ڌنڌلو آسمان
اسان ٻئي پلٿي هڻي ويهي رهياسين. هوءَ اڃا کلي رهي هئي.
“ورونڪا رٿ چيو اسان وٽ زندگيءَ ۾ ڪڏهن کلڻ ۽ روئڻ کانسواءِ ڪوبه آپشن ناهي هوندو.” مون هڪ قول ٻڌايو. روشنيءَ جو کلڻ ڪجهه گهٽ ٿيو. “هڪ ٻيو قول آهي ته توهان جا ٽهڪ رڙيون ڪري روئڻ هوندو آهي.” اها ڳالهه ٻڌي هن مونڏانهن نهاريو، سندس اکيون ٽهڪن جي ڪري ڳوڙهن سان ڀريل هيون.
“ڇڏ انهن قولن کي مونکي ڳوٺ جي ڪا ڳالهه ٻڌاءِ…؟؟” ها…بس هڪڙو قول، آسڪروائلڊ چيو هو ته مزاق واري انداز ۾ کلندي ماڻهن کي سچ ٻڌايو نه ته هو توهان کي قتل ڪري ڇڏيندا.” مان هڪ ٻيو قول به هن جي نه چاهيندي ٻڌائي ويس. “اڙي ڇڏ ڀلا انهن قولن کي، ڳوٺ جي ڪا مزاحيه ڳالهه ٻڌاءِ.” روشنيءَ بيزاري واري لهجي ۾ ڳالهايو. ڳوٺ جي ڳالهه هيءَ آهي ته چاچي وريام پنهنجي ڌيءُ ڪونج کي رئيس جي ڪمدار بچل کي لک 20 هزارن ۾ کپائي ڇڏيو، ڪالهه ڪونج جي شادي هئي…!” “اها مزاحيه ڳالهه آهي…!؟” هن جي منهن تان مرڪ غائب ٿي وئي، اکيون ڳاڙهيون ٿي ويس، ڪڻڪ جي سنگن جهڙا ڀرون پاڻ ۾ ملي ويا، نرڙ تي ڪاوڙ جا گهنج اڀري آيس. “توکي اها ڳالهه مزاق ٿي لڳي؟؟” ڪاوڙ ۾ مونکي چيائين. “ها ها…اها مزاق ئي آهي، 21هين صدي ۾ سنڌ ۾ ڇوڪرين جو ٻڪرين جيان وڪرو مزاق ئي ته آهي.” منهنجي تيز آواز ۾ ڳالهائڻ تي هوءَ هيسجي وئي، خاموش ٿي وئي. چپ اسان ٻنهي جي وچ ۾ چين جي ڀت بڻجي بيهي رهي. فقط ڳوڙها هئا جيڪي اسان ٻنهي جي اکين مان جاري هئا. مان مٿي ڪنڌ کڻي آسمان ڏي ڏٺو، اکين ۾ نيرن جي ڪري مونکي آڪاس ڌنڌلو نظر آيو، اتي هاڻي ڪي به اڇا ڪبوتر نه هئا!