برازيل جي گول ايئرلائين جي هوسٽيس
هرو ڀرو پُڇيومانس، ”خيريت ته آهي نه؟ پريشان پيا لڳو؟“
چيائين، ”مون کي ڪجهه يادگار گفٽ وٺڻا آهن دوستن لاءِ. خبر ڪونه ٿي پوي ته دُڪان ڪهڙي پاسي آهي.“
صلاح ڏنم ته، ”انٽرنيٽ تي ڏس، سموري خبر پئجي ويندي.“
مغروري مان چيائين ته، ”ها مون کي خبر آهي، پر مون وٽ هتان جي سِم نه آهي، ۽ ٻاهر ويندي انٽرنيٽ ڪيئن هلندو جو گوگل ميپس هلايان.“
مون چيو، ”اڙي، پوءِ آف لائين ميپ هلاءِ نه، ان جي ذريعي ته لوڪيٽ ڪري سگهين ٿي نه؟“
چيائين ته، ”اهو وري ڪيئن؟“
چيم ته، ”جي موبائل مون کي ڏين، ته مسئلو حل ڪري ڏيان.“
موبائل کڻي مون وٽ آئي ۽ پريشاني وچان پنهنجا هٿ مهٽڻ جاري رکيائين. مون گوگل پلي اسٽور تان هيئر ميپس نالي اپليڪيشن ڊائونلوڊ ڪري واشنگٽن جو نقشو لوڊ ڪري ڏنم، جي پي ايس به آن ڪري موبائل کيس واپس ڏنم.
چيم ته، ”هاڻي ٻاهر وڃي چيڪ ڪر ته اها اپليڪيشن صحيح نموني ڪم ڪري ٿي يا نه؟“
ٿوري دير ۾ ٻاهران خوشي ۾ ٽپڪي ڏيندي آئي ته، ”اڙي واهه هي ته آف لائين هلي پيو....“
مون چيو ته، ”مون ته تو کي چيو هو آئون تنهنجو مسئلو حل ڪري ٿو ڏيان....“
تنهن تي وڌيڪ ٻڌايائين ته، ”آئون برازيل جي گول ايئر لائين جي ايئر هوسٽيس آهيان، مون کي ڪڏهن ان آف لائين ميپ جي خبر ئي نه هُئي. مون کي حيرت آهي ته توهان کي ڪيئن خبر آهي...“
مون چيو ته، ”ڪافي گهمڻ ڦرڻ جو شوق آهي سو اهي شيون احتياط ڪندي ڪندي سکي ورتيون آهن.“
وري به ڪانفرنس خاطر واشنگٽن اچڻ بابت ٻڌايم، جنهن تي ڪافي خوشي جو اظهار ڪيائين. پاڪستان جي باري ۾ چيائين ته ٿورو گهڻو ٻڌو اٿم، ڪا خاص خبر نه اٿم.
ايتري ۾ آئون وري هليو آيس پنهنجي بيڊ تي. ڪجهه دير آرام ڪرڻ کان پوءِ وهنجي سهنجي وري ٻاهر جو دورو ڪرڻ لاءِ ٻاهر نڪري آيس. ڊيو هائوسنگ جون هڪ ٻه گهٽيون لتاڙيم ته ڏسان ته اها برازيلي ڇوڪري پنهنجو ٿيلهو گهليندي وئي پئي، ٿيلهي جا وڏا ڦيٿا هُئا جن جو ڦرڙاٽ پئي پيو. مون کي هاءِ ڪيائين ۽ چيائين ته، ”توهان جي وڏي وڏي مهرباني، منهنجو مسئلو حل ڪيو. آئون هاڻي وڃان پئي (ڪنهن شهر جو نالو ورتائين جيڪو مون کي هاڻي ياد نه آهي ۽ نه ئي ڪو ڪڏهن وري ذهن تي به اچي). توهان کي نه وسارينديس.“
مون به چيو ته، ”ڪو مسئلو نه آهي. سدائين گڏ.“
نالو يا ڪو ڏس پتو نه ڪو مون پُڇيو ۽ نه ئي ڪو هُن ٻڌايو.