۽ پري اڏامي وئي
سڄي گهر جا ڀاتي هن تان گهور پيا ويندا هئا. پڻس ته نالو ئي پري رکي ڇڏيو هئس. هر وقت گهر ۾ ’پري…پري‘ جا آواز پيا گوجنبا هئا.
پري جي ڀائرن کي پاڙي جو موچي ڇوڪرو نه وڻندو هو، جنهن لاءِ هنن محسوس ڪيو ته سندن گهر جا گهڻا چڪر لڳائي ٿو، انهيءَ جي باوجود هو، موچين جي ڇوڪري کي روڪي نه پيا سگهن. آخر ته سرڪاري گهٽي هئي ڪير ڪنهن کي ڀلا ڪيئن روڪي؟؟
جنوري جو اهو قاتل صبح، جنهن ۾ پاري قدرت جا سڀ رنگ ڄمائي سفيد ڪري ڇڏيا هئا؛ پريءَ جي ماءُ ننڊ مان جاڳي، هن کي پري کٽ تي ستل نظر نه آئي، گهر ۾ هيڏي هوڏي گهڻو ڳوليائين، هن کي پري نظر نه آئي ششدر ٿي وئي. جنوري جي ڇتي سيءَ ۾ هن پنهنجي دماغ ۾ جون جي نٽهڻ اس محسوس ڪئي. ڀڄندي سهڪندي پري جي پيءُ جي بستر تي پهتي.
’پريءَ جا پيءُ، ’پريءَ جا پيءُ، اٿ ڏس، پري ڪيڏانهن وئي!؟
ماءُ جي رڙين تي پريءَ جا ڀائر به ننڊ مان جاڳي پيا. مردن پاڻ کي سنڀاليو…… سڄي گهر ۾ پريءَ جي تلاش ٿي پر پري ڪونه هئي…ڀائرن ۽ پيءُ جي دادلي پري…اڏامي وئي هئي. خبر ناهي الائي ڪنهن سان؟
پر اهو هن لاءِ ڪوه ڪاف جو شهزادو ئي هوندو……… خير ڪيئن به هو……پري اڏامي وئي!