهنجي دل تڳي پيئي.
4
رات سهائي ڀُون سَنئيِن، ڀائي! گُهرجي ڀلُ،
آهر ۾ الاچِيُون، چَندن چري چلُ،
مون توئي سين ڳالهڙي، ٻِئي ڪَنهيِن م سلُ،
هاهُرَ ڪندو هَلُ، ته کِجايُون کرن کي.
رات سهائي ۽ پٽ سڌو ئي سڌو آهي. اي ڀائو! هتي مهر (يا همت) گهرجي. اي اُٺ! وٿاڻ ۾ ئي ايلاچيون (ڦوٽا) ۽ چندن چري هل. منهنجيون توسان ئي ڳالهڙيون آهن، جن جو ٻئي ڪنهن کي انت نه ڏج. هونگار ڪندو هل ته رقيبن (حاسدن) کي جکايون.
5
چوڏهِينءَ چَنڊَ! تون اُڀرين، سَهسين ڪَرِئين سينگار،
پَلَڪ پريان جي نه پَڙِين، جي حيلنِ ڪَرِئين هزار،
جهڙو تون سَڀ ڄمارَ، تهڙو دَمُ دوست جو.
اي چوڏهينءَ جا چنڊ! تون سهسين سينگار ڪري، نروار ٿو ٿين. پر تون پرينءَ جي صحبت جي هڪ دم برابر ٿي نه سگهندين، توڙي کڻي هزارين حيلا هلائين. جو جلوو تو ۾ ساري عمر (اول کان آخر تائين) آهي، سو محبوب جي هڪ پل جي سوجهري ۾ آهي.
6
سهسين سِجَنِ اُڀِري، چوراسي چنڊنِ،
بالله ري پِرينِ، سَڀَ اونداهي ڀانِئيان.
سهسين سورج ۽ چوراسي چنڊ اڀرن ته به سائينءَ جو سنهن! ته پرينءَ بنا جي ڪر ساري خدائيءَ کي اونداهي سمجهان.
7
چَنڊَ تنهنجي ذاتِ، پاڙيان نه پِريُنِ سين،
تون اَڇو ۾ راتِ، سَڄَڻَ نِتُ سوجهرو.
اي چنڊ! تنهنجي حسن ۽ خوبي کي سپرينءَ جي سونهن ۽ سوڀيا جو مٽ نه ٿو سمجهان. تون رڳو رات جو ٿو ٻهڪين، اسان جو پرين ٻارهوئي پيو ٻهڪي.
8
چَنڊَ! چوانءِ سَچُ، جي مٺي نه ڀانئئين،
ڪڏهن اُڀرينِ سَنهڙو، ڪڏهن اُڀرِين ڳچ،
مُنهنَ ۾ ٻريئي مَچُ، تو ۾ ناهِ پيشانِي پِرينءَ جي.
اي چنڊ! سچ چوانءِ، جي بري ڳالهه نه سمجهين، ڪڏهين معمولي ته ڪڏهين سرس ٿو اڀرين. تنهنجي چهري ۾ چمڪ آهي، پر پرينءَ جو سهڻو مستڪ (نراڙ) توکي ناهي.
9
کَڻِي نيڻَ خُمار مان، جان ڪيائون نازُ نَظَرُ،
سورج شاخُون جهَڪيُون، ڪُوماڻو قَمرُ،
تارا ڪَتِيُون تائب ٿيا، ديکِيندي دِلبرُ،
جهڪو ٿيو جَوَهَرُ، جانِبِ جي جَمالَ سين.
جڏهن نشيلا نيڻ کڻي، ناز واري نظر اُڇليائون، تڏهن سورج جا ڪرڻا جهڪا ٿي ويا ۽ چنڊ ڪومائجي ويو. پرينءَ کي پسندي ئي تارا ۽ ڪتيون ادب سان پيش پيا. سپرينءَ جي اڳيان جوهر جي جوت به جهڪي ٿي ويئي.
10
تارا تيلِيءَ رُوءِ، لُڌا لاَلنَ! اُڀرِين،
جَهڙي تو صُبوح، تَهڙي صافِي سَڄَڻين.
اي سهڻا لُڌا تارا! تون به تهڙيائيءَ ريت (معشوقي ناز سان) ٿو اڀرين. جهڙي چمڪ تو ۾ پرهه وقت آهي، تهڙي ئي اڇائي هميشه اسان جي سپرينءَ ۾ آهي.
11
تو ڏانهن گهڻو نهاريان، تارا! تيلاهِين،
سَڄَڻُ جيڏاهِين، تون تيڏاهِين اُڀرين.
اي تارا! مان توڏانهن انهيءَ ڪري گهڻو ٿو نهاريان، جو جنهن پار منهنجو پرين آهي، تنهن پار ئي تون ٿو اڀرين.
12
هُنَ تاري، هُنَ هَنڌِ، هُتِ منهنجا سُپرِين،
سَڄَڻَ ماکيءَ مَنڌِ، ڪَئوڙا نه ٿين ڪڏَهِين.
منهنجا سپرين هن ڏورانهين تاري هيٺ آهن. منهنجن محبوبن ۾ ماکيءَ جو ميٺاج آهي ۽ هو ڪڏهن به ڪئوڙا ٿيڻ جا نه آهن.
13
تارا، تِرَ، تِروڪِڻِيُون، هَٿِن ڦلَڙيُون،
کوءِ! سي راتَڙِيُون، جي مون پِرينءَ پُڄاڻا پيِئيون.
پرينءَ جي منهن تي سنها تر، خال ۽ ڦليون آهن. ٻن پون اُهي راتيون، جي پرينءَ ريءَ گهارڻيون پون.
وائي
وَهلي وَنءُ مَ وِهامي! رَهُ رات!
رائينديس پرينءَ کي،
شمع ٿِينديَس شَب ۾، اِن خوشيءَ کان کامي،
بابوئن سندي باه جِئن، ٻَران شال اُجهامي!
پِرت جا پِريتمَ جي، سا ڪينَ پروڙي عامي،
مونکي مون پرين ِجو، اهي دَردُ دَوامي،
آهيان يارُ سَيّدَ جو، ڪانَ رهي ڪا خامي،
هُوءَ جالَنئو، لطيف چئي، مونکي آهي مُدامي،
روشَنُ ٿيا رُڃُنِ ۾، جي هُئان لَنئُون اِنهيءَ لامي،
ڪاري سا قِيامَ سَنئيِن، هوتُ جنهن جو حامي،
آيم تنهيِن لوڪَ سان، جيسين مان چَوَن سامي.
اي رات! تون ترس، ستت ئي وهامي نه وڃ. مان پنهنجي پرينءَ کي ريجهائيندس. مان انهيءَ خوشيءَ وچان رات جو جلي، خود شمع ٿي پوندس. مان شل جوڳين جي دونهيءَ جيان اُجهامي وري پيئي ٻران. پرينءَ لاءِ جا پريت اَٿم، سا عام ماڻهو نه ٿا پروڙين. مونکي دلبر جو دائمي درد لڳل آهي. مان سيد سڳوري (نبي سڳوري) جو دوست آهيان، هاڻ مون ۾ ڪا به ڪچائي نه رهي آهي. هوءَ جا سچي لنئو آهي، سا مون کي هميشه لڳل آهي. جي انهي محبت ڏانهن نت مائل هجان، ته رڃن ۾ به جيڪر پيو ٻهڪان. جنهن جو ساڻي سڄڻ آهي، تنهن لاءِ ڪاري قيامت به سهنجي آهي. خلق سان تيسين گهارڻو اٿم، جيسين مون کي سوامي (پورو تارڪ يا تياڳي) ڪري سڏين. (جيسين روحاني سردار مون کي پورو تارڪ ڪري تسليم ڪن.)
داستان ٻيو
1
ناسِيندي نِگاهَ، پهرين ڪج پِرينِ ڏي،
اَحوال عاجزن جا، آکج لَڳِ اللهَ،
روزُ نِهارينِ راهَ، اَکيُون اَوهان جي آسِري.
اي چنڊ! تون اڀرندي ئي پهرين نظر پرينءَ ڏي ڪج. ڌڻيءَ ڪارڻ هنن نماڻن جا احوال کيس سڻائج: ”هو هر روز اوهان جي واٽ پيا تڪين ۽ اوهان جي آسري تي ئي هو اکيون کڻي پيا نهارين.“ (يا ”هنن جون اکيون اوهانجي انتظار ۾ راهه پيئون تڪين.“)
2
چَڱا چَنڊَ! چَئيجِ، سِنِيها کي سَڄِڻين،
مَٿان اَڱڻ اُڀري، پِرينِ جي پئيج،
جهِيڻو ڳالهائيج، پيرين وجهي هَٿڙا.
اي ڀلارا چنڊ! پرينءَ کي اسان جا پيغام پهچائج. سندن اڱڻ مٿان اڀري ۽ سندس پيرن تي هٿ رکي، نهايت نرمائيءَ سان ڳالهائج.
3
اُڀِرُ چَنڊَ! پَسُ پِريِن، تو اوڏا، مُون ڏُور،
سَڄَڻَ سَتا وِلھه ۾، چوٽا ڀَري ڪَپُور،
پيرين آئون نه پُڄڻي، ٻاٻُل ڏِئي نه ٻُور،
جنهن تي چڙهي اَسُورِ، سَنجهي سَڄَڻَ سِيٽيان.
اي چنڊ! تون اڀر ۽ اُٿي پرينءَ جو درشن ڪر، توکي ويجها پر مونکان پري آهن. محبوب، وارن کي چندن سان واسي، کُليءَ هير ۾ سمهيا پيا آهن. مان پيرن سان پنڌ ڪري، وٽن پڄڻ جهڙي نه آهيان ۽ بابل ڪو اُٺ به نه ٿو ڏئيم، جنهن تي سوار ٿي، اسر جو سوير ئي پرينءَ جي پار ڏي ڪاهيان.
4
ڌَڻي! ڪَرِيندين ڪَڏهيِن، حياتيءَ هيڪاند؟
مَنَ ۾ مُشتاقنِ جي، ڪي رنجائي راندِ،
پِريِن ڏيساندَرَ پاندِ، ڳُجھُه ڳَرَهِيان ڪن سين؟
اي ڌڻي! تون ڪڏهن هن حياتي ۾ منهنجو ساڻن ميلاپ ڪرائيندين؟ عاشقن جي اندر ۾ عشق جي آزار راند رچائي آهي. محبوب ڏيساور ۾ آهي، مان ڪن سان ويهي اندر جو ڳجهو حال اوريان؟
5
هِنئڙي سَڄَڻَ سارِيا، ڪِٿي هُوندَمِ هير؟
اَچي لالَنِ! نه ڏِئين، مٿي پَلَنگَن پير؟
ٿي وِرونهِڻ ويرَ، ڳُجھُه ڳَرهِيان ڪِنِ سين؟
منهنجيءَ دل پرينءَ کي سنڀاريو آهي. هينئر هو ڪٿي هوندا؟ اي پرين! تون منهنجي پلنگن تي نه ٿو اچي پير ڌرين؟ هينئر رهاڻ جي مهل ٿي آهي. مان ڪنهن سان اندر جو حال اوريان؟
6
ڪَرَهو نه ڪيڪانُ، پيرين آئوُن نه پُڄڻي،
جي مون رات رَساڻي، نيئي ساجَنَ ساڻ،
مُون نه وَهِيڻو پاڻُ، ويٺي نِيڻَ نچوئيان.
نه اُٺ نه گهوڙو، جو مون کي هلي رات جو پرينءَ وٽ پهچائي. پيرن سان پنڌ ڪري، مان پهچڻ جهڙي نه آهيان. مان پنهنجي وس ۾ نه آهيان. مان ويٺي اوسيئڙي ۾ نهاريان. (يا نيڻن مان نير هاريان.)
7
ڪَرها! ڪَسَرَ ڇَڏِ، وِکَ وڌندي پاءِ،
منهنجو هلڻ اُتَهيِن، جتي جانِبُ جاءِ،
توکي چَندنُ چارِيان، ٻيو وڳُ لاڻِي کاءِ،
اِئين اُٺ! اٺاءِ، جيِئن هونديءَ راتِ هُتِ مِڙُون.
اي اُٺ! ڍرائي ڇڏ، تڪڙي وک وڌاءِ. منهنجو هلڻ اتي آهي، جتي جانيءَ جي جوءِ آهي. مان توکي اتي چندن کارايان، جتي ٻيو سارو ولر لاڻي پيو کائي. اي اٺ! مونکي ائين کڻي هل، جئن هلندڙ رات جو ئي هلي، هتي پرينءَ سان ملون.
8
ڪَسَر ڇَڏِ ڪَنواٽَ! وِکُون وِجھُه وَڌَنديُون،
سنئيِن سُپيرينِ جي، ونگي ڀانءِ م واٽ،
ڇَڏ جهوري ڏي جهاٽَ، ته هونديءَ رات هُتِ مِڙُون.
اي ڳڀرو اُٺ! تڪڙيون وکون کڻندو هل. محبوب جي سنئين ۽ سهنجي راهه کي ڏنگي ۽ ڏکي نه سمجهه. گيسر کي ڇڏ، سٽ ڏيئي هل، جئن هلندڙ رات جو ئي محبوب سان هلي ملون.
9
آڻي ٻَڌُمِ وَڻَ جاءِ، مان مُکڙيُون چري،
ڪُڌاتُورو ڪَرَهو، لِڪيو لاڻي کاءِ،
اِنَ مئي سندي ماءِ!، مُون کي ڳالهڙين ڳوڙها ڪيو.
ڪرهي کي وڻ سان اچي ٻڌومانس ته من مکڙيون کائي، پر ڪلڇڻو اُٺ لڪيو ڇپيو وڃيو لاڻي کائي. اي جيجل! انهيءَ اُٺ جي ڪرتوتن منهنجون متيون منجهائي ڇڏيون آهن. (هتي اشارو انسان جي من ڏانهن آهي.)
10
مَيا! مَڃُ مِنٿَ، اَڄ منهنجي ڪَرها!
جهاڳِيندي جَر پَٽيُون، متان ڪَرِئين ڪٿ،
سُپيريان جي سَٿَ، مُون کي نيئي ميڙِئين.
اي اٺ! اڄ تون منهنجي منٿ مڃ. واهڙ ۽ ميدان جهاڳيندي، متان ڪا ڳڻ ڳوت ڪرين. مون کي هلي پرينءَ جي ڪچهريءَ (ساٿ) سان ملاءِ. (هتي من کي منٿون ڪيون ٿيون وڃن ۽ پوءِ لب آڇيا ٿا وڃن.)
11
ڳَلِ ڳانا ياقُوتَ جا، موتِيُنِ ڳُتيسَ مالَ،
ڪَديفي جي ڪَرَها! هيدي پاينءِ حال،
چندن چارِينءِ جالَ، جي مُون رات رساڻِئين.
اي ڪرها! ڳچيءَ ۾ ٺهه پهه ياقوتن جو هار ۽ موتين ڳتي مالها ۽ ريشمي مهار پايانءِ ۽ ججهو چندن چاريانءِ، جي تون مون کي هلي رات جو پرينءَ وٽ پهچائين.
12
مَيا! تو مُهارَ، سڄي پايان سون جي،
چارِينءِ چَندَنَ چوٽِيُون، نايو مينديءَ ڏارَ،
سَندي پِي چَچارَ، جي مُون رات رساڻِئين.
اي چانگا! توکي سڄي سون جي گهڙيل مهار پايان، چندن جون مکڙيون کاراياءِ ۽ مينديءَ مٿان جهڪائي، ان جون ٽاريون چاريانءِ، جو تون رات جو هلي، مون کي پرينءَ جي پيچري لائين.
13
اُٺُ نه وڃي وَڳَ سين، چَري نه چانگو،
لَڳيس نائُڪ نينِهن جي، نيهوڙيو نانگو،
ڇَڏي سِر سانگو، رِڙهي رند پِرينِ جي.
اُٺ، نه ولر سان گڏ ٿو وڃي، نه ئي چري ٿو. کيس محبت جي ميخ لڳي آهي، جنهن هن نانگي کي فنا ڪري ڇڏيو آهي. هو هاڻ سر جو سانگو لاهي، پرينءَ جي راهه ڏانهن هلڻ جي ٿو ڪري.
14
وِهي مَنجههيِن وَڳَ، کَٿُوريءَ ڏارَ چَري،
ماءِ! منهنجي ڪَرَهي، پَڌَرِ پَڳَ نه لَڳ،
جڳَ سين جهڙو جَڳَ، هِنئين سي هُتِ چري.
هاڻي اُٺ وڳر منجهه ئي ٿو وهي ۽ کٿوريءَ جون ٽاريون ٿو چري. اي امڙ! منهنجي اُٺ جو ڪوبه ظاهر ظهور نشان نه ٿو پسجي، جهان سان جهان جهڙو آهي ۽ اندر ۾ هتي (پرينءَ وٽ) ٿو چري. (سڌريل من ڏانهن اشارو)
15
اَڄ نه اَڳئينءَ ڍارَ، ڪَرَهو جيئن ڪالھه هو،
اَڱڻِ آيو نه ڪري، پاهوڙي پچارَ،
جيڪُس مَنجھه قَطار، ڪا وَل چِنائين وِهُ جي.
اُٺ اڄ اڳين ڍار (روش) تي نه آهي، جيئن ڪالهه هو. اڱڻ ۾ اچي، تو بري جي به تمنا نه ٿو ڪري. شايد وڳر سان وڃي، ڪنهن زهريلي ول جي چش ورتي اٿس. (من اڄ وري ٿڙيل ٿو لڳي، سندس شيطاني سڀاءُ وڃڻ جو نه آهي.)
16
مَيي ماڪائي، وِڌو واتُ وَلين کي،
خبر ٿِي کيٽَ ڌَڻينِ کي، وِڏاوُڙا واهي،
ڪَرَهي ڪاڪَتَ ڇڏي، وَريس نه وائي،
چانگي چَرِيائي، ويئي ويچاري وِسري.
ڪرهي ڪڏي، وڃي ولين ۾ وات وڌو. اها سڌ ٻنين جي مالڪن کي پيئي ۽ انهيءَ تي سندس رکپال به ڏمريا. ميي جو سارو ست نڪري ويو آهي ۽ وات مان ڪا هونگار نه ٿي نڪريس. ويچاري اُٺ کي سموري مستي وسري ويئي آهي.
17
وَٽي سيٽَ سُوٽَ، پاءِ پنهنجي ڪَرَهي،
وَليُون واسَ وَرِنيُون، پَهريُون مَٿي پَٽَ،
چانگي چَکي چَٽَ، ته پوءِ نه رَهَندو پَئدَ ري.
مضبوط نوڙيون وٽي پنهنجي اُٺ کي پاءِ. سرهيون وليون پٽن تي پکڙيون پيئون آهن. چانگي جي چشڪو ورتو ته پوءِ بنا ڏانوڻ جي رهڻ جي نه ڪندو. (من جي هڪواريءَ ظابطي اندر رهي، روحاني ساءُ ورتو ته پوءِ هميشه قبضي هيٺ رهڻ پسند ڪندو.)
18
ڪَرهي کي ڪئين، وِڌَمِ پَئدَ پَلَڻَ جا،
ليڙو لاڻيءَ کي چَري، نِيرَ ساڻ نَئيِن،
چانگي سَندي چِتَ ۾، صاحب! وِجھُه سَنئيِن،
اوباهيوس ائيِن! لُطفَ ساڻُ لطَيفُ چئي.
اُٺ کي روڪڻ لاءِ ڪئين ڏاوڻ وڌم. چانگو زنجيرن سوڌو نئڙي، وڃيو لاڻي چري. اي ڌڻي! تون ئي پنهنجي مهر سان کيس سنئين راهه تي هلاءِ. (من روڪڻ سان به باز نه ٿو اچي ۽ براين ڏانهن پيو ڀڄي.)
19
چانگي چَئي چُڪياسِ، مَٿان اڪ نه اُلهي!
جنهن ولِ گهڻا وِهاٽيا، اُنَ سين آر لَڳياسِ،
چوڌاري چَندَنَ وَڻَ، پَچي پوڄ پياس،
رُئاري رَتُ ڪَياسِ، هِنَ ڪُڌاتورُي ڪرهي.
اُٺ کي سمجهايم ته اڪ جي مٿان نه وڃي پئه، جنهن ول گهڻن جو هوش نهوڙيو آهي، تنهن سان ئي وڃي نينهن اڙيو اٿس. چؤطرف چندن جا جام وڻ پچي راس ٿيا اَٿس. هن ڪلڇڻي اُٺ مون کي رت رئاريو آهي. (مٿين ٻن بيتن ۾ نجس من ۽ ان جي برين خصلتن ڏانهن اشارو آهي.)
20
اُٿي اَڙائيِنس، ڇڏيو ته ڇيڪ ٿيو،
کارايان، کِڙِيو وڃي، پلاڻي پائيِنس،
ڏانوڻِ تنهن ڏانئيِنسِ، جِئن چَري ۽ چِنگهي ڀُڻو.
اُٿي اُٺ کي پئد وجهه، جي تو ڇڏيس ته ڇيڪ پيو گهمندو. جي کارايانس ٿو ته ٽهيو وڃي (هلڻ جي نه ٿو ڪري)، اُٿي ڪو پلاڻ يا بوجو وجهينس (ته ٽاهه لهيس). اهڙو ڪو ڏانوڻ وجهينس، جو چري به پيو ۽ هونگاريندو به وتي.
21
دُودستي، دوپيرَ، سيِني سَنگهَرَ رُڪَ جي،
ماءِ! مُنهنجي ڪَرَهي، تازي ڦلَنِ هيرَ،
تنهن ڪامڻ ڪَندي ڪير؟ جو مُونهِين وَٽِ مَسَ رَهي!
اڳين ٽنگن توڙي پوين ٽنگن ۾ نير ۽ سيني ۾ رڪ جي زنجير پيل اٿس. اي جيجل! منهنجي اٺ کي تازن گلن چرڻ جو عادت آهي. تنهن کي ڪير ڇل ول هڻندو، جو مون وٽ مس رهڻ جي ٿو ڪري.
22
ڪنين ڪامَڻَ ڪَياءِ؟ ڪيِئن ڀَنڀولِئين ڪَرَها!
اَکيُن مَٿي اَکيا، پِڙَ ۾ پير گَٺاءِ!
وڳَ ڪِ وِسرِياءِ؟ ٻَڌو جِئن گهاڻي وَهيِن.
اي ڪرها! توکي ڪن جادو ڪيا آهن ۽ تون ڪئن ڀنڀلجي ويو آهين؟ اکين تي کوپا پيا اٿيئي ۽ گهاڻي جي پڙ ۾ پير گٺا اٿيئي. ڪئن وڳر وسري ويا اٿيئي، جو قابو ٿيو گهاڻي ۾ پيو وهين؟
23
کائي نه کَٽَڻَهارَ، چَندَنَ جا چُوپا ڪري،
اَگَرَ اوڏو نه وَڃي، سِرِ کَنڊَ لَهي نه سارَ،
لاڻيءَ جي لَغارَ، ميو مَتارو ڪيو.
ميو کٽڻهار نه ٿو کائي ۽ چندن جا چوپا ڪري اُن کي ٿوڪاريو ڇڏي. اگر جي ويجهو نه ٿو وڃي ۽ سرکنڊ کي به نه ٿو پڇي. لاڻيءَ جي چش اُٺ کي مچائي متارو ڪيو آهي.
24
چانگا! چَندَنُ نه چَرين، مَيا! پِئين نه موڪَ،
اَگَرَ اوڏو نه وَڃيِن، ٿُڪيو ڇَڏِئين ٿوڪَ،
لاڻي وِچان لوڪَ، تو ڪَهڙي اَکَرِ آئڙي؟.
اي اُٺ! تون نه چندن ٿو چرين نه ٿو جالاري پاڻيءَ مان ڪجهه پين. اگر جي ويجهو نٿو وڃين ۽ اُچا کاڄ ٿوڪاريو ڇڏين! هن ساري خلقت ۾ توکي ڪهڙي ڪارڻ لاڻي وڻي آهي؟ (اي من! تون ڇو ٿو براين ڏانهن گهلجي وڃين؟)
25
جِئان ڪوڙِ ٻه ڪاٺيُون، پَنجين لَکين پاءُ،
مَيو تنهن ماڳاءِ، ڏيهاڻي ڏارَ چَري.
جتان هڪ ڪروڙ ۾ ٻه ڪاٺيون ۽ پنجين لکين هڪ پاءُ ٿو ملي، اُنهيءَ هنڌان اُٺ هر روز ٽاريون ٿو چري.
26
لَک لاکيِڻو ڪَرَهو، ڪوڙين ڏيئي ڪاهِ،
ايلاچِيون آهُرَ ۾، پُوڄَ مَيي کي پاءِ،
ڪَٿَ نه ڪَندو ڪاءِ، جُه پَلاڻيو ته پِرِينءَ مِڙي.
لک لهندڙ اُٺ ڪروڙ ڏيئي به ڪاهي وڃ. چاري ۾ اُٺ کي جام ايلاچيون (ڦوٽا) ڏي. پوءِ هو هلڻ ۾ ڪابه ڳڻ ڳوت نه ڪندو. جان ئي پلاڻيو تان ئي پرينءَ وٽ پهتو.
وائي 1
سَڌين سيڻَ نه هُون،
نِينهن نِياپي نه ٿِئي،
ڪاريءَ رات رَتَ ڦڙا، جان جان نيڻ نه رُونِ،
موٽَڻُ جنيِن ميهِڻو، پِڙ تي سيئي پونِ،
جِنِ مُسافرَ سُپِرين، سي مَرُ رويو رُونِ.
رڳو سڌن ڪرڻ سان پرين نٿا ملن ۽ رڳو نياپن سان پريم جي پورائي نه ٿيندي آهي. جيسين اونداهيءَ رات ۾ اکيون رت نه ٿيون روئن، (تيسين پرين نه ملندا آهن ۽ نه سچي محبت ٿيندي آهي.) محبت جي ميدان تي اُهي ڪڏي اچن، جن لاءِ موٽڻ عيب آهي. جن جا پرين مسافر (ٿورو وقت رهندڙ) آهن، سي ڀل رويو روئن.
وائي 2
توڻي تڙِئين نُون، يا اَلا!
تو دَرو توءِ نه ڇڏيان!
مونکي سو مُشاهدو، جي مُنهن نه ڏئين مُون،
مُون ٻيا درَ گهڻا نِهاريا، آهِئين تُون ئي تُون.
اي ڌڻي! توڙي تون مونکي پاڻ وٽان تڙي ڪڍين، ته به تنهنجو در نه ڇڏيان. مون لاءِ اهو ئي ديدار آهي، جي تون مونکي منهن نه ڏين. ٻيا در گهڻيئي ڀيٽيا اَٿم، پر سچ ته تون ئي منهنجو آڌار آهين.