جناح ٽرمينل ۾ چيڪنگ
اسان ڊالر ڊيڪليئر ڪرائي اڳتي وڌياسين ۽ بينڪاڪ ايئرپورٽ واري ٿائي ڪائونٽر تي اچي بيھي رهياسين. ٽيئي دوست گڏ هئاسين. ڊاڪومينٽس چيڪ ڪرائيندا، پنھنجا بيگ، ان ئي لگيج واري ڪائونٽر تي جمع ڪرائي، اڳتي اميگريشن واري پوزيشن ۾ اچي پھتاسين. هتي اسان کان چند سوال ڪيا ويا. جھڙوڪ
ڪاڏي ٿا وڃو؟
ڇا ڪندا آهيو؟
گهڻن ڏينھن لاءِ وڃو پيا.
ڪيترا ڊالر اٿو؟ وغيرہ وغيرہ. ان ڪائونٽر تي ويٺل نوجوان جو هڪڙو جملو اسان لاءِ ڏاڍو عجيب هيو. جنھن اسان چئن کي گڏ ڏسي چيو هو تہ،” توهان چار ئي صفا هڪجھڙا ٿا لڳو.“ جنھن تي مون هن کي جواب ڏيندي چيو تہ،”اسين سنڌ سان تعلق رکون ٿا، ان ڪري سنڌي آهيون، توهان کي سڀ سنڌي هڪجھڙا لڳندا.“ هن جي چھري تي مرڪ تري آئي. هن وڌيڪ پڇندي چيو تہ؛ انڊويشيا جي ويزا في گهڻي آهي.
” 105 ڊالر“، جاني هن کي جواب ڏنو.
هن چيو تہ،” منھنجي بہ دل چوي ٿي تہ مان بہ انڊونيشيا هلان.“ هن پنھنجي دلي خواهش جو اظھار ڪندي چيو.
”ڀلي هلو، اسان کي ڪو بہ اعتراض ناهي، پنھنجي خرچ تي هلندو، ڪھڙو اسان تي بار هوندو. ڇو تہ اسان چارئي پنھنجي خرچ تي وڃون پيا، سرڪار طرفان اسان کي نہ ٿو موڪليو وڃي.“ هو سمجهي ويو هو. اهڙي ريت اسان اڳتي وڌياسين تہ هڪڙي شوخ قسم جي ليڊي آفيسر جيڪا سنڌي ٻولي ۾ ڳالھائي رهي هئي، سرڪار جي وڏي وفادار پئي لڳي، جنھن پرتاب جو پاسپورٽ چيڪ ڪندي هن کان پڇيو تہ،”توهان ڇا ڪندا آهيو؟“
”مان اين جي او سيڪٽر ۾ ڪم ڪندو آهيان.“ پرتاب مُسڪرائيندي هن کي جواب ڏنو.
”توهان فلاڻي ليڊي کي سڃاڻو.“ هن پرتاب جي پاسپورٽ جي پنن کي اٿلائيندي پڇيو.
”جي نہ“ پرتاب صاف جواب ڏنو.
تنھنجي جي باوجود هروڀرو جا هن ڪيترائي آڏي پڇا وارا سوال پئي ڪيا، اهڙي قسم جا فضول سوال ڪري هو اسان جو ٽائيم ضايع ڪري رهي هئي. اسان اڳ ۾ ئي ليٽ هئاسين. ويتر هن ليڊي آفيسر جا عجيب حوال.