سھڻين جا نخرا ۽ ڀڙون جا ڀاڪر
Beauty is power; a smile is its sword.
Beauty is not in the face; beauty is a light in the heart.
Outr beauty attracats. But inner beauty captivates.
Beauty isn’t about having a pretty face. It’s about having a pretty mind, pretty heart and pretty soul.
If you see something beautiful in someone, speak it.
Beauty is a light in the heart.
پاڻ هاڻي پنھنجي هوٽل ڏانھن سفر ڪري رهيا هئاسين. دوستن خوب انجواءِ ڪيو هو. هوٽل تي تازي پاڻي سان وهنجي سھنجي فريش ٿي هيٺ لٿاسين. واڪنگ اسٽريٽ جون رولاڪيون ڪندي، رونقن ۾ گم ٿي وياسين. رستي تي ڪيترا ئي محبتي ماڻھو مليا، جيڪي ڦاٽل جينز ۾، اونداهي ڪنڊ ۾ ويھي، سگريٽن جا ڪش هڻندي ماڻھن کي بيھاري انھن کي موبائيل تي سدا سھاڳڻين جون موهيندڙ تصويرون ڏيکاريندي، پنھنجي ڪاروباري دنيا ۾ مصروف ٿي حق حلال جي روزي ڪمائي رهيا هئا. هي ماڻھو پنھنجي روزي سان سچا هئا، ان ڪري هو پنھنجي جاءِ تي سچائي سان عبادت ۾ مصروف هئا. هن ٽائيپ جا ماڻھو هن قسمن جي گهٽين جي رونقن جا ڪارڻ ۽ ڪرتا ڌرتا هئا. اسان سان بہ اهڙي قسم جو ماڻھو ٽڪرائجي ويو. هو اسان کي ڏسي خبر ناهي ڪيئن سمجهي ويو هو تہ هي ماڻھو ضرور پنھنجي دل جي مراد پوري ڪندا. هن اسان کي گهٽيءَ ۾ پڪڙي ورتو هيو. هن جو انداز بيان موهيندڙ هيو. جيتوڻيڪ اسان هن جي چوڻ تي اتي گهٽي ۾ نہ بيٺاسين ۽ اسان هلڻ جاري رکيو، پر تنھن جي باوجود هو اسان سان ڳالھائيندو هلي رهيو هو. هڪ طرف ٽريفڪ ٻي پاسي هن جي گفتگو جاري هئي. پاسي ۾ مين روڊ هلي رهيو هو. سائيڊن تي دڪانن جون رونقون بحال هيون. گفتگو ٿيندي رهي. جاني اڳتي نڪري ويو، پرتاب تہ ان کان بہ اڳتي نڪري ويو هو. هاڻي تہ مان بہ آهستي آهستي اُتان ٽڙڪڻ لڳس ۽ ڊاڪٽر اڪيلو هن کي منھن ڏيئي رهيو هو. سلام آ ڊاڪٽر کي. جتي دوست بہ ڇڏي وڃن پر ڊاڪٽر پنھنجي دل يارن کان نہ ٿو پلي. ٿوري دير کان پوءِ مون پوئتي مڙي ڏٺو تہ ڊاڪٽر بہ اسان جي پويان پويان اچي رهيو هو تہ اهو ڀڙوو بہ هن جي ڪڍ لڳل هيو. هو پويان رڙيون ڪندو پئي آيو، ”ٻيا بہ ڪيترائي کوڙ ماڻھو آهن، توهان کي پسند ايندا.“ پر ڊاڪٽر هن ڏي ڪو بہ ڌيان نہ ڏنو.
هاڻي اسان ڦٽ پاٿ تي هلي رهيا هئاسين. هو ڦٽ پاٿي شخص اسان جي پويان پويان پئي آيو. اڳين ڪنڊ تي پرتاب ۽ جاني اسان جي انتظار ۾ بيٺل هئا. جڏهن پرتاب جي ويجهو ٿياسين ۽ پرتاب ڏٺو تہ ڀڙوو بہ اسان جو پيڇو نہ پيو ڇڏي تہ ان تي هن چيو تہ ”ڳالھايوس، ڳالھائڻ ۾ ڇاهي، توهان کي جيڪڏهن ڳالھہ وڻي ٿي تہ پوءِ توهان ڪنھن جو انتظار نہ ڪيو، اوڪي ڪري ڇڏيو.“ پر هن شخص جو اهو ضد هيو تہ اسان مان ڪو هن سان گڏجي هلي ماڻھو پسند ڪري اوڪي ڪري. جنھن تي پاڻ ڪنھن بہ صورت هن وٽ وڃڻ لاءِ تيار نہ هئاسين.
هن چيو تہ، ”اها جاءِ هتان کان 10 منٽن جي ڊرائيو تي آهي، توهان مون سان گڏ اسڪوٽي تي ويھو.“ جنھن ڳالھہ تي ڪو بہ دوست راضي نہ ٿيو. ان کان اڳ ۾ پاڻ هن کي پنھنجي هوٽل جو پتو ٻڌائي چڪا هئاسين. هاڻي ان معاملي کي اتي ئي ختم ڪري پيٽ جي باھہ وسائڻ جو سوچڻ لڳاسين. انڊين هوٽل جي بجاءِ اڄ اسان جو موڊ ڪي ايف سي جي کاڌي جو هيو. گوگل ميپ جي مدد سان ڪي ايف سي ڳولھيندا اچي پڳاسين. ڪي ايف سي جي مزيدار ڊنر کان پوءِ پنڌ ڪندا، روڊ جي ٻي پاسي جنرل اسٽور ٽي آياسين. هي ڪافي وڏو اسٽور هيو. هتي هر شي موجود هئي. هتان منرل واٽر جي وڏي بوتل ۽ چار Magnum آئس ڪريم وٺي، رستي سان ئي کائيندا، سن سيٽ اسٽريٽ جو مزو وٺندا، پنھنجي هوٽل طرف آياسين. جڏهن اسان پنھنجي هوٽل جي سامھون پھچي ڏٺوسين تہ اهو ساڳيو ئي جهونو شڪاري ۽ آڙيڪاپ کلاڙي اسانجي تاڙ ۾ اسان کان اڳ ۾ ئي هوٽل جي ٻاهران بيٺو هيو. مون ڊاڪٽر سان مذاق ڪندي چيو تہ، ”ڊاڪٽر قابو آهين، هي جهونو شڪاري توکي نہ ڇڏيندو.“
هي جهونو ديو اسان سان اچي مليو. هن هڪ دفعو ٻيھر اسان کي مطمئن ڪرڻ جي ڪُوشش شروع ڪندي چوڻ لڳو تہ، ”توهان کي ڪابہ تڪليف نہ ايندي. نينھن واريون ناريون توهان جا دک درد هڪ لحظي ۾ دور ڪري ختم ڪري ڇڏينديون. توهان جي سڄي ڏينھن جي ٿڪاوٽ ختم ڪري توهان کي فريش ڪري ڇڏينديون. مساج جون ايڪسپرٽ آهن. توهان جي سَنڌَ سَنڌَ جو سور ختم ڪري ڇڏينديون. ڇوڪريون اهڙو مساج ڪن ٿيون جو پوڙها بہ جوان ٿيو وڃن. (مون زندگي ۾ اهڙا ٻول ٻچن ڪڏهن بہ نہ ٻڌا هئا). توهان هڪ دفعو مون کي خدمت جو موقعو تہ ڏيو صاحب. ٻيھر مون کي بالي جي گهٽين ۾ ڳولھيندا وتندو.“ پر اسان مان ڪو بہ راضي نہ ٿيو. جاني ۽ پرتاب تہ اڳ ۾ ئي هوٽل جي ڪمرن ۾ مٿي هليا ويا ها. اسان بہ ڳالھہ ٻولھہ ختم ڪري مٿي هوٽل جي ڪائونٽر تي چڙهي آيا هئاسين. پر پويان وري ان پوڙهي جي ڊاڪٽر کي ڪال آئي ۽ چوڻ لڳو تہ، ”پريم جي دنيا جون سدا سھاڳڻيون مورتون اچي ويون آهن. انھن کي نہ ٺڪرايو، ڪنھن جي دل ٽوڙڻ وڏو پاپ آ. توهان اچو هڪ دفعو ڏسي وڃو.“
جنھن تي مان ۽ ڊاڪٽر مطمئن ٿيندي اهو طئي ڪيو تہ ڀلا ڏسي اچڻ ۾ ڇاهي، ايڏو پيار سان جو چوي ٿو. هونءَ بہ ڪنھن جي دل ڏکائڻ واقعي ئي گناھہ ڪبيرا آهي. هيٺ برسات هلي رهي هئي. موسم اڳ ۾ ئي بي ايمان هيو. مٿان وري فطرت جون هي مھربانيون جنھن بيقرار دلين جي پياس لاءِ امرت جا انبار موڪلي ڇڏيا هئا. پوءِ ڀلا ڪھڙو ڪافر هوندو جو ان نعمت کان انڪار ڪري پنھنجي قيامت ڪاري ڪندو. ڊاڪٽر کي چيم، ”ڊاڪٽر! دل ٻڌ مان تو سان گڏ آهيان، باقي ٻين دوستن ۾ آسرو نہ ڪجانءِ.“
”صحيح ٿو چوين، اچ تہ هلون.“ هن منھنجي تائيد ڪندي وڏو ٽھڪ ڏيئي هٿ ملائيندي چيو.