هان ڪٺل تنهنجي ادائن جو صنم،
ها غزالي نيڻ تنهنجن جو قسمُ.
آهي سجدي ۾ تنهين تي آسمان،
جنهن زمين تي ها مٺا تنهنجا قدمُ.
ڪونه چمڪڻ چنڊ کي آيو پرين،
ٿو ڪري تنهنجي اڳيان شايد شرمُ.
تنهنجي نالي کي چمڻ لئه دلربا،
اڄ ادب مان ٿو جُهڪي منهنجو قدمُ.
تون ئي ڪعبو تون ئي قبلو اي پرين،
ٻيو نه ڪو “جاويد” جو آهي ڌرمُ.
*