ڪيڏو ڀي ٿا پاڻ پڏايون،
تنهنجي آڏو ڪجهه ڀي ناهيون.
نيڻن جي چوڪنڊي ۾ ڦاسي،
پاڻ ڪيون ٿا تنهنجون پڇائون.
پنهنجي ملڪيت تون ئي آهين،
تانگهن تولئه يار نگاهون.
پڄري ويندس تون جي روئندين،
تنهنجي سهاري زنده آهيون.
ناهه جفا من منهنجو شيوو،
پاڻ ٿينديون ڪونه جفائون.
ماڻهو واري جي مُٺ وانگر ٿئي،
جآويد نه ڪر ڳالهيون اجايون.
*