ڇوته نڙي ۾ اٽڪن پيا ٿا،
لفظ ويچارا ڦٿڪن پيا ٿا.
ڀل جان دور گذارن ساٿي،
پوءِ به منهنجا سڏجن پيا ٿا.
پاڻ ته سادا صوفي آهيون،
ماڻهو ڇا ڇا سمجهن پيا ٿا.
جيون جي نٽهڻ اُس ۾،
ڏک جا شيشا چمڪن پيا ٿا.
پيار پرين اوهان سان آهي،
لفظ چٺيءَ ۾ لکجن پيا ٿا.
ڪوڙي موٽ معاشري جي آ،
“جاويد” سڀ سور سجهن پيا ٿا.
*