دادوءَ کان ڪراچي ايئرپورٽ روانگي
اصل ۾ ڊاڪٽر ٻڌايو تہ مختيار احمد چانڊيو هن جو ڊرائيور نہ آهي، ڇو تہ هو پاڻ ڪار هلائيندو آهي يا هن جو ننڍو ڀاءُ راج ڪمار هلائيندو آهي. هي ٻيئي ڀائر ڪاروبار کي پاڻ ڏسندا آهن ۽ ڪڏهن ڪڏهن هنن جو والد محترم سائين علو مل صاحب بہ چڪر هڻندو آهي. ڊاڪٽر وارا پاڻ ۾ ٽي ڀائر آهن، جن مان هڪڙو هريش ڪمار ديھانت ڪري ويو. هي ڊرائيور اصل ۾ ڊاڪٽر جي ڪاروباري دوست ۽ پاٽنر جاويد احمد عمراڻي جو آهي. هي ڊرائيور جاويد احمد عمراڻي جي نوابشاھہ واري گاڏين جي شو روم ۾ ڪم ڪري ٿو. جاويد احمد عمراڻي ڊاڪٽر جو نہ فقط پيارو دوست آهي پر بزنس پاٽنر پڻ آهي.
پرتاب اسان سان وقت بہ وقت رابطي ۾ رهيو. اسان جي فلائيٽ رات جو ساڍي يارنھين وڳي هئي، پر اسان کي ٻہ ڪلاڪ اڳ ۾ ايئرپورٽ پھچڻو هو. اسان کي رستي ۾ دير ٿي ويئي هئي. هون تہ پروگرام اهو هيو تہ اسان ڪلاڪ کن اڳ ۾ ڪراچي پھچون ۽ پرتاب جي بدر ڪمرشل واري فليٽ ۾ گڏجاڻي ڪري پنھنجن ڪاغذن تي هڪڙي نظر وجهون. پر هاڻي اسان وٽ ايترو وقت نہ هيو. ان ڪري پنھنجو رخ سڌو ايئرپورٽ ڏي هيو.
پرتاب فون ڪري ٻڌايو تہ هو ايئرپورٽ لاءِ نڪري چڪو آهي پر شاهراھہ فيصل تي ڪافي ٽريفڪ جام آهي. اسان جيڏي مھل ايئرپورٽ پھتا هئاسين تہ اوڏي مھل رات جا ساڍا نو ٿي چڪا ها. ۽ پرتاب اسان کان اڳ ۾ ئي ايئررپورٽ جي ڊيپاچر واري حصي ۾ پھچي چڪو هيو. اسان ڪار مان هيٺ لٿاسين. ڊاڪٽر سنتوش جو ڀائٽو مرلي داس ۽ ان جا ٻہ ننڍڙا ٻارڙا هنيش ڪمار ۽ ڪرشن لال بہ اتي موجود هئا، جيڪي ان ئي ڊاڪٽر واري ڪار ۾، ساڳي ئي ڊرائيور مختيار احمد چانڊيو سان واپس شاهپور وڃڻا هئا. انھن سان مس ملياسين تہ هڪڙي وڏي ڊالا ٽائيپ، ڪاري رنگ جي گاڏي اچي اسان جي پاسي ۾ بيٺي، جنھن مان هڪڙو ٿلھو، وڏي ڏاڙهي وارو ملو لٿو ۽ ان سان گڏ هن جا گارڊ بہ لٿا. ٿوري دير ۾ ئي ملن جو وڏو ميڙ ٿي ويو ۽ اسان سائيڊ ۾ بيھي اچو تماشو ڏسي رهيا هئاسين. ماڻھو هن جا هٿ چمي اکين تي رکي رهيا هئا. خبر ناهي تہ اهو مولانا صاحب ڪير هو. مون ڊاڪٽر کي چيو تہ،”ڊاڪٽر هاڻي اسان کي هتان کسڪڻ گهرجي.“ ڊاڪٽر ڳالھہ سمجهي ويو هو پاڻ پنھنجا بيگ گھليندا اڳتي نڪري وياسين.