دِل وَٺي دِلَبر،
ڏاڍا ڏُکَ ڏئي وَئين.
مون لَئه بندِ ڪري ڇَڏيئه- پنهنجي گهر جا دَرَ،
ڏاڍا ڏُکَ ڏئي وَئين.
سِڪَ سَٽون ڏي ٿي پرين- هينئڙي، کي هَر هَرَ،
ڏاڍا ڏُکَ ڏئي وَئين.
گِيت وڇوڙي، جا بَڻيا- دَردَن جا منظر،
ڏاڍا ڏُکَ ڏئي وَئين.
“زاهدَ” جي هَر آس تي- اُڇليا تو اَڱرَ،
ڏاڍا ڏُکَ ڏئي وَئين.
ڏاڍا ڏُکَ ڏئي وَئين.
***