مست مڪئي وارو
هو ڪوئلن تي سنگ پچائي رهيو هيو. سنگ کي چمٽي سان اٿل پٿل ڏيئي جلدي ۾ پچائڻ جي ڪوشش رهيو هو. ڇو تہ هو سمجهي پيو تہ هي ماڻھن جو ميلو سج لھڻ تائين آهي، سج لھڻ کان پوءِ هتي ڪاري وارا ڪک هوندا. هرڪو هليو ويندو. قيمت پڇڻ تي هن هڪڙي سنگ جا 1500 انڊونيشن روپيا ٻڌايا. جيئن تہ مون کي سنگ نہ وڻندو آهي. مون جانيءَ کي چيو تہ،”بس هڪڙو ئي وٺوس، مان نہ کائيندس.“ جاني منھنجي گذارش کي مان ڏيندي هڪ ئي سنگ ورتو. ان ۾ ليمو ۽ مرچ مصالحو بہ لڳرايو تہ جيئن ٽيسٽي ٿئي. جاني ان مڪئي واري کي چيو تہ،”هن سنگ جا ٻہ ٽڪرا ڪري ڏي.“ جنھن تي هن همراھہ انڪار ڪندي چيو تہ،”مان نہ ٿو ڪري سگهان هي سنگ تمام سخت آهي اچي هي ڇري وٺو، توهان پاڻ ئي هن جا ٻہ اڌ ڪيو.“
جاني جيئن ئي ڇري ۾ هٿ وڌو تہ هن جي هٿ وجهڻ سان ئي هو گاڏي وارو سمجهي ويو تہ همراھہ جذباتي آهي، ان ڪري هن رڙ ڪري چيو تہ،” خيال ڪجان سنگ جي بدران متان ڇري جا نہ ٻہ ٽڪرا ڪري وجهين، مون وٽ هي هڪڙي ئي ڇري آهي.“ مون کي لڳو تہ همراھہ کي اسان جي هٿ ڪٽجڻ جو ڪو اُلڪو نہ هيو البتہ هن کي ڇري جي ڳڻتي وڌيڪ هئي. اسان سڀ کلڻ لڳاسين. نيٺ جاني زور ڏيئي ڏيئي سنگ جا ٻہ اڌ ڪيا. ڇُري جا ڀاڳ ڀلا هئا جو ڇُري بچي ويئي هئي. هاڻي سنگ کائيندا، شاندار انڊونيشن گيٽ وٽ اچي نڪتاسين.