جَڳَ ۾ جيئڻ ڏي- ڳڀروءَ ڳيري کي،
ماري تيرُ نه تاڻجانءِ.
وَڻ وَڻَ آکيري، منجهان ٿو آواز اَچي،
ماري تيرُ نه تاڻجانءِ.
بچيا آهن باغ ۾- باقي گُلَ ٻه ٽي،
ماري تيرُ نه تاڻجانءِ.
هر ڪنهن جو هِت ساهڙو- سورَن ۾ آهي،
ماري تيرُ نه تاڻجانءِ.
جنهن جي من ۾ پيار آ- تون تنهن زاهد ڏي،
ماري تيرُ نه تاڻجانءِ.
ماري تيرُ نه تاڻجانءِ.
***