تُنهنجي چهري تي جڏهن- چَمڪيا مون لئه چاهَه پرين،
گهاوَن مَٿان گُلَ ٽِڙي پِيا.
تُنهنجا پيرَ چُمي ڇَڏيا- مُنهنجي گهر جي راهَ پرين،
گهاوَن مَٿان گُلَ ٽِڙي پِيا.
هينئڙي ۾ هِڪڙو نه هو- جهيرَ هُيا پنجاهَه پرين،
گهاوَن مَٿان گُلَ ٽِڙي پِيا.
مُرڪَن ساڻ ڪري ڇڏَيئي- سَرها! ٿڌڙا ساهَه پرين،
گهاوَن مَٿان گُلَ ٽِڙي پِيا.
آٿت ساڻ اُجهاميا- اندرَ جا آڙاهه پرين،
گهاوَن مَٿان گُلَ ٽِڙي پِيا.
“زاهد” تو ۾ پيارَ جي- اڄ ڏٺي ساڃاهه پرين،
گهاوَن مَٿان گُلَ ٽِڙي پِيا.
گهاوَن مَٿان گُلَ ٽِڙي پِيا.
***