اونداهو چنڊ
مرده خاني ۾ پيل سوڪيل لاش، جوزف مسيح جوئي هو. جوزف، جيڪو مقدس اوراقن ساڙڻ جي الزام ۾ زنده جلايو ويو، انصاف جي تقاضا پوري ڪئي وئي.
اها ڳالهه جيڪا عام ماڻهن لاءِ واقعو ۽ جوزف جي خاندان لاءِ سانحو هئي، شام جو ٿي؛ جڏهن ڪالوني جي گند جي ڍير تان اڌ سڙيل مقدس اوراق هٿ آيا.
پوليس پهري هيٺ جوزف جو سڙيل لاش گهر آندو ويو. لاش گهر جي اڱڻ تي رکي ماريه ڪنڌ مٿي ڪري آسمان ڏي نهاريو. آسمان روئي رهيو هو، سڀ تارا هن جا ڳوڙها هئا.
هن اٿي پاڻي جي ٽانڪيءَ مان هٿ ڌوئڻ جي ڪوشش ڪئي، ايئن لڳس ته پاڻي ڳالهائيندو هجي. “ڏس مان ڏاڍو ٿڌو آهيان، مون سان جوزف کي نه وهنجارجان.”
سڙيل گهر جي ڪنڊ ۾ پيل ڏيئي جي روشني مڌم ٿيڻ لڳي، ڄڻ هو چوندو هجي “هن دنيا کي مان وڌيڪ روشن نه ٿو رکڻ چاهيان.”
ماريه پاڻ کي جوزف جي ويجهو آندو، هن کي ڪجهه آواز ٻڌڻ ۾ آيا، ڄڻ جوزف ڳالهائيندو هجي، پر ايئن نه هو. هن پاڻ سنڀاليو، ڳرن قدمن سان هلڻ لڳي. گهر جي هر ڪنڊ ڄڻ هن کي ٿيلها ڏيندي هجي. هوءَ ٿورو هلي پنهنجو توازن سنڀالي نه سگهي. هن جا گوڏا زمين سان ٽڪرائڻ ۾ صديون درڪار ٿي ويون………
سوڳوار گهر جي مٿان چنڊ روشني نه پر اوندهه اڇلائڻ لڳو، ڪتا هن کي ڏسي روڙون ڪرڻ لڳا هو به روڙن ۾ انهن جو ساٿ ڏيڻ لڳو.
سڄي ڪالونيءَ ۾ سوڳ جي لهر هئي. ارشد بوڪ اسٽور واري کي اها خبر پوندي بخار ٿي ويو. هن جو دماغ هيروشيما ۽ ناگاساڪي بڻجي ويو. سوال، ائٽم بم ٿي وسڻ لڳا ته هن ردي جا ڪتاب جن ۾ اسلاميات جون گائيڊون ۽ نوٽس به شامل هئا، احتياط سان ساڙي گند جي ڍير تي اڇلايا هئا پوءِ ڪجهه سڙڻ کان ڪيئن بچي ويا!؟