سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”گهاون مٿان گُل“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. ھي ڪتاب نامياري شاعر ۽ راڳي زاھد شيخ جي واين جو مجموعو آھي. ستار سروھي لکي ٿو:
”زاهد جي واين ۾ هڪ ئي وقت انقلاب، مزاحمت، رومانويٽ توڙي تصوف جون جهلڪيون پسي سگهجن ٿيون هن جي واين ۾ ظلمتن سان ڀريل ڪارين راتين سان وڙهڻ ۽ انهن کي شڪست ڏيڻ جو فلسفو به آهي ته موڳيءَ ماٺ کي ٽوڙڻ جو اعلان پڻ آهي. هي پنهنجي ڏات سان اُماس راتين ۾ اُميدن جا ڏيئا جلائيندي نظر اچي ٿو. گگهه اونداهين ۾ روشنيءَ جي لاٽ آهن هن جون وايون لاکيڻي لطيف، شيخ اياز ۽ استاد بخاريءَ جيان زاهد شيخ جي شاعريءَ جو به هڪ مڪمل سماجي ڪارج موجود آهي. زاهد اسانجي مزاحمتي ۽ رومانوي شاعريءَ جي مورچي جو دودو ۽ دولهه دريا خان آهي. جيڪو پنهنجي سٽ سٽ سان ظالم قوتن جي خلاف وڙهڻ جي سگهه رکي ٿو.“
ھن ڪتاب جو پھريون ڇاپو 1995ع ۾ ڇپيو جڏھن تہ ڪتاب جو ٽيون ڇاپو 2019ع ۾ نئون نياپو اڪيڊمي سچل ڳوٺ، ڪراچي پاران ڇپايو ويو آهي. ٿورائتا آهيون پياري زاھد شيخ جا جنھن ڪتاب سنڌ سلامت ڪتاب گھر ۾ اپلوڊ ڪرڻ جي اجازت ڏني.
[b]محمد سليمان وساڻ
[/b]مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
توکي پوڄيان ٿو- مون کي پاليو تو
مون کي ساري ٿو، چَنڊُ پُڪاري ٿو،
ڪيڏا موچارا، پر مون کي پيارا،
جَلوي، تي جَذبو- شاعر جي دل جو،
اکڙيون هَن آليون- آلين جون ڳالهيون،
ڇَڏي جا روڪي- مُنهنجن لُڙڪن کي،
بَرَ ۾ بيٺل مان- اُجڙيل وَڻُ آهيان،
اُجڙيل جون آهون- دَردَ ڀَريون دانهون،
مُنهنجي لئه مُنهنجو- ڪوئي ڪونهي ڪو،
سَچَ سونهن ۽ پيارَ کي- جيءَ ۾ جاءِ ڏئي،
ڪنهن ڪنهن ڏُکَ ڏنا- ڪَهڙا ۽ ڪيڏا،
تُنهنجين سوچُن کي- يا پنهنجن ڀاڳن کي،
ڪَهڙي مون پاتي- هِڪڙي حياتي،
ڏُکن ۾ ڏوريَئون پيا- پنهنجن سُکَن لاءِ،
توڙي، تاءُ تِکو- اوکيءَ مَنزِل جو،
سارَن ڳُلڙَن تان- پنهنجن هَٿڙَن سان،
ٺَرندا جَلندڙَ جهيرَ- گُهلندي ٿَڌڙي هيرَ،
چوريءَ چوري ڪا- مون کي چاهيندي،
چَئوڻيءَ چاهَتَ سان- تُنهنجيءَ چاهَت کي
اَڄُ پنهنجي دل جي- ڪوري ڪاغذَ تي،
ڇا تون چاهينديئن- دل تان ڊاهينديئن،
تُنهنجي خَطن جا- ٺاهي گُلدَستا،
ساٿُ نه تون ڏيندين- جي وڇڙي ويندين،
ڪَنهن جي ڳالهه ڪَرڻُ- ٿَڌڙا ساهَه ڀَرڻ،
مُنهنجي نيڻَن جي- سَپنن ۾ آهي،
دل جي دَرَپنَ ۾- آڏو دَرشَنَ ۾،
تنهنجو تَرسائڻُ- راتيون رَهائِڻُ،
تُنهنجي وَئي کان پوءِ- ايندڙ هَر لَمحو،
تنهنجو خَطُ پڙهي، روئَڻَ لاءِ ٻَئي،
تنهنجو روز رُسڻُ- تڙپائي پَرچَڻُ،
تنهنجن سُڏڪَن ۾- منهنجن لُڙڪَن ۾،
شالَ نه سَجي، سانوري- تنهنجن هَٿڙن تي،
حورَ نه آئينءَ هاءِ- راتِ به تُنهنجي لاءِ،
رِڻ ۾ رَنگُ رَچي- اچي مَنَ اَچي،
ڪَهلَ نه آيئي ڪا- جَلندي جيونَ جا،
لَهندڙَ سورَج کان- ويرُن رَنگَ وَتا،
وقت جو وَهڪرو- تيز تَر يا جَهڪو،
دوست يا دلرُبا- هَر گهڙي هَمنوا،
ٽَهڪيلَ ٽانڊَن تي- پَئي آ ڪَنڊَن تي،
جيڪا بَڻجي پوي- زندگيءَ لئه زهر،
پَڪ آهي پرين- زندگي جي رَهي،
پيارُ ڪنهن کي ڏئي- ڌارَ ناهي ڪَبو،
پيارَ ۾ تون پَڪو- يارَ ٿي وَئين يَڪو،
ڏور ڏاڍو وَئين- دل آ تو لئه ڀَري،
هر گهڙي، هر پهر- بي خطا آ سزا،
پارَ وارا پرين- هانءُ هارين متان،
اِنتظاريءَ ۾- بي قراريءَ ۾،
مُنهنجي اُميد کي، دل جي هر ديد کي
دل جون سڀ راهون، دل سان مون ٺاهيون
مُنهنجو توسان ڪو، تنهنجو مونسان ڪو،
تڙپائڻ کان اڳ روئارڻ کان اَڳُ
ڪاهيو ٿو ڪاهي سو اڳتي آهي،
سُندر سوچن ۾، روح جي رستن ۾
مَنَ جي ساگرَ ۾- پنهنجي اندَرَ ۾،
مَنَ کي مَهِڪائي- جيڪو ٻَهڪائي،
ماٺِ ڪَئي ٿَئي ڇو- گيتُ امن جو ڪو،
جَڳَ ۾ جيئڻ ڏي- ڳڀروءَ ڳيري کي،
وستيون ۽ ويڙها- ماڻهن جا ميڙا،
سُهڻي سوڀاري- ڪيڏي آ پياري،
اکڙيون اولاري- کِجڻي کيڪاري،
تو مون ڏانهن ڏٺو- اڄ وَرهَن کان پوءِ،
مُرڪيو مَن غمگين- راهون ٿيون رنگين،
مون کان اڳ دلبرَ- مُنهنجي گهرَ جي دَرَ،
تنهنجي زلفن جي- سائي ۾ آهي،
مان تُنهنجي ڀَرِ مان- وڃا ڪيئن وڃان،
ڌوتي اَڻ ڌوتي- تنهنجي سِر پوتي،
تُنهنجي چهري تي جڏهن- چَمڪيا مون لئه چاهَه پرين،
پَرديسي پيارا- مِٺڙا موٽي آ،
جيءَ اَندَرِ جَنهنجو- ڪاٿو ڪونهي ڪو،
موڳو ڇو آهين- او مُنهنجا سائين،
جو ڪَمُ جيءُ چَوي- سو ڪَمُ سَڀُ ڪَجي،
جيڪو آ پَنهنجو- اُنَ سان ئي پنهنجو،
تُنهنجي پاڙي ۾ پَيا- ماڻهو بُکَ مَرن،
حَجَ کان اَڳُ جَنِ آ لَڌي- لوڪَ سَڄي جي سارَ،
جا ڪون پَنهنجي جيءَ ۾- جاني پاڻَ ڏِٺمُ،
حَدَ جَڏهِن پاتا- لاحَدَ ۾ ليئا،
سارو جَڳُ سَنوارِڻَ جي لئه- جيئن ٿا جيڪي،
پل ۾ گندا ذهن سمورا- سُلجهي سُهڻا ٿين،
هيرو ٿي هَلِجانءِ- راڻو ٿي رَهِجانءِ،
سَچيون ڪينَ سُڻَن- ڪوڙيون ويٺا ڪَن،
تَصوِيرُن جي رُوپَ ۾- هَر ڪَنهنِ اَندَرَ جا،
راتِين جون باتيون- تَنهِن ڄاڻوءَ ڄاتِيون،
ڪالهَه ڪَلاچيءَ ڪُنَ ۾- مَڇُ هُيو مَڇرِيو،
ٻِن ۾ ٻَڌي آ- ٽِيون ٽوڙيندو آ،
پَنهِنجَن کي پَنهِنجو- ڏاڍو پيارُ ڏِنُم،
دردن کان هر ديس کي- نيٺ ڪندا آجو،
بَمَ بارُودُ سَڄو- ڀَڃي ڀورَ ڪَيو،
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
