برف جي گولي
هاشم، ڀرواري ڳوٺ جي پرائمري اسڪول ۾ ماستر هو. ڊيوٽي ڪري منجهند ڌاري گهر پـﮬـچي، ماني کائي سمهڻ جي ڪوشش ڪندو هو ته ڳنڍي وارو گهٽي ۾ گهنٽي وڄائڻ شروع ڪندو هو. ڪچي ننڊ مان جاڳڻ کانپوءِ هو ٻيهر سمهي نه سگهندو هو، نتيجي طور سندس طبيعت ۾ چڙ ۽ اجائي ڪاوڙ پيدا ٿي ويندي هئي. ڪافي ڀيرا هن سوچيوهو ته ڳنڍي واري کي گاريون ڏيندو، جيڪڏهن هُن ٿوري به مزاحمت ڪئي ته اتي ئي پستول جا فائر ڪري خون ۾ ڳاڙهو ڪندس! هاشم، پنـﮬـنجي تصور ۾ ڳنڍي واري جو رت برف تي پوندي به ڏٺو هو، شربت جي بدران برف تي رت، ڳنڍي واري جو ڳاڙهو ۽ گرم رت……جيليِءَ جـﮬـڙو……
هو اڃا اها ڳالهه سوچيندو ئي هو ته هن جي اندر جو آدمي جاڳي پوندو هو، “هاشم! شرم ڪر استاد آهين ٻارن کي صبر ۽ شڪر جو درس ڏين ٿو، توکي انهي غريب پورهيت جو ٿورو به احساس نه آهي، جيڪو ٽاڪ منجهند جو پنـﮬـنجي ٻچن جي روزيءَ لاءِ در در تي وڃي گهنٽي وڄائي ٿو، آواز ٻڌي ٻار گڏ ٿي هن کان ڳنڍو خريد ڪن ٿا، انـﮬـن ڏوڪڙن مان ئي ته هن جي گهر جي چلهه ٻرندي هوندي. ڪيئن نه هن جا ٻچا شام جو پنـﮬـنجي بابا جي راهه تڪيندا هوندا!! توکي هن لاءِ ڪوبه احساس نه آهي؟”
اهو سوچي هو پنـﮬـنجي ٻارن تي هڪ نظر وجهي ڪمري جي ڇت ڏانـﮬـن تڪڻ لڳندو هو. هن جي سيني ۾ ڳنڍي واري لاءِ همدرديءَ جا جذبا غالب پئجي ويندا هئا، پر اها ننڊ هئي جيڪا هن جي اکين کان ڪوهين ڏور هلي ويندي هئي. ڪجهه دير ۾ ئي هن جي سوچ پلٽو کائيندي هئي، ’پر انهيءَ ۾ منـﮬـنجو ڪهڙو ڏوهه آهي؟‘ هاشم اهي سڀ ڳالهيون سوچي پاڻ کان سوال ڪندو هو. ڳنڍي واري جي معاملي تي هن پاڻ سان جنگ جوٽي ڇڏي هئي………۽ اڄ انهي جنگ ۾ هاشم جو شيطان، هاشم جي رحمان مٿان حاوي ٿي ويو. هن پستول ور ۾ وجهي دووازي ڏانـﮬـن اهو چئي ڊوڙ پاتي ’اڄ نه ڇڏيندس انهي سوئر جي پٽ، حرامي ڪتي کي‘ در کان ٻاهر نڪرندي هن جي نظر ڳنڍي واري تي پئي، قدبت ۾ هلڪو، ميرا ڪپڙا پاتل، سانورو رنگ، پيرن ۾ ڇڳل جُتي پاتل پنـﮬـنجي ڌن ۾ رندي کي برف تي رهڙي رهيو هو. ٻار جيڪي هن جا گراهڪ هئا، سندس چوڦير ميڙ ڪيون بيٺا هئا. “توکي شرم نه ٿو اچي، تو اسان جي ننڊ حرام ڪري ڇڏي آهي، بيغيرت جا پٽ…” هاشم لفظ ‘بيغيرت’ تي زور ڏئي اهو سوچي چپ ڪئي ته جئين ئي ڳنڍي وارو ڪا اڳري ورندي ڏيندو تيئن ئي هو ور مان پستول ڪڍي فائر ڪندو.
هاشم کي ڪاوڙ ۾ گار ڏيندي ڏسي، ڳنڍي واري جي چهري تي خوف جو تاثر ظاهر نه ٿيو. هن اطمينان سان برف تان رندو هٽائي هاشم ڏي منـﮬـن ڪري ٻئي هٿ ٻڌي چيو “سائين! ڪاوڙ نه ڪيو، مان وري هن گهٽيءَ ۾ نه ايندس!” ڳنڍي واري جو جواب ٻڌي هاشم اڳتي وڌڻ بند ڪري ڇڏيو هن کي محسوس ٿيو ته ڳنڍي واري جي ٻڌل ٻانـﮬـن ۾ برف جو پستول هو. جنـﮬـن مان نڪتل برف جي گولي هن جي سيني جي آرپار ٿي وئي آهي. برف هن جي جسم مان رت ٿي نڪري پئي. هو ڪجهه وقت برف لڳو بيٺو رهيو. ٿوري دير ۾ هن پنـﮬـنجو منـﮬـن پنـﮬـنجي دروازي ڏانـﮬـن ڪيو. برف جهڙن پيرن سان پاڻ کي گهلي در تائين آندائين جتي سندس زال ۽ ٻارن جا ڪيترائي برف جهڙا سوال ڪنن ۾ گونجي رهيا هئا “ڇا ٿيو، ڇا ٿيو خير ته آهي……؟؟”