سن سيٽ جو پوڙهو ۽ بوم بوم
مينھن ۾ ڀڄندي، مينھن جو مزو وٺندي، بالي جي محبوب گهٽين ۾ گهمندي سچ تہ ڏاڍو مزو اچي رهيو هيو. نئون ملڪ، نوان ماڻھو، نوان روڊ، نوان رستا، نئين آبھوا ۽ نئون ماحول. روڊ جي ڦٽ پاٿ تي هلندي، پاسن کان مختلف دڪان ڏسندا، روڊ تي هلندڙ بسن، ڪارن، رڪشائن ۽ اسڪٽوين جي شور، گوڙ ۽ هُل کي محسوس ڪندي اڳتي وڌندا وياسين. رات جي روڊ جي پاسن کان دڪانن جي اڳيان مختلف سائن بورڊ ٻري رهيا هئا. ڪافي دڪان بند ٿي چڪا هئا ۽ ڪي بند ٿي رهيا هئا. هن قسم جو رولاڪيون توهان ڪراچي ۾ نہ ٿا ڪري سگهو، ڇو تہ ٿوري دير کان پوءِ ڪو ڦورو اچي توهان جي پاسي ۾ بيھندو ۽ هٿيارن جي زور تي سيڪنڊن ۾ توهان جا کيسا خالي ڪري نڪري ويندو. پر هتي پاڻ بيخوف خطر ٿي گهمي رهيا هئاسين. مينھوڳي ۾ گهمڻ جو پنھنجو مزو هيو. گهمندي گهمندي ڪافي اڳتي نڪري ويا هئاسين.
وقت ۽ پنڌ جو احساس ئي نہ ٿيو هو. هلندي هلندي ڦٽ پاٿ تي هڪڙو پڪي عمر جو پوڙهو ماڻھو مليو، جنھن کي بلو جينز جي گوڏن کان ڦاٽل پينٽ پاتل هئي. هن جا وڏا وکريل وار هن جي عجيب ڪيفيت ٻڌائي رهيا هئا. ائين پئي لڳو تہ ڪافي ڏينھن کان هو وهنتو بہ نہ هوندو. مٺ ۾ سگريٽ دکايل هن شخص جي جڏهن پاسي کان گذرياسين تہ هن اسان چئني کي گڏ ڏسي رڙ ڪري چيو،”بوم بوم.“ اسان سمجهي وياسين تہ هن بوم بوم جو مطلب ڇا هيو. اسان هن کي ٻڌو اڻ ٻڌو ڪري ڇڏيو هو، پرپوڙهو پوءِ بہ پويان کان ”بوم بوم“ جو آواز ڏيندو رهيو پر پاڻ اڳتي نڪري آيا هئاسين.