سُرُ سامونڊي
1
پَڳَھَ پاسي گهارِ، آيَلِ! سامُونڊيُن جي
وجهِي جِيُ جَنجارِ، جِمَ وَڃِنئي اوهِري.
اي منڌ! تون سامونڊين جي پڳهه (لنگر ٻڌڻ جي رسيءَ) جي ڀر ۾ وڃي گذار. متان تنهنجو جيءُ جنجال ۾ وجهي، هو پنهنجي ٻيڙي هاڪاري هليا وڃن.
2
پَڳَھَ پاسي پَچُ، آيَلِ! سامُونڊيُن جي،
مَنَ ۾ ٻاري مَچُ، جِمَ وَڃَنئي اوهِري.
اي منڌ! سامونڊين جي پڳهه جي ڀر ۾ وڃي درد ۽ سوز ۾ پچ، متان هو تنهنجي من ۾ محبت جي آگ اُٿاري، پنهنجي ٻيڙي هاڪاري هليا وڃن.
3
پَڳَھَ پاسي ويھُ، آيَلِ! سامُونڊيُن جي،
تون وِيسري وِکَ کَڻِين، هو پُوريندا پَرَڏيھ،
سَمُنڊُ جِنِ ساڻيھُ، ڪوهُ نه ويئِينءَ تِنِ سين؟
اي منڌ! سامونڊين جي پڳهه جي ڀر ۾ وڃي ويهه. تون غفلت ۾ پيئي هلين، هو پرديس ڏانهن اُسهي هليا ويندا. جن جو وطن ئي سمنڊ آهي، تن سان گڏ تون ڇو نه ٿي ويئينءَ؟
4
نَنگَرَئوُن نيڻين، مَنُ اوليءَ نه اوهِري،
سَٻاجهين سيڻين، پائي ڳُڻَ ڳِهِيو هِنئون.
منهنجو من، لنگر جي ڀر کان، ٻيڙيءَ جي ڳن سان به، پري ڌڪجي نه ٿو سگهي. سٻاجهي سپرينءَ منهنجو هنئون پنهنجن گڻن سان موهي سوگهو ڪيو آهي. (يا رسن سان قابو ڪيو آهي.)
5
سيئي جوڀَنَ ڏِينهن، جڏهن سَڄَڻَ سَفَرِ هليا!
رُئان رَهَنِ نه ُسپرِين، آيَلِ! ڪَريان ڪيئن؟
مونکي چاڙهي چِيئن، ويو وڻِجارو اوهِري!
اُهي منهنجا جوانيءَ جا ڏينهن ئي هئا، جڏهن سڄڻ سفر اُسهيا. اي جيجل! مان ڪيئن ڪريان، جو روئان ٿي ته به پرين وڃڻ کان نه ٿا رهن. مون کي جيئري ئي چکيا تي چاڙهي (آگ ۾ ساڙي)، وڻجارو ٻيڙي هاڪاري هليو ويو.
6
نه سي تِڙ هوڙاڪَ، نه وايُون وَڻِجارَنِ جون!
سَرتيُون سامُونڊين جا، اَڄُ پڻ چِڪِيمَ چاڪَ،
مارِينِمِ فِراقَ، پاڙيچيُون پِريِن جا.
بندر تي نه اهي ٻيڙيون آهن، نڪي وڻجارن جون اهي رهاڻيون ئي آهن. اي سرتيون! اڄ منهنجي اَندر ۾ سامونڊين جي ڦوڙائي جا ڦٽ پيا ڪڙهن. اي پاڙي واريون! مون کي پرينءَ جي وڇوڙي جا سور ٿا مارين.
7
وِيا اوهِري اوءِ، مونکي ڇڏي ماڳهَيِن،
جُڳَنِ جا جُڳَ ٿيا، تِئان نه موٽيو ڪوءِ!
گُوندَرُ ماريندءِ، ويچاري! وِينِ جو.
هو مون کي هميشه لاءِ ڇڏي، اُنهيءَ پار ٻيڙي هاڪاري ويا آهن، جتان جڳن نبرئي به ڪو واپس ڪونه وريو آهي. اي معذوري! توکي پرديس ۾ ويلن جو سور نهوڙي نيندو.
8
اونهي ۾ اوهِري، جڏهن ويا جي،
موٽي ماڳِ نه آئيا، ماءِ! سامُونڊي سي،
کارو تنيِن کي، جيڪُسِ وَهُ وري ويو!
جي سامونڊي اونهي ساگر ۾ ٻيڙي هاڪاري ويا، سي اي جيجل! وري ماڳ تي واپس نه وريا. شايد انهن جي مٿان سمنڊ جي تکي وير (کاري پاڻيءَ واري) چڙهي ويئي آهي. (اهي عميق ۾ غرق ٿي ويا يا کاري پاڻيءَ سندن وجود وڃائي يا ڳاري ڇڏيو.)
9
اُهِرِيا جئائين، ڍُڪَنِ تِن تَڙئييِن!
سامُونڊينِ سائِين!، واءُ سَڻائو وارِئين!
جن تڙن تان اسهيا، تن تي شال وري سلامتيءَ سان اچي رسن. اي سائين! شل سامونڊين لاءِ سڻائو واءُ لڳائين.
10
سامُونڊِيڪو سَڱُ، آهي گُوندَرَ گاڏُئون،
انگنِ چاڙهي اَڱُ، ويو وَڻِجارو اوهِري!
سامونڊيءَ جو سڱ سورن ڀريو آهي. وڻجارو، منهنجو جسم سوري تي چاڙهي، ٻيڙي هاڪاري هليو ويو.
11
وڃيئي وِسري شال، جو تو سودو سِکِيو،
اَڃا آئين ڪالَ، پڻ ٿو سَفَرِ سَنبهِين!
اي ڍول! شل توکي اهو وڻج وسري وڃي، جو تون سکيو آهين. اڃا ڪالهه مس آئين ته ايتري ۾ وري سفر لاءِ ٿو سنڀرين.
12
ڳِريو جهَليو روءِ، مَٿي مُهُري هَٿڙا،
کوءِ سودو سَندوءِ، جو تون، ڍوليا! سِکِيو.
ٻيڙيءَ جي مهر وٽ ڳريي کي جهليو، وڻجاري هنجون پيئي هاري ۽ ائين پيئي چوي ته ”اي لالن اِهو تنهنجو سودو ئي ٻنِ پيو، جو تون سودڻ سکئين.“
13
اُلوڙَڻَ نه ڏِئي، وَرُ وِڌائين وَنجھَه کي،
رَهُ اَڄوڪِي راتِڙي، لالَنَ! مُون لائي،
وَڃُ مَ ڦوڙائي، ايڏي سَفَرِ سُپرِين!
وڻجاري ٻيڙيءَ کي چرڻ ئي نه پيئي ڏئي، ونجهه کي کڻي ڀاڪر ۾ ڀيڙيائين. اِئين پيئي چوي ته ”اي ڍولڻ! مون ڪارڻ اڄوڪي رات رهي پئو. اي سپرين! مون کي وڇوڙو ڏيئي، تون ايڏي سفر تي نه وڃ.“
14
جيڪُسِ نِٻَرُ نِينهن سَندومِ، جئن مون بِيٺي هُن ٿيلِيو،
سعيو سامُونڊيُن سين، اَڳهِين تان نه ڪَيومِ،
وِجَهڻُ مَنجِھه هُئومِ، پاڻُ وراڪي رَسِ سين.
شايد منهنجو نينهن نٻل (ڪمزور) هو، جو هو منهنجي بيٺي ئي ٻيڙيءَ کي ڌڪي، اُن کي هاڪاري ويندو رهيو. سامونڊين سان گڏ وڃڻ لاءِ اڳي ئي سعيو ڪونه ڪيم. مون کي گهربو هو ته رسيءَ سان وڪوڙي، وڃي ٻيڙيءَ ۾ پئجي رهان ها.
15
ٻيڙيءَ جي ڀُڻَنِ، نِيهُن نه ڪَجي تِن سين،
اُڀيُون ڏَنَڀ ڏِسَنِ، جُه سِڙُه ڏيئي سِير ٿيا.
جي ٻيڙيءَ تي گهارين ۽ گهمن، تن سان نينهن نه اڙائجي. جڏهن هو (وڻجارا) سڙهه سنوان ڪري، ٻيڙيون سمنڊ ۾ ٿا ڇوڙين، تڏهن ڪناري تي بيٺل سندن وهون ڏنڀ ٿيون سهن.
16
هِنئڙو ٻيڙيءَ جان، ڏُتِڙِ پئي ڏينهن ٿيا!
پُڇيو تان نه پِريان، ڪَرَلاهُو ٿي ڪڏهين.
ڏکئي تڙ تي پيل ٻيڙيءَ جيان منهنجي دل کي ڏتِڙئي (بيحال ٿئي) گهڻا ڏينهن ٿيا ته به سڄڻن، سار لهندڙ ٿي، مون کي ڪڏهن به نه پڇيو.
17
سَرَ نِسِرِيا پاندَ، اُتَرَ لڳا آءُ پِرين!
مون تو ڪارَڻِ ڪانَڌَ! سَهِسين سُکائون ڪيون.
سَرَ جي سلن ڳڀ جهليو آهي ۽ اتر جو واءُ لڳو آهي. اي ڍوليا! تون موٽي اچ، تو ڪارڻ مون انيڪ سکائون باسيون آهن.
18
جيڪر اَچي هاڻِ، ته ڪريان رُوح رُچَندِيُون،
آيَلِ! ڍولِئي ساڻُ، هوندَ ڳَر لڳي ڳالهيُون ڪَريان.
هو جيڪر موٽي اچي ته ساڻس روح ريجهائيندڙ رهاڻيون ڪريان. اي جيجل! مان هوند پرينءَ سان گلي لڳي ڳالهيون ڪريان.
19
آيَلِ! ڍولِئي ساڻُ، اَچي ته جهيڙِيان،
لايَءِ ڏِينهَن گهڻا، مون سين ڪَيَءِ ٿورڙا.
اي امڙ! پرين اچي ته ساڻس جهيڙو ڪريان ۽ چوانس ته، ”مون سان ٿورن ڏينهن جي ڪري، وڃي گهڻا ڏينهن لاتئي.“
20
لاهِيندا ئي ڪَنِ، ڳالهيُون هَلَڻَ سَنديُون،
ڏِيندا مُون ڏُکَنِ، وَهَ وِجهندا جِندڙو!.
جهاز تان پير هيٺ رکندي ئي وري وڃڻ جون ڳالهيون پيا ڪن. مون کي ڏکن حوالي ڪري، منهنجي هنئين کي وري جهوريءَ (ڏولائيءَ) ۾ وجهي ويندا.
21
مونکي جِياريو، پِرِيُنِ جي ڳالھه ڪري،
ڊَٺو اَڄُ اَڏِيو، هِنئڙو ڪوٽَ بُرِجَ جئن.
سپرين جي ڳالهه ڪري، مون ۾ نئون روح ڦوڪيو. جئن قلعي جو ڊٺل ٺل اڏجي، تئن منهنجي جهريل دل کي نئين سر جوڙي راس ڪريو.
22
چِمڪِيو چَوڌارَ، ڌَڄُون ڌاڙيچنِ جُون،
ماءِ! سامُونڊي آئيا، سَهسين ڪَري سِينگارَ،
اُنِينَ جي پَچارَ، ڪالهونڪَرَ ڪانگُ ڪَري،
شاهوڪارن جي جهازن جون جهنڊيون، چوطرف پيئون جهولن. اي جيجل! اڄ سامونڊي، انيڪ سينگار ڪري ڏيسارون تان موٽيا آهن. ڪانگل کي، ڪالهه کان وٺي اُنهن جي ئي وائي وات آهي.
وائي
آيَلِ! ڪَريان ڪِيئن؟
ويو وَڻِجارو اوهِري، مونکي چاڙهي چِيئن،
سامُونڊين جي سڱ کي، رُئان راتو ڏِينهن،
اُڏوهيءَ جئن ڏُکَڙا، چَڙهيا چوٽيءَ سِيئن،
گُوندَرَ مٿان جِندڙي، وَريا وَليُنِ جِيئن،
مادَرِ! پائي مُنڊِيُون، وڃان هاديءَ سِيئن.
اي جيجل! ڪيئن ڪريان، جو مون کي جيئري چکيا تي چاڙهي، وڻجارو نڪري هليو ويو. سامونڊين سان سڱ اڙائڻ ڪري، رات ۽ ڏينهن روئندي وتان. ڏک، اُڏوهيءَ وانگر، مون کي چوٽيءَ تائين چڙهي ويا آهن. مان ٻئي هٿ هڪ ٻئي سان وڪوڙي، (هٿ ادب جا ٻڌي) پنهنجي رهبر (مرشد) ڏانهن وينديس.
داستان ٻيو
1
اڄُ پڻ وايُون ڪَنِ، وَڻِجارا وَڃڻَ جون،
هَلڻَ هارا سُپِرِين، رئان تان نه رَهَنِ،
آئُون جَهليندي ڪيترو، آيَلِ! سامُونڊينِ،
پَڳھَ ڇوڙي جَنِ، وِڌا ٻيڙا ٻارِ ۾.
اڄ پڻ وڻجارا سفر تي وڃڻ جو ڳالهيون پيا ڪن. وڃڻ وارا جانب منهنجي روئڻ سان به نه ٿا رهن. اي جيجل! مان تن سامونڊين کي ڪيترو روڪينديس، جن رسا ڇوڙي ٻيڙا سير ۾ هاڪاريا آهن.
2
لاهِيان جي نه چِتان، اَلا! اُنَ مَ وِسران!
مَڙِهيو منجهاران، جِيُ مُنهنجو جن سين.
اي سائين! جن کي مان من ۾ مور نه ٿي وساريان، تن کي شل مان نه وسران. منهنجو جيءُ هن سان اندران ئي اُڻيو پيو آهي.
3
تَڙينِ تَنوارين، ماءِ! سامُونڊي آئيا،
مونکي جيارينِ، وايُون وَڻِجارَنِ جون.
اي امڙٰ! سامونڊي اچي سهڙيا آهن ۽ تڙن تي تنوارون (مٺيون لاتيون) پيا ڪن. مونکي وڻجارن جون ڳالهون نئين سر ٿيون جيارين.
4
لَڳي اُتَرَ اوهِريا، واهُوندي وَرَنِ،
آئُون گهڻو ئي گهورِيان، سئودو سامُونڊِيَنِ،
اَڱڻِ جي اَچَنِ، عِيدَ ورَتي اُنِ کي.
هو اُتر لڳي اُسهيا ۽ وري بهار ۾ واپس ايندا. مان سامونڊين جي وڻج کي گهڻو ٻن وجهان. (سامونڊي جو سودي واپار لاءِ سفر ٿا ڪن تنهن تي گهري نظر اٿم يعني ڪڏهن ايندا ۽ ڪڏهن ويندا). جن جي اڱڻ ۾ هُو پيهي ٿا اَچن، تن لاءِ عيد لڳيو وڃي. (جن جا ڪانڌ ڏيسارون تان موٽن، تن لاءِ جشن لڳيو وڃن.)
5
اَڱڻِ آئيا جان ته سَرَتيُون، مون سُکَ ٿيا،
اَمُلَ پِريِنءَ مٿان، ٻُرِڪيو ٻين ڏيان.
اي سرتيون! جان ئي هو منهنجي اڱڻ تي آيا، تان ئي مون لاءِ سک پيهي آيا. مان پنهنجي پرينءَ مٿان جيڪر اَملهه ماڻڪن جون گهورون گهوري ٻين کي ڏيئي ڇڏيان.
6
سِڙَهَ ٿي سِبيائُون، بَندرَ جَن تَڙن تي،
سِڙَهَ سِبي ساڄا ڪري، کُوها کنيائُون،
بيرَقُون بحرِن ۾، ڇوڙي ڇَڏِيائُون،
لَهريُون لَنگهيائُون، لُطف ساڻ لَطيفُ چئي.
بندر جي تڙن تي سڙهه پئي سبيائون. سڙهه سبي، پڪا ۽ پختا ڪيائون ۽ کوها کڻي، سمنڊ ۾ وانئٽيون اُپٽي ڇڏيائون. ڌڻيءَ جي ٻاجهه سان لهرون سلامتيءَ سان اڪري آيا. (شاهه هميشه ڌڻيءَ جي لطف لاءِ ٿو ٻاڏائي، ڇو ته اُن کان سواءِ ڪنهن جي سڻائي ٿيڻ جي نه آهي.)
7
سِڙَهَ ٿي سِبيائُون، بَندرَ جِن تَڙنِ تي،
مُلان مُعِلَم خبرون، پُڇِي پُوِريائُون،
سُتڙُ سوٺِيائُون، اَوَتَڙِ ڪنهن نه اولِيا.
بندر جي تڙن تي سڙهه سبي راس ڪيائون. معلم (بحري ڄاڻوءَ) کان ساءُ وٺي، جهاز هاڪاريائون. نيٺ سڻائو تڙ ڏوري لڌائون ۽ ڪنهن به اُبتي تڙ تي توائي نه ٿيا.
8
بَندَرَ ديسان ديسِ، مُلھه نه ملي وارِئين،
فَقِيراڻي ويسِ، اَمُلَ ڏِيَنِ اَتوريا.
ديس ديس ۾ بندر آهن، پر واريءَ تي (سامونڊي ڪناري جي واريءَ تي) اُهو ملهائتو خزانو (روحاني خزانو) نه ٿو ملي. فقيري ويس ۾ ئي اَڻ توريا املهه ماڻڪ ٿا ملن.
9
اُڀيُون تَڙَ پوڄِينِ، وَهُون وَڻِجارنِ جون،
آڻيو اکا ڏِيِنِ، کَٿوري سمُونڊ کي.
وڻجارن جون زالون ادب سان ڪناري تي بيهي، جل (پاڻيءَ) کي ٿيون پوڄين. هو سمنڊ کي مشڪ ۽ عنبر جا اکا آڻي ٿيون ڏين.
10
جَرَ ٿَرَ ڏِيا ڏي، وَڻَ ٽِڻَ ٻَڌي وانئُٽِيُون،
اَلا! ڪانڌُ اَچي، آسائتي آهيان!
وڻجاري، جل ۽ ٿل تي (پاڻيءَ ۽ ڌرتيءَ تي) ڏيئا پيئي ٻاري ۽ وڻن ٽڻن کي جهنڊيون پيئي ٻڌي. ائين پيئي چوي ”اي الله! شال منهنجو ڪانڌ موٽي اچي! اِهائي آس اندر ۾ اٿم.“
11
جا جَرَ جاٽُون نه ڏِئي، ڏِيا نه موهي،
سَڌُون ڪوهُ ڪَري، سا پنهنجي ڪانڌَ جون؟
جا عورت، جل ۽ ٿل جون ياترائون (زيارتون) نه ٿي ڪري ۽ ڏيئا ٻاري، سمنڊ کي نه ٿي اَرپي، سا پنهنجي مڙس کي ملڻ جون سڌون ڇو ٿي ڪري؟
داستان ٽيون
1
پُران مانَ پُڄان، بَندَرَ مون ڏُورِ ٿيا،
نه مُون هَڙَ نه هَنجَ ڪِي، جو آئُون چَئي چَڙهان،
اِيهين ڪَجِ پاتِڻي!، جنهن پِرِ پرينءَ مِڙان،
ڪارُون تي ڪَريان، تو دَرِ اُڀي ناکُئا!
مان گهڻو ئي اڳتي ٿي چران ته وڃي رسان، پر بندر مون کان پري آهن. نڪي وري مون کي ڪي هڙ يا جهول ۾ آهي، جو باسي ٻيڙيءَ تي چڙهان. اي پاتڻي! اهڙي ڪا رٿ ڪج! جيئن مان پرينءَ کي هلي ملان. اي ناکئا! انهيءَ ڪري ئي تنهنجي در تي بيهي، پيئي نيزاريون ڪريان.
2
هَڙَ ۾ ڪيِنَ هُئوُنِ، هُنئين هُنِ نه چاڙهيا،
سارو ڏينهن سمنڊَ تي، لهي سِجُ وِيونِ،
جڏهن سائينءَ سبب ڪيونِ، تڏهن سُتَڙِ ٿيا سَيدُ چئي.
هنن (مسافرن) کي هڙ ۾ ڪي ڪين هو ۽ نه وري هنن (ملاحن) کين مفت ۾ چاڙهيو. سمنڊ جي ڪناري تي سارو ڏينهن واجهائيندي، سج به لهي وين. جڏهن سائينءَ واهه پٽين، تڏهن وڃي سڻائي تڙ ڀيڙا ٿيا.
3
اسان اُڌارا، اڻي آوَنگَ چاڙِهيا،
مُنهُن ڏيئي مُون آئيا، سَمُهان سيارا،
اُڀرَنِ سِيڪارا، پَسئو وَرَ ٻين جا.
اسان اڌارا ٿانو وٺي اچي چلهه تي چاڙهيا. سياري جون سرد ولهون به شروع ٿيون آهن. ٻين جا ڪانڌ پسي منهنجي اندر مان ٿڌا شوڪارا نڪريو وڃن. (وڻجاريءَ جي گهر ۾ نسوري سڃ آهي.)
4
مون اُڀي تَڙَ هيٺِ، پِرِيُنِ پَڳَھَ چوڙِيا،
ڪا مُونهِين ۾ ڌيٺِ، ناتَ سَڄَڻَ سَٻاجها گهڻو.
تڙ وٽ منهنجي بيٺي ئي، پرين ٻيڙي جا پڳہه ڇوڙي هليا ويا. مون وٽ ڪا ڏٺي وائٺي وِڏ هئي نه ته جانب ڏاڍا ٻاجهارا آهن.
5
مون اُڀي تَڙَ پاسِ، پِرِيُنِ پَڳَھَ ڇوڙِيا،
هو اَلله هارَ اُهِرِيا، آئُون دَمِ دَمِ دُعا ڪَندِياسِ،
آهَ نه لاهِيندياسِ، موٽي ايندا مان ڳَري!
بندر جي ڀر ۾ منهنجي بيٺي ئي پرين پڳهه ڇوڙي نڪري ويا. هو سائينءَ جي آسري اُسهيا آهن ۽ مان پل پل کين دعا پئي ڪنديس. مان اِها آس مور نه لاهينديس ته مون وٽ شل وري موٽي ايندا.
6
کاري کيڙائُو، مَٿي مِٺي موٽيا،
سَودو ڪَنِ نه سونَ جو، وَڏا وِهائُو،
موتي جي مَهراڻَ جا، تِنِ جا طاماعُو،
سامُونڊي سائُو، لَنڪا لوپي آئيا.
کاري سامونڊي پاڻيءَ ۾ جهاڳيندڙ وري مٺي پاڻيءَ (سنڌو نديءَ) رستي موٽي آيا. وڏا سوداگر سون جو سودو نه ٿا ڪن، پر ساگر منجهه جي موتي آهن، تن جي طمع رکندڙ آهن. ڀاڳن وارا سامونڊي، لنڪا (سلون) لٽي آيا آهن.
7
لَنڪا لَنڪا ڪَنِ، لَئي لَنڪا جي اوهِرِيا،
سُڻي سُون لَنڪا جو، سُکُ نه سامُونڊيُنِ،
پِرِهَ پَڳَھَ ڇوڙِيا، کاري کيڙائنِ،
وَڏي ڀاڳ ڀِڙنِ، جي ڪَهيا ڪارُونڀار ڏي.
سارو وقت ”لنڪا! لنڪا!“ پيا ڪن ۽ لنڪا ڏانهن ئي هاڪاريو اٿن. لنڪا جي سون جي ڳالهه سڻي، سامونڊين کي هت سک ئي نه ٿو اچي. سمنڊ جو کارو پاڻي جهاڳيندڙ، اَسر جو ئي پڳهه ڇوڙي، ٻيڙا هاڪاريا آهن، جي اجهاڳ ساگر تي اُسهيا، سي وري ڪنهن وڏي نصيب سان موٽن.
8
وَڻِجارنِ وري، پِرِهَ پَڳَھَ ڇوڙيا،
اولِيُون پَسي اُنِ جون، پِيَڙَمِ ڳچ ڳَري،
وِيندِيَسِ ماءِ! مَري، ساري سامُونڊيُنِ کي.
وڻجارن وري اَسر جو پڳهه ڇوڙيا آهن. هنن جون اوليون پسي، منهنجو جيءُ جهري پيو. اي امڙ! سامونڊين کي سنڀاري، ان جهوريءَ ۾ پاڻ ڳاري پوري ٿي وينديس.
9
وَڻجاري جِي ماءِ، وَڻجارو نه پَلِئين؟
آيو ٻارهين ماهِ، پُڻِ ٿو سَفَرِ سَنبهَي!
اي وڻجاري جي ماءُ! وڻجاري کي نه ٿي جهلين! هو ٻارهين مهيني واپس وريو ۽ وري ٿو سفر تي سنڀري. (وڻجاري، سس کي ٿي چوي.)
10
وڻجاري ڪانڌاءُ، مُون وَرُ ويٺي گهارِيو!
لڳي اُتر واءُ، ڍولِيو هَلڻَ جون ڪري.
وڻجاري گهوٽ سان لائون لهڻ کان، مان هوند ريءَ پرڻي حياتي گذاريان ها. اڃا اُتر لڳو آهي ته جانب وڃڻ جون وايون پيو ڪري.
11
جي تون وَڻجارو ڪانڌُ، ته مون هَڏِ مَ لائون لَڌيُون!
پَرَڏيھَ مٿي سانگُ، اَٺئي پَهرَ جنهن ڪيو.
اي ڀتار! جئن ته تون سوداگر هئين، تئن مان جيڪر توسان هرگز نه پرڻجان ها. هنن (وڻجارن) کي اٺ ئي پهر پرديس وڃڻ جو سنباهو لڳو پيو آهي.
12
ڏِٺي ڏِياري، سامُونديُنِ سِڙهَ سنباهِيا،
وِجهيو وَرُ ونجھه کي، روئي وَڻجارِي،
مارِيندءِ مارِي!، پِرِهَه سُورَ پِرِينِ جا.
ڏياري ڏٺي آهي ته سامونڊين سڙهه (ٻيڙا) سنڀاريا آهن. وڻجاري، ونجهه کي ڀاڪر ۾ وڪوڙي، ڳوڙها پئي ڳاري. اي مئي! توکي اسر جو جانيءَ جي جهوري جهوري ماريندي.