سُرُ پورب
1
ڪري، ڪانگَ! ڪُرنِشُون، پيرين پِرِينءَ پَئيجِ؛
آءٌ جو ڏِيَنئِي سَنِيهو، وِچ مَ وِساريجِ؛
اَللهَ لَڳِ، لَطِيفُ چئي، ڳُجھو ڳالِهائيجِ؛
چُئان تِئَن چئيجِ، ته کِنياتا! خوشِ هُئين.
اي ڪانگ! پرينءَ کي سلام ۽ نياز ڪري، کيس پيرين پئج. مان جو پيغام ڏيانءِ، سو واٽ تي وساري نه ڇڏج. ڌڻيءَ جي واسطي، ساڻس ڳجھ ڳوھ ۾ ڳالهائج. اي ڪانگا! جئن توکي چوان، تئن چئج، ته هميشہ خوش هوندين.
2
آءُ اُڏامِي، ڪانگَڙا! پارانڀانِ پَچارِ؛
ويـهِي هِتِ وِصالَ جو، تان ڪو تِرُ تَنوارِ؛
جي ڏِسَڻَ ۾ ڏيسارِ، سي اُڏامِي آڻِ پِرِين.
اي ڪانگل! اُڏامي اَچ ۽ سندن (محبوبب جي) نياپن جو ذڪر ڪر. تون هت (اسان وٽ) ويهي، ميلاپ جي باري ۾ ڪا ٿوري لات لنؤ. جي ڏسڻ ۾ (ظاهري طرح) ڏيساور ۾ آهن، تن کي اُڏامي اسان وٽ آڻ. (اُنهن کي پنهنجي مٺي لات سان ريهي ريبي، واپس آڻ.)
3
پارانڀانِ پَچارِ، مٿي لامَ لَطِيفُ چئي؛
ڦيرِ مَ فَضِيلَتَ تُون، جا ڪُرَ اَوَان جِي ڪارِ؛
جي ڏِٺي ۾ ڏيٺارِ، سي اُڏامِي آڻِ پِرِين.
تون وڻ جي ٽاري تي ويهي، سندن سنيهن جو وستار ڪر. جا اوهان جي نسل جي دستوري فضيلت آهي، تنهن کان منهن نه موڙ، جي ڏسڻ ۾ ڏينهن جھڙا ٻهڪندڙ آهن، (پرين، جن ۾ ڏينهن جھڙو سوجھرو آهي)، تن کي اُڏامي، اسان وٽ آڻ.
4
وَهِلو وَرُ، وَرِيا پِرِين، آءُ ڪانگا! لَنئُن لاتِ؛
وِيا جي قَلاتِ، سي اُڏامِي آڻِ پِرِين.
اي ڪانگل! ترت موٽ ۽ اچي اها لات ڪر ته ”محبوب ڄاڻ واپس آيا“. جي قلات (ڏورانهين ديس) ۾ ويا آهن، تن کي اُڏامي واپس آڻ.
5
ڪانگَلَ! سي ئِي ڪوٺِ، پِرِين جي پَرڏيہِ وِيا؛
جنِين رِءَ جَهانَ ۾، اَکَڙِيُنِ اَروٺِ؛
اللهَ لَڳِ، لَطِيفُ چئي، ڪَجِ ڳاراچو ڳوٺِ؛
جي ڏَمِرِيا ڪَنهِن ڏوٺِ، سي اُڏامِي آڻِ پِرِين.
اي ڪانگل! اُنهن جانبن کي سڏي اچ، جي پرديس ۾ ويا آهن ۽ جن کان سواءِ جھان ۾ روئي، اکين مان آب سڪي ويو آهي. ڌڻيءَ جي واسطي، ڳوٺ ۾ اچي اهو شادمانو ڪج. (پرينءَ جي واپس اچڻ جي خوشخبري کڻي، اچي جشن ملهائج.) جي سپرين ڪنهن ڏک ڪري ڪاوڙيا آهن، تن کي اُڏامي واپس آڻ.
6
پِرِين جي پَرديسَ ۾، تِنِ جي ڪانگا! ڪَجِ خَبَرَ؛
ته سَڀِ مَڙهايان سونَ سين، پکِي! تُنهِنجا پَرَ؛
گُھمِي مَٿان گَھرَ، ڏِجِ پارانڀا پِرِينءَ کي.
اي ڪانگل! محبوب، جيڪي پرانهين ديس ۾ آهن، تن جي خبر سڻائج ته اي پکي! تنهنجن پرن تي سموري سون جي جڙت ڪرايان. پرينءَ جي گھر مٿان ڦيرا ڏيئي، کين سنيها ڏج.
7
ڪڍِي، ڪانگا! تو ڏِيان، هِنئون ساڻُ هَٿَنِ؛
وَڃي کاءُ وِلاتَ ۾، اڳيان عَجِيبَنِ؛
پِرين مانَ چَوَنِ، ته هِئَن قُرِبانُ ڪيرُ ٿِئي!
اي ڪانگا! مان توکي پنهنجي دل، پنهنجن هٿن سان ڪوري ڪڍي ڏيان. تون جانبن اڳيان ولايت (پرديس) ۾ وڃي اُن کي کاءُ ته من محبوب چون ته ”ههڙي نموني ڪير ڪسجي، قربان ٿي آهي؟“
8
ڪانگَلَ قَرِيبَنِ جا! اچِي وائِيءَ وَڻُ؛
تو ۾ بُوءِ بَهارَ جِي، مُشڪَ کَـٿورِيءَ مَڻُ؛
اچِي عَجيبَنِ جو، اورانگِھجِ اَڱَڻُ؛
تو کي پَسِي تَڻُ، سُورَنِئان صافُ ٿِئي.
اي پرينءَ جا ڪانگل! تون ڪا اچي وڻندڙ وائي ڪر. تو ۾ بهار جي سرهاڻ آهي ۽ مشڪ يا کٿوريءَ جي مڻ جيتري خوشبوءِ آهي. تون محبوبن جي اڱڻ مٿان اڏامي، پار وڃج. توکي ڏسي، منهنجو سرير، سورن کان صاف (آجو) ٿو ٿئي.
9
آندِيوُن ڪانگَ قَرِيبَ جُون، اَڄُ واڌايُون واهَ؛
مَنَ مُرادُون پُنِيُون، ٿِيون سَرَهائِيُون ساهَ؛
آندا پِرِين اللهَ، سَڏَ مُنهِنجا سابِ پِيا.
اڄ ڪانگل، پرينءَ وٽان واھ جون واڌايون آنديون آهن. منهنجي اندر جون آسون پنيون ۽ منهنجي جان ۾ خوشيون لڳي ويئون. ڌڻيءَ محبوبن کي واپس آندو ۽ منهنجا سڏ سجايا ٿيا.
10
ڪانگَلَ! تُنهِنجِي ڇانگَ، جَڏو جِيُ جِياريو؛
مٿان لامُنِ لَتَ ڏِيو، ٻولِئين سِرِ ٻيلانگَ؛
اُڏِرُ مٿان ڦانگَ، ته گَھرِ آوَنِ سُپِرِين.
اي ڪانگل! تنهنجي اُڇانگ (ٽپي)، منهنجو جڏو جسم سڄو ڪيو. تن ٻين ٽارين کي لتاڙيو، ٻٽي ٽاريءَ جي مٿان ويهي ٿو لاتيون لنوين. تون ٽاريءَ مٿان اُڏامي اچ ته محبوب منهنجي گھر اچن.
11
ڪانگَلَ! نيئِي ڪانگِ، مُنهِنجِي ڏي مَحِبُوبَ کي؛
”لالَنَ! لايَـئِي ڏِينهَڙا، ڪَنهِن سِٽاڻي سانگِ؛
اَوان رِءَ اَڙانگِ، ويٺِي وِرِهَ وَسائِيان.“
اي ڪانگل! منهنجو هي پيغام وڃي پرينءَ کي رساءِ. ”اي جانب! تو ڪنهن ضروري سانگي وڃي هيترا ڏينهن لاتا آهن! اوهان کان سواءِ مان ڏکي، وڇوڙي جي پچ ۾ ويٺي گھاريان.“
12
رِءَ پِرِيان پَرديسَ ۾، وِرِهَ وَڌِي ڪِي وَسَ؛
اَکِـيُون پارِ پِرِيُنِ جي، ٿِيوُن گامَ نِهارينِ گَسَ؛
ڏِيندا پانڌِي ڏَسَ، کِينءَ جُون آڻي خَبَرُون.
پرديس ۾ رهندڙ پرينءَ کان سواءِ، درد وڌي، منهنجي مٿان وسڪارا لائي ڇڏيا آهن (يا درد وڌڻ سان وس ڪيا آهن)، اکيون پرينءَ جي طرف (پرينءَ جي انتظار ۾)، ڳوٺ جون واٽون پيئون تڪين. قاصد، نيٺ خوشيءَ جي خبر آڻي ڏيندا.
13
زاغَ! تُنهِنجِي ذاتِ جو، ٿورو مَٿي مُون؛
اُڏامِجِ، عَبۡدُاللَّطِيفُ چئي، صُبحَ سيڻَنِ ڏُون؛
ڪَجِ وينَتِـيُون وِتَرِيُون، ٻاجھائِجِ ٻَهُون؛
ته ”لالَنَ! ڪونَ لَـهُون، جِھو تو جَهانَ ۾.“
اي ڪانگل! تنهنجي ذات جو مون تي احسان آهي. صبح جو پرين ڏانهن اُڏامج. تون کين گھڻيون منٿون ڪج ۽ گھڻو ليلائي چئج ته ” اي جانب! هن جهان ۾ تو جھڙو ڪوبه ڪونه ٿا پسن.“
14
قَرِيبَنِ جو ڪانگڙو، مٿي ٽارَ ٽِلي؛
کَـڻِيو کِنياتو خَبَرُون، کِيرُون ڏِيو کِلي؛
لائِي جَنهِن لالَنَ سان، مُنهِنجي باتِ بِلي؛
سو وَرُ چَشِمَنِ سان چَلي، جو دَرِبارِي دوسَ جو.
محبوبن جو ڪانگل، ٽاريءَ مٿان لڏي ۽ لمي پيو. ڪانگل واڌاين جون خبرون کنيو، ٽڙي ۽ مشڪي پيو. اُنهيءَ، جانب کي منهنجي ڳالھ وڃي پهچائي. اُهو ڀل ته منهنجين اکين مٿان هلي، جو دلبر جو درٻاري آهي. (جي دلبر جي درٻار مان ٿي آيو آهي.)
داستان ٻيو
1
تَن اَکِيُنِ اُتان سُکَ، کِلندي کَڻَنِ جي؛
پِرِيُنِ پاٻوهَڻَ سان، ڏُورِ ڪَيا سَڀِ ڏُکَ؛
ماڙُهنِ ليکي بُکَ، سامِي سُورَ سَنَا ڪيا.
تن نيڻن مان سُک حاصل ٿيا، جي سپرين کلندي مٿي ٿا کڻن. جانبن، مرڪڻ سان، مڙيئي درد ميٽي ڇڏيا. ماڻهن جي ليکي ته جوڳين کي بک ڳاري سنهو ڪيو آهي، پر هنن کي درد ڳاري سنهو ڪيو آهي.
2
سامي چائِيـين، سُکُ طَلبِئين، سِکِـئين نه، سامِي!
اَڃا اورِئين پَنڌَ ۾، ويٺين وِسامِي؛
گُـرَ کي تُون نه گَڏِئين، چائِيـين اِنعامِي؛
دائِمُ مُدامِي، پورو رَهِجِ پِرِينءَ سين.
پاڻ کي سامي (جوڳي) ٿو چوائين ۽ سک ٿو چاهين، اي سامي! تون ڪين ڪکئين! (تون جوڳ مان ڪي ڪين پرايو). تون سفر ۾ (روحاني راھ) ۾ ويجھو ئي بيحال ٿي ويهي رهين. تون گروءَ سان سنمک نه ٿئين (گروءَ جي هدايت ٿي هلي، وٽس سرخرو نه ٿئين.) ۽ پاڻ کي انعام حاصل ڪيل (منزل جو صاحب) ٿو چوائين. هميشہ تون پنهنجي پرينءَ سان وچن ۽ ويچار ۾ سچو رهج.
3
پُورَبِيا پُوري وِيا، آسَڻَ آڌِيءَ راتِ؛
سُيَمِ نه سَنياسِيُنِ جُون، پَچارُون پِرڀاتِ؛
ڪا جا جوڳِيءَ ذاتِ، مِٽَ نه معذُورَنِ جا.
پورب جا رهواسي (روحاني ولايت ۾ وسندڙ جوڳي)، آڌيءَ رات جو پنهنجا آستان ئي بند ڪري ويا. اسر جو اُنهن آديسين جون تنوارو ٻڌڻ ۾ نه آيم. جوڳين جي ذات اهڙي ڪا آهي جو هو درد جي ماريلن جا ڪڏهن به مائٽ نه ٿا ٿين. (جوڳي بي پرواھ آهن ۽ طالبن لاءِ ذرو به ترس ڪونهين.)
4
مٿي راهَ رَوان ٿِيا، پُورَبِ پُورِيائُون؛
هي گَھرُ گھورِيائُون، آڳانڍِيائُون اڳِيان.
جوڳي سفر تي روانا ٿيا ۽ پورب (روحاني ولايت) ڏانهن راهي ٿيا. هتي جو آسڻ ترڪ ڪيائون ۽ وڃي ڏورانهين ڏيھ ۾ پکا اڏيائون.
5
پُورَب پُورَب تَبِ ڪَرُون، جَب هِنئَڙي آوَنِ پُورَ؛
سِڪَندي کي سَڄَڻين، نِڪُون لايُون نُورَ؛
مارِيَسِ تَنهِن سُورَ، جِئَن ساڄَنُ سُڄي، نه مِلي.
”پورب! پورب!“ تڏهن ٿو پڪاريان، جڏهن دل ۾ جوڳين جا خيال ٿا اچنم. پرينءَ لاءِ سڪندي، منهنجن نيڻن، ڳوڙهن جا وسڪارا وهايا. مون کي انهيءَ درد جھوريو آهي، جو سجھيم ٿو يا سڻجي پيو ته ساجن نه ملندو. (رسالي ۾ ڪي جزوي بيت آهن، جن ۾ ڪي اهڙا هني لفظ ڪم آيل آهن.)