سُرُ ڪوهياري
1
لَيلَ نه جاڳئينءَ لِک سِيئن، ڪلي نَومُ ڪَياءِ!
قُم ٿي، پَهُچُ قَرِيب کي، اِجلِس تو نه جُڳاءِ،
مُٺي! مهماننِ سين، ويهي راتِ وِهاءِ،
جيلان نِنڊَ ڪَياءِ، تي روز رَهين ٿي راهَ ۾.
تون رات جو ذرو به سجاڳ نه رهينءَ ۽ پوري ننڊ ڪيئي. اٿي پرينءَ کي رس، توکي وهڻ واجب ناهي، مٺي! تون ساري رات جاڳي، مهمانن سان گڏ گذار. جنهن صورت ۾ ننڊ ڪيئي، تنهن صورت ۾ هميشہ لاءِ واٽ تي ئي رهجي ٿي وڃين (منزل تي هرگز نه پهچندينءَ.)
2
اِجلِسِ ڪَري اُٿِيا، تَنوارِيو توڏَنِ،
نَومَ نَوازينءَ، اُن جي، مَرحَبا موڏَنِ،
رِڙهي رَسُ روڏَنِ، اَليوم سيرُوا، سَسُئي!
هو ويهي، هليا ويا ۽ سندن اُٺن به آلاپيو، توکي ننڊ نوازيو، آفرين سندن اُٺن کي هجي! (جو سجاڳ رهيا). اي سسئي! تون اڄ ئي سفر ڪري، وڃي اُٺن کي رس.
3
غافِل! غَفِلَت ڇوڙِ تُون ڪِيئن، اَڻاسي! اوجهرِين؟
چُپاتا چَڙهي ويا، وڃي پُهتا توڙِ،
نيڻين نِنڊَ اُکوڙِ، جِم وَرَنِ ۾ واڪا ڪَرين.
اي غافل! غفلت ڇڏ. اي اڻاسي! تون ڪيئن ٿي خمار ۾ آجهرين؟ هو ماٺ ميٺ ۾ ڇپر تي چڙهي ويا ۽ وڃي منزل تي رسيا. اکين مان ننڊ ڪڍي ڇڏ، متان ڏونگرن جي ڏکين لڪن ۾ رڙيون ڪرڻيون پونئي.
4
اَلوڙ اَکيِنِ، آيَمِ نِنڊَ اَڀاڳَ کي!
هاڻي هِن ڀنڀورَ ۾، گهارِيان ڪارَڻِ ڪنِ؟
اَدِيون! اوٺِيئڙَنِ، هِنئين سان هاڃو ڪيو!
بد بختيءَ کان گهوٽ اچي ويم ۽ اکين کي ننڊ کڄي ويم. هاڻي هن ڀنڀور جي شهر ۾ ڪن جي لاءِ رهان؟ اديون! جتن منهنجي جان سان نسورو وئل وهائي ڇڏيو.
5
سُتينءَ پيرَ ڊِگها ڪَري، وَڏِي جاڙَ ڪَياءِ،
دَرَ ڀَرِ اُڀئين دوسِت جي، ته سَرِ پُر هُوندَ سياءِ،
اَصل آريءَ ڄام جي، سَڳي تون نه سياءِ،
پُنهونءَ سين پِياءِ، ٿي نِڀاڳي! نِينڊُون ڪَرِين!
تون پير ڊگهيري سمهي پيئين، اِها وڏي غفلت ڪيئي، جي پرينءَ جي در وٽ بيهين ها ته جيڪر سندن سرپر سڻين ها. تون اصل ۾ پنهونءَ جي سڳي مائٽياڻي ته نه هئينءَ! (تون سندس ثاني شريڪ نه هئينءَ). اڀاڳي! پيوند پنهونءَ سان اڙيو اٿيئي ۽ تون وتين ننڊون ڪندي!
6
اِيُ ڪَمُ ڪَمِيڻِيَنِ، جئن سُمهنِ پير ڊِگها ڪري،
لوچين ڇو نه، لَطِيفُ چئي، هاري! لءِ هوتَنِ؟
نِنڊان نِياڳِيُنِ کي، اوڀالا اَچنِ،
سي پُنهون ڪوهُ پُڇنِ؟ جي سَنجهي رَهَنِ سُمهي.
پير ڊگها ڪري سمهي پوڻ، اهو ڪميڻين (نالائق طالبن) جو وڙ آهي. اي وسوڙي! تون ڇو نه ٿي پرين جي ڳولا ڪرين؟ ننڊ ن جي ڪري اڀاڳين تي عتاب ٿا اچن. جي سوير سج لٿي ئي وڃيو ننڊون ڪن. سي ڇو ٿيون پنهونءَ (حقيقي محبوب) جي طلب ڪن؟
7
سُتِينءَ سَنجهيئي، مُنهُن ويڙهي مُئنِ جئن،
اوجاڳو اَکِيُنِ کي، ڄاتوءِ نه ڏيئي،
هَٿان تو پيئي، ٿي ڪَچو ڪيچَيُنِ ڪرين!
تون سج لٿي سوير ئي مئلن مثل منهن ڍڪي سمهي رهينءَ. اکين کي اوجاڳو ڏيڻ ته تو ڄاتوئي ڪين. خطا تو کان ٿي، ڏوهه ڪيچين تي ٿي مڙهين!
داستان ٻيو
1
ڏُونگَرَ! تُون ڏاڍو، ڏاڍا! ڏاڍايُون ڪَرين،
مون تَنَ اَندَرِ تيئن وَهين، جئن وَڻ وَڍي واڍو،
اي ڪَرَمَ جو ڪاڍو، ناتَ پَٿَر ڪير پَنڌَ ڪَري؟
اي جبل! تون نهايت ڪٺور آهين. اي سنگدل! تون ڏاڍا ستم ٿو ڪرين. تون منهنجي جسم ۾ ائين ٿو وڍ وجهين، جئن واڍو وڻ کي چيري. هيءَ تقدير جي ڇڪ آهي، نه ته هوند جبلن ۾ ڪير پنڌ ڪري؟
2
ڏُونگَرَ! ڏُک سَنداءِ، پِرِينءَ گڏِجان ته چوان،
ڀنيءَ ٿِئين ڀَوارَئون، ٻيا وِنگا وَرَ سَنداءِ،
چَڱي ڪانَ ڪَياءِ، پير وِڃايُءِ پِرينءَ جو.
اي جبل! سپرينءَ کي گڏجان ته ساڻس تنهنجي ڏکن جو حال اوريان پرهه ڦٽيءَ جو ڀوائتو ٿيو پوين ۽ ٻيو ته تنهنجا پيچ نهايت اڙانگا آهن. اها چڱي نه ڪيئي، جو پنهونءَ جي پيرن جا نشان به گم ڪري ڇڏيئي.
3
ڏُونگَرَ! ڏوراپو، پَهِريون چَوندِيَسِ پِرِينءَ کي،
”پَهَڻَ پيرَ پِٿُون ڪَيا، تَرِيُون ڇِنيُون تو،
رَحمُ نه پيءِ روحَ ۾، قَدُرُ مُنهنجو ڪو،
واڪو ڪَندِيَس: وو! مُون سين جَبَلُ ٿو جاڙُون ڪَري“
اي جبل! تنهنجي باري ۾ پرينءَ کي پهرين هيءَ شڪايت ڏينديس: ”پهڻن منهنجا پير ڦٽي رتورت ڪيا ۽ تريون ڇني پوريون ڪري ڇڏيون. تو پنهنجي دل ۾ مون تي ذرو به ترس نه آندو ۽ نه منهنجو ڪو قدر ڪيئي. مان ورلاپ ڪري چونديس ته الا! مون سان جبل ڏاڍيون جٺيون ٿو ڪري!“
4
ڏُونگَر! ڏکوينِ کي، دلاسا ڏِجَن،
گَهڻو پُڇي تِن کي، جِنِ وٽان هوت وڃن،
تون ڪيئن سندا تن، پهڻ پير ڏکوئيين؟
اي جبل! ڏک جي ستايلن کي دلداريون ڏيڻ گهرجن. جن وٽان پرين هليا وڃن، تن سان گهڻيون پرچاڻيون ڪجن. اي پهاڙ! تون اُٽلو ڪئن ٿو اُنهن جي پيرن کي آزارين؟
5
ڏُونگَرَ! ڏُکويُنِ کي، ڳَلِ نه سُڪا ڳوڙها،
هُو جي پَهَڻَ پَٻَ جا، سي ڀڄي ٿيا ڀورا،
گُوندرَ جا گهوڙا، وڃن جانِ جُدا ڪَيو!
اي جبل! ڏکويلين جي ڳلن تان ڳوڙهائي نه ٿا سڪن. هو جي پٻ جبل جا پٿر هئا، سي هنن جي اڳيان ڀڄي رتيون رتيون ٿي پيا. غمن جا لشڪر مون کي ماريو، مون کان جان ڇڏايو وڃن.
6
ڪي جي ڪَڍِيا پارَ، ڏُکيءَ ڏُونگَرَ پاڻَ ۾،
سڻي سا تَنوارَ، مِرُون پيا مامِري.
ڏکن جي ماريل سسئي ۽ ڏونگر، پاڻ ۾ گڏجي، اهڙا ڪي پار ڪڍيا، جو اُنهن جي تنوار سڻي، مرون به ماتم ۾ پئجي ويا.
7
ڏُونگَرَ ڀُونيِن ڪير، سَڄَڻ ميخُون ڏُونگَرين،
ههڙا سيڻ سُڌيرَ، ڪين لَهَندينءَ ڪي ٻِيا.
جبل زمين لاءِ ڪلا آهن (جئن قرآن شريف ۾ فرمايل آهي). پرين (ڌڻي) خود پهاڙن لاءِ ميخون (اُنهن کي بيهاريندڙ) آهي. ههڙا بردبار سڄڻ، ٻيا هٿ ڪري نه سگهندينءَ.
8
ٻئي ويٺا رُوَنِ، ڏُکي ڏُونگَرَ پاڻَ ۾،
ڪنهن کي ڪِينَ چَوَنِ، منجهن جو پِريتڻو.
ڏکن جي ستايل سسئي ۽ جبل ٻئي گڏجي ويٺا پاڻ ۾ رودن ڪن. پر منجهن جو نينهن سمايل آهي، تنهن جو ذڪر ڪنهن سان نه ٿا ڪن.
9
تَپِي ڪَندين ڪوهُ؟ ڏُونگَرَ! ڏُکويُنِ کي،
تُون جي پَهَڻَ پَٻَ جا، ته لِڱَ مُنهنجا لوهُ،
ڪَنهنجو ڪونهي ڏوهُ، اَمُرَ مُون سين اِئن ڪَيو.
اي جبل! تون تپي، ڏک جي ماريلين کي ڇا ڪندين؟ جي تون پٻ جو پهاڙ آهين ته منهنجا لڱ به لوهه جهڙا سخت اٿيئي. انهيءَ ۾ ڪنهن جو قصور ڪونهي، اها ڪار مون سان تقدير ڪئي آهي.
10
ٻَڙي! ٻيلي گَهڻا، ساٿي پُڇي سُکُ،
رفاقَتَ رُڃُنِ ۾، ڏُونگر ڪاري ڏُکُ،
آريءَ جو اَهُک، مُون رَهَنُما راهَ ٿِيو.
ٻَڙي! ساٿي ته گهڻيئي، پر ساٿي به سک ۾ ٿا پڇن (يا ساٿي به سکن جا طاماعو آهن.) ڏک، منهنجي واقفيت، رڃن ۾ جبل سان ٿو ڪرائي. آري ڄام پنهونءَ جي عشق جوج آزار، هن سفر ۾ منهنجو سونهون ٿيو آهي.
داستان ٽيون
1
مون کي ڇَڏِ م ڇَپرين، هِتِ، هوتاڻي! هاڻِ،
اوڏي مَنڌ اُٺن کي، اَللهَ ڪارڻِ آڻِ،
پورهيو ڪنديس پاڻِ، اڳِيان آريچن جي.
اي پنهون! مون کي هت، پهاڙن ۾ نه ڇڏي ڏي. هن عاجزا (اٻلا) کي الله جي واسطي پنهنجي اٺن جي ويجهو آڻ. مان پاڻ آريچن اڳيان ٻانهي ٿي چاڪري ڪنديس.
2
مون کي ڇَڏِ مَ ڇَپرين، پوءِ رَهايَسِ پَاڻِ،
جي ڀَلايون ڀاڻِ، تن کي رَسُ، رَسيلا، راهَ ۾.
مون کي پهاڙن ۾ ڇڏي نه ڏي، مون کي منهنجي خوديءَ ئي پٺتي رهائي ڇڏيو. جن کي خوديءَ گهراهه ڪيو، تن کي اي رس ڀريا! اچي راهه ۾ ڀيڙو ٿيءُ.
3
سُتي پَونِ ڇِرڪ، آيلِ! ٻاروچَنِ جا،
وَمَ وِهاٽي، وو! ڙي! ڪوهياري ڪِرِڪَ،
ڌَڙُ ڌوڻيو تنهن ڌَڪُ، جَڏيءَ جِئڻُ نه ٿِئي!
اي امڙ! ستي، ٻاروچن جي ياد ۾ ڇرڪ اچيو پونم. الا! ڪوهياري منهنجي قلب، جگر يا جيري تي زور سان تير وهايو. انهيءَ ڌڪ منهنجي ساري جسم کي ڌوڏي ڇڏيو. هاڻ هن جڏيءَ جو وڌيڪ جيئڻ نه ٿيندو.
4
سُتي پَونِ ڇِرڪَ، آيلِ! ٻاروچَنِ جا،
پُنهونءَ جي پيڪان جُون، راسِيُون منجهان رُڪَ،
هنيمِ هوتَ ڪِرِڪَ، لوچان، لوهُ نه نِڪري.
اي امڙ! ٻاروچن جي ياد ۾، ستي اچيو ڇرڪ پونم. پنهونءَ جي ٻاڻ جون نوڪون، رڪ مان ٺهيل آهن. هوت مون کي اهڙو ته ڪان هنيو آهي، جو پاڻ پڇاڙيان پيئي ته به اهو رڪ جو تير ٻاهر نه ٿو نڪري.
5
جيهي جي تيهي، ته به ٻاتي ٻاروچَنِ جي،
حُجَتَ هوتَ پُنهونءَ سين، مُون ڪَمِيڻيءَ ڪيهي؟
اَصل آريءَ ڄام جي، پلي آئُون پيئي،
هُوءَ جا پائين پيرَ ۾، تنهن جُتيءَ نه جيهي،
وِساري ويهي، تن ڪيچِيُنِ کي ڪيئن رَهان؟
جهڙي جي تهڙي، ته به ٻاروچن جي ٻانهي آهيان. مون ڪميڻيءَ جو هوت پنهونءَ سان ڪهڙو اختيار هلندو؟ اصل آءُ آري ڄام (پنهونءَ) جي دامن ۾ پيل آهيان (آريءَ جي سام ورتي اٿم.) اُهي، جا پيرن ۾ جتي ٿا پائين، مان تنهن جهڙي به نه آهيان. مان ڪيچي سردارن کي وساري ڪيئن ويهي رها؟ (طالب جو، مرشد اڳيان عجز ۽ نياز.)
6
هُئي، جي نه هُئي، ته به ٻانِهي ٻاروچَنِ جي،
اِنَ سَڱ مُقابِل سَسُئي، سَندِين ٿي سُئي،
هُنَ تان لَڄَ لُئي، هِن جو هَلَڻَ هوتَ ڏي.
هجان توڙي نه هجان ته به ٻانهي ٻاروچن جي آهيان. سسئي، سندن سڱ جي ڪري ئي سڻڻ ۾ آئي (هاڪاري ٿي). هنن (پنهون سردار)، پنهنجي لڄ (زال) سان ناتو ڇني ڇڏيو، پر هِن (سسئيءَ) جو پنڌ، هوت پنهونءَ ڏانهن آهي.
داستان چوٿون
1
ڳائي، نه وائي، اَدِيُون! آريچَنِ جي،
ڪنهن پَرِ ڪَهي لَنگِهيان، جَبَلَ جهاجهائي؟
جيڪُسِ واجهائي، هاڻي مَرَندِيَسِ هوتَ لءِ!
اديون! هت آريچن جي ڪا ڳالهه يا وائي به نه ٿي سڻجي. مان ڪهڙيءَ ريت پهاڙن جي هيڏي اوچي قطار لنگهي پار وڃان؟ شايد پنهونءَ لاءِ پريشان ٿي، هاڻ جان ڇڏينديس.
2
هَلَڻُ سَهان نه هوت جو، وَڃَڻُ مُون نه وَسِ،
اَللهَ! آريچَنِ جي، گولي ميڙئين گَسِ،
پِريِن، پَنهوارَ! تو پُڇان، ڏُونگرِيا! مُون ڏَسِ،
اَکِينِ جي آرَس، مُنڌَ جيهائي جوڙَ ڪي.
مان پنهونءَ جو اسهڻ سهي نه ٿي سگهان ۽ وٽس وڃڻ منهنجي وس کان ٻاهر آهي. اي رب! شل هن ٻانهيءَ کي آريچن جي گس (راهه) تي رسائين! اي پهنوار! مان توکان پنهنجي پرينءَ جي پڇا ٿي ڪريان. اي پهاڙ! تون ئي مون کي سندس ڏس ڏي. اکين جي سستيءَ هن عورت سان هيڏي جٺ ڪئي.
3
مُون کي جنينِ مارِيو، آن ڪي گَڏِيا سي؟
تَنَ ۾ طاقَتَ ناهِ ڪا، اَدا! اُنين ري،
سُور سَلِيُمِ تي، جيلان ڳالهه ڳَري ٿِئي.
مون کي جن فنا ڪيو آهي، سي ڪي اوهان کي مليا؟ اي ادا! اُنهن کان سواءِ منهنجي سرير ۾ ڪا سگهه (طاقت) ناهي. مون پنهنجا سور انهيءَ ڪارڻ سليا، جو ڳالهه ڳري (نه سهڻ جهڙي) ٿي ويئي.
4
مُون جنين مارِيو، سُڃاتَمِ سيئي،
پُنهونءَ پَيڪان پُڇنڊيا، ٻِلَنِ تان ٻِئيي،
ويڄَنِئيون ويئي، ٿي وَهِيڻي سَڄَڻين.
مون جن فنا ڪيو، مون تن جي ئي پڇاڻ (سڃاڻپ) ڪئي، پنهون پنهنجن ٻنهي نيڻن مان مون تي ٻاڻ (تير) وسايا. هاڻ هوءَ طبيبن جي وس کان ٻاهر ويئي ۽ وڃي جانب جي وس ٿي.
5
پَرتوو پُنهونءَ جو، سَهائي، سياهُ،
مُنهُن ڏيئي مُون آئيو، رَنگارَنگي راهُ،
پَهرِين ڏِيندا پاهُ، پوءِ رَڱِيندا رَڱَ ۾.
پنهونءَ (مرشد ڪامل) جي عڪس ۾ ڪڏهن چانڊاڻ آهي ته ڪڏهن اوندهه. هيءَ گوناگون گس (طريقت جي واٽ) مون کي منهن ۾ آيو آهي. پهرين ته مون کي تيزاب ۾ وجهندا (عذاب ڏيئي صاف ڪند). پوءِ الاهي رنگ ۾ رنڱي لال ڪندا. (مرشد، طالب کي ڪاڙهي صاف ٿو ڪري ۽ پوءِ کيس رڱي لال ٿو ڪري.)
6
پَرتَوو پُنهونءِ جو، رُڳيائي راحَتَ،
ڀانِئيان ڏينهن ڀَوارَئون، ساڄَنَ لاءِ صِحَتَ،
مِٺي مُصيبَتَ، آهي آريءَ ڄامَ جي.
پنهونءَ جو عڪس مون لاءِ رڳي فرحت آهي. پرينءَ خاطر، ڀوائتي (ڏکئي) ڏينهن کي سگهائي (صحت) ڪري ٿي سمجهان. آري ڄام جو آواز مون لاءِ عيش آهي.
داستان پنجون
1
رِءَ قَريبَنِ قُوتُ ڪَيو، ويٺِي وِرِهُ چَران،
ان عَذابان اَڳَهِين، مادَرِ! ڇونه مَران؟
اَدِيُون! جو نه اَوهان، سو مان سُورُ سَرَتِيُون!
پرينءَ کان سواءِ، مان برهه يا درد کي پنهنجو کاڄ ڪري پيئي کاوان. اي امڙ! انهيءَ سور سهڻ کان اڳي ئي مان ڇونه ٿي مري ويس! اي سرتيون! جو درد اوهان کي ناهي، سو ئي مون کي وڪوڙي ويو آهي.
2
اَدِيُون! اَگِهي آهِيان، پِرِيُنِ پُڄاڻا،
سي ڪوهِيارا ڪِيڻِ وِيا، ساڄَنَ سِياڻا؟
جي سَسُئيءَ سيباڻا، سي وڃي ڪيچِ قَراريا.
اي جيڏيون! مان سڄڻ جي وڃڻ کان پوءِ بيمار آهيان. اي ،منهنجا سياڻا سپرين ڪوهيارا ڪيڏانهن ويا؟ جي سسئيءَ کي پسند پيا. سي وڃي ڪيچ ۾ آرامي ٿيا.
3
حَقيقَتَ هِنَ حالَ جي، جي ۾ ظاهِرُ ڪَريان ذَري،
لَڳي ماٺِ مِرُوئن کي، ڏُونگرَ پَوَنِ ڏري،
وَڃَنِ وَڻَ ٻَري، اوڀَر اُڀري ڪِينَ ڪي.
جي مان هن عشق يا ورهه جي حال جي رتيءَ جيتري به (ذري) پڌر ڪريان ته مرن کي سُن وٺي وڃي ۽ پهاڙن جو جگر نه ڦاٽي پوي. وڻ سمورا جيڪر جلي خاڪ ٿي وڃن ۽ ساوڪ بنهه ڪين اُسري.
4
حَقِيقَتَ هِنَ حالَ جِي، جي ظاهِرُ ڪَرِيان زبانَ،
لَڳي ماٺِ مِرُوئن کي، رَسي سُورُ شبانَ،
ٽاڪَرِ ٽِڪي ڪانَ، جَبَلُ سَڀِ جَلي وڃي.
مان جي زبان سان پنهنجي برهه جو بيان ڪريان ته مرون به سُن ۾ پئجي وڃن ۽ ڌنار کي جهوري وٺي وڃي. ٽڪر جيڪر قائم ڪين رهن ۽ جبل سمورا سڙي ڀسم ٿي وڃن.
5
سارِيان ٿِي سَبِيلَ، پُرِ تَقصِيرُون پاڻَ ڏي؛
مَتان مُون کي ڇَڏِئين، آرِي ڄامَ اَصِيلَ!
وَرُ وِلَهِنِ جا وَسِيلَ! رَسُ، رَهَبَرَ! راهَ ۾.
مان پاڻ ڏانهن گهڻيئي اوڻايون ٿي ڳڻيان. اي اعليٰ آري ڄام! تون مون کي متان ڇڏي ڏين! اي نماڻين جا وسيلا! اي سونهان! تون ئي اچي مون کي هن گس ۾ رس.
6
سرَتِيون سُوراتِنِ جي، ڪوهُ ٿِيون پَٿَرِ پَوَنِ؟
گھاءُ نه لَڳُنِ گَھٽَ جو، رِيا مان ٿِـيُون رُوَنِ؛
چيتارِيو نه چَوَنِ، پارَ مُنهِجي پِرِينءَ تان.
سرتيون ڇوٿيون سورائتين جي تئونريءَ تي وهن؟ (سرتيون، جن کي ڪو به سور يا ڏک ناهي، سي ڇو ٿيون روڄ راڙو يا ماتم ڪن؟) هنن کي اندر ۾ ڪو گهاءُ نه رسيو آهي. اُهي دولاب وچان ٿيون هنجون هارين. اُهي پنهنجي پرينءَ لاءِ دل وجان سان پار ڪڍي ٿيون روئن.
داستان ڇهون
1
ڪَنهِن پَر رُئان پِرِينءَ کي؟ اَندَرِ ناهِ اُساٽ؛
لوهُوڪا لَڪَنِ ۾، ويرِي مَٿي واٽَ؛
ڇَپَر ۾ ڇُونڇاٽَ، ڏِٺَمِ ڏُکويُنِ جا.
پرينءَ لاءِ ڪهڙي ريت هنجون هاريان؟ اندر ۾ اُها اپر اُڪير نه اٿم. لڪن ۾ لڱ چيريندڙ وڻ آهن ۽ گس مٿي دشمن بيٺا آهن. جبلن ۾ درد جي ماريلين جا مون سوساٽ سُئا.
2
ڪَنهِن پَر رُئان پِرِينءَ کي؟ پَچَڻَ ناهِ پَچارَ؛
اَندَرِ ٿِي آهُون ڪَرِيان، کاڻِي مَنجِھ خُمارَ؛
گِريي جِي گُفتارَ، ٻِيءَ ڀَتِ ٻاروچَنِ ۾.
پرينءَ لاءِ ڪهڙي ريت ڳوڙها ڳاڙيان؟ پنهنجي سوز کي پڌرو ڪرڻ جو ڍنگ نه اٿم. اندر ۾ عشق جي خمار ۾ ڪڙهي، آهون پيئي ڪريان. ٻاروچن ۾ رودن جي ٻولي ٻيءَ طرح آهي.
3
سُڃَ وَسَندِي تن کي، جوشَ جَلايا جي؛
طالِبَ جي تحَقَيقَ جا، نِينهُن تنِين وَٽِ ني؛
ٽيڏِي پَسي ٽي، هُو تان آهي هيڪِڙو.
جن کي عشق جي آتش جلايو آهي، تن لاءِ رڳي سڃ پيئي وسي (تن لاءِ نسوري نيستي آهي). جي حق يا سچ جا ڳولائو آهن، تن وٽ عشق کڻي وڃ يا اُنهن وٽان محبت پراءِ. ٽيڏيءَ کي ٽي ٿا نظر اچن، پر هو ته هڪ آهي. (جهاني ماڻهن ۾ نفاق آهي، پر حقيقت ۾ حق هڪ آهي.)
4
ٻِيُون ڏيئِي ٻَنِ کي، هَلِجِ پاسي هيڪَ؛
وَرُ نه سَهي ويڪَ، تُون، ٽيڏِي! ٽِئايُون ڪَرِين.
ٻين مڙني کي ترڪ ڪري، تون هڪ جي ئي طرف هلج. ڪانڌ (ڌڻي) ويڇو نه ٿو سهي ۽ تون ٽيڏي! ٽيڻ جون ڳالهيون پيئي ڪرين! (ڀليل انسان پاڻ کي، ڌڻيءَ کي، ۽ ڪائنات کي ٽي الڳ هستيون ٿو سمجهي، پر اهي ٽيئي هڪ آهن. سواءِ هڪ جي ٻيو ڪي ڪينهي.)
5
اَڃا تُون اَواٽَ، واٽان پاسي ويسِرِي؛
سُونهِين ٿِي سُواٽَ، ته مَنجھان دِلِ دَڳُ لَهِين.
اڃا تون گهراهه ۽ حقيقت جي راهه کان غافل آهين. تون سنئين واٽ تي ٿيءُ ته پنهنجي دل مان ئي محبوب جو مارڳ ڳولي لهين.
6
پانهِين، پسِي پَٻُ؛ مَتان ڪا، مُنڌَ! ڏِئين؛
اَڳيان ڪَؤ مَ ڪَٻُ، اِيُ قالِي آڏو ڪيچَ کي.
اي منڌ! پٻ جبل پسي، متان پٺتي ورين! تون اڳيان هلي نڪي ڪو کاءُ نڪي ڊڄ. هي پهاڙ، ڪيچ اڳيان هڪ قالين (سهڻو غاليچو) وڇايل اٿيئي.