هوءَ اچي پئي،
دل به نچي پئي.
من مونجهه کان،
يار بچي پئي.
ڏس وار ويڙهي،
باک ڦٽي پئي.
هن جي ويندي،
عمر کُٽي پئي.
منهن مٽائي،
ساهه سُڪِي پئي.
چنڊ چانڊوڪي،
پاڻ لڪي پئي.
من جي مندر ۾،
ڊيل نچي پئي.
“جاويد” موکي،
هاڻ مِلي پئي.
*
شاعري
عشق اياڻو
هونئن ته جاويد پنهنجي زندگيءَ ۾ ئي پاڻ کي سگهاري مضمون نگار ۽ بهترين نثرنويس طور پاڻ مڃرائي چڪو هو پر سندس تخليق جو هڪ ٻيو شاعريءَ وارو پاسو الائي ڇو هميشه اوجهل رهيو، هن جتي پنهنجي ڪالمن ۾ داخلي ۽ خارجي ڪيفيتن کي بنا ڊپ ڊاءَ جي بيان ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي آهي اتي سندس ڪوتائون به رومانوي رنگن سميت معاشرتي ڀڃ ڊاهه ۽ ڏاڍ جبر خلاف آواز جو انوکو نمونو پيش ڪن ٿيون، هو جتي ڌرتيءَ تان پاڻ وارڻ لاءِ بيتاب نظر اچي ٿو، اتي سرتيءَ جي سونهن ۽ سندرتا جا به ڳڻ ڳائيندي نه ٿو ٿڪجي.
- 4.5/5.0
- 1611
- 599
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- جاويد جوکيو
- ڇاپو پھريون
دل به نچي پئي.
من مونجهه کان،
يار بچي پئي.
ڏس وار ويڙهي،
باک ڦٽي پئي.
هن جي ويندي،
عمر کُٽي پئي.
منهن مٽائي،
ساهه سُڪِي پئي.
چنڊ چانڊوڪي،
پاڻ لڪي پئي.
من جي مندر ۾،
ڊيل نچي پئي.
“جاويد” موکي،
هاڻ مِلي پئي.
*