ٺَرندا جَلندڙَ جهيرَ- گُهلندي ٿَڌڙي هيرَ،
آسَ نه اُجڙي آ اَڃا.
آهن يارَ عذاب ۾- توڙي اَنگَ اَسيرَ،
آسَ نه اُجڙي آ اَڃا.
ڌرتيءَ جيڏي دل آ- آهيون مَست فَقيرَ،
آسَ نه اُجڙي آ اَڃا.
هَٿَ رَکن ٿا هِمَتُون- ٺاهيندا تَقديرَ،
آسَ نه اُجڙي آ اَڃا.
سوچن ٿا سَنسار ۾- “زاهد” ذِهنَ ضَميرَ،
آسَ نه اُجڙي آ اَڃا.
آسَ نه اُجڙي آ اَڃا.
***