ها! محبتون عجيب هونديون آهن
شاهوءَ، ساران جي چوڻ تي چوري ڪرڻ بند ڪري ڇڏي، هن ڏوهه ڪرڻ ڇڏيا ته پويان سڀ ڪيس به ڪر کڻي اٿي پيا ڪهڙو ڏينهن هو، جنهن تي هن کي ٿاڻي جي ياترا نه ٿي ڪرڻي پئي!
هو ڪڏهوڪو سينٽرل جيل جي هوا به کائي ها پر ڀلو ٿئي وڏيري مراد جو جيڪو هر ڀيري هن کي انهيءَ آسري تي آزاد ڪرائيندو هو ته هڪ نه هڪ ڏينهن وري شاهو سندس حڪم جو غلام ٿي ٻيهر تر تپائيندو. توڻي جو شاهو نپٽ اڻپڙهيل هو پر هن کي اها ڳالهه سمجهه ۾ اچي وئي هئي ته جڏهن هو ڪا رات خالي نه ڇڏيندو هو تڏهن ته پوليس هن ۾ هٿ نه وڌا، هاڻي جڏهن شرافت جي زندگي گذارڻ چاهي ٿو پوءِ پوليس جو ايڏو قهر ڇو؟
هڪ ڏينهن صوبيدار دلاور ايڏو ته ماريس جو مٿي مان نڪرندڙ رت هن جي پيرن کي ڀڄائڻ لڳو، هن پيرن ڏانهن ڏٺو اکين ۾ ڳوڙها تري آيس. صوبيدار، روئندو ڏسي ٽوڪ ڪيس “جهل دٻ”…
شاهوءَ جون اکيون بند ٿي ويون، تصور ۾ ساران اچي ويس. اهو منظر اکين اڳيان تري آيس جڏهن ساران چئي رهي هئس “شاهن، منهنجي سينڌ جو قسم کڻ ته هاڻي چوري نه ڪندين.” ڪجهه دير ۾ هن اکيون کوليون کن پل لاءِ صوبيدار سان نظرون ملايائين پوءِ هيٺ ڪنڌ ڪري ڇڏيائين.
شاهوءَ ڏاڍيون مارون کاڌيون، هن گهڻوئي تشدد برداشت ڪيو پر اهو ڏينهن هن لاءِ قيامت جو ڏينهن هو جڏهن صبح جو خبر پيس ته ساران جي شادي ٿي وئي. ‘ساران جي شادي’ اهو جملو هن جي مٿان هٿوڙا وسائڻ لڳو، پاڻ سوال پاڻ ئي جواب ٿي ويو، زندگيءَ ۾ ڪڏهن ٻئي تي ته رحم نه آيو هئس پر ان ڏينهن پاڻ تي رحم اچي ويس.
پورا ٻه ڏينهن زندگي ۽ موت جي ڪشمش ۾ گذارڻ کانپوءِ فيصلو ڪيائين ته هو هڪ ڀيرو ساران سان ملندو ۽ معلوم ڪندو ته هن ايڏي وڏي بي وفائي ڇو ڪئي؟
آخر ٽين رات هن پنهنجا ڦٽي ڪيل چوراڻا ڪپڙا ٻيهر پاتا، وَرَ ۾ پستول ۽ هٿ ۾ ڪهاڙي کڻي انهيءَ ڳوٺ ڏينهن روانو ٿيو جتي ساران جي شادي ٿي هئي. تڪڙيون وکون کڻندو ڪجهه دير ۾ ئي ڳوٺ ۽ ان گهر ٻاهران پهچي ويو. اڌ رات پنهنجو سفر مڪمل ڪري چڪي هئي. هن ڪهاڙيءَ سان ڀت ۾ پيرن ڦٻائڻ جا نشان ٺاهيا، آهستي بنا ڪنهن آواز ڪرڻ جي ڀت تان هيٺ گهر جي اڱڻ تي نظر ڪيائين، گهر جي آڳند ۾ هڪ شخص کٽ تي ستل باقي سڀ هن جي پاسن ۾ ويٺل هئا. گهري خاموشي هئي…………
ڪجهه ساعتن اندر هن جي ڪنن سان هڪ عورت جو آواز ٽڪرايو“او امان ساران تو هي ڇا ڪيو……!؟”
آواز ٻڌڻ کانپوءِ شاهوءَ جا ٻڌڻ، ڏسڻ، ڇهڻ سميت سڀ حواس ختم ٿي ويا، بس هڪ ڀت ٻي ڀت سان ڀاڪر پائي سڏڪن ۾ هئي.