واپسي جو سفر.....
ايئن ئي واشنگٽن شهر جي مختلف رنگن روپن ۽ روين بابت سوچيندي ڪو هڪ بس اسٽاپ آيو جِتي ڪافي سارا ماڻهو لهڻ لڳا، رڳو هڪڙو آئون ۽ ٻيو هڪ همراه بچياسين. اُتي مون کي شڪ پيو ته شايد هي ايئرپورٽ ئي آهي، ٻاهر ڏٺم ته بس اسٽاپ ساڳئي نموني جو هو جهڙو ايئرپورٽ تي هو. اهو سوچيندي لهي پيس بس مان، ٻاهر لهي ڏسان ته ڪو به بورڊ يا معلوماتي تختي به نه لڳل هُئي، ماڻهو سڀ لهي الائجي ڪيڏانهن گُم ٿي ويا. ٿورو ڊپ ٿيڻ لڳو ته متان هي ايئرپورٽ ئي نه آهي..... همت ڪري هڪ همراه کان پُڇيم ته ڇا هي ڊيولس ايئرپورٽ آهي؟ جنهن تي هن همراه ٻڌايو ته هي ايئرپورٽ ناهي.
تڪڙ ۾ ان بلڊنگ کان ٻاهر آيس، ساڳئي اسٽاپ تي ويهي ايندڙ بس جو انتظار ڪرڻ لڳس، هاڻي هتي نه ڪو واءِ فاءِ هو جو انٽرنيٽ تان معلومات وٺان ته ايندڙ بس ڪيتري دير ۾ پهچندي. 10 منٽ کن جي انتظار کان پوءِ هڪ بس آئي ان جي ڊرائيور کان پتو ڪيم جنهن ٻڌايو ته ها هي بس ڊيولس ايئرپورٽ ئي ويندي. آٿت ملي ۽ چڙهيس بس ۾، ڊرائيور کي ڀلجي وڃڻ واري ڪهاڻي ٻڌايم جنهن تي مسڪرائيندي هن 3 ڊالر ڪرايو ادا ڪرڻ جو چيو. وري هوائي سوچن جي سفر دوران ئي ايئرپورٽ تي پهتس، هاڻي ته جهڙو واقف هُجان هتان جو ٻين کي پيو ڏس ڏيان ته هيڏانهن وڃڻ وارا هتان وڃو..... ٿوري دير کان پوءِ سيڪيورٽي وارن کان پاس ٿي ڪري مٿئين فلور تي وڃي اتحاد ايئر جي ڪائونٽر تان بورڊنگ پاس وٺي پنهنجي سامان لگيج ۾ جمع ڪرائي ڪجهه دُڪان ڦلهورڻ شروع ڪيا..... ايئن ڪندي ڪجهه دير گُذري ته اسان جي فلائيٽ بابت اعلان ٿيو ته هلي جهاز تي چڙهو.
ساڳئي طريقي سان واپسي تي به 14 ڪلاڪن جو سفر سمهي گذاريوسين جو ايئرلائين وارن پاران جهاز جي آواز کي جهڪو ڪرڻ لاءِ فوم جي ٺهيل هڪ ٻُنجڻي ڏني وئي هُئي سا ڪنن ۾ وجهي سمهي پيس، پاڻي ۽ مشروبات گهٽ کان گهٽ پيتم جيئن واش روم وڃڻ لاءِ اُٿڻو نه پوي....
ابو ظهبي ايئرپورٽ تي لهي ڏندڻ ڪري، هٿ منهن ڌوئي وري ڪراچي جي اُڏام جو انتظار ڪرڻ لڳاسين..... ڪراچي ايئرپورٽ تي پهچي ڪري خبر پئي ته واقعي ڪراچي پهچي ويا آهيون، ڇو جو هر جاءِ تي اسان جو ”بهترين“ نظم ۽ ضبط ڏسي طبيعت ئي بدلجي ٿي وڃي.... وي آئي پي ۽ سي آئي پي وارو ماحول اهو ساڳيو ئي........
اسان جو پنهنجو ماحول.....