ڪارو پاڻي يا موتيو
“اهو ڪيئن ممڪن آهي ته سالن تائين محنت اسان ڪئي، هاڻي حافظن جي دستاربندي ڪنهن ٻئي مدرسي ۾ ٿيندي!؟” وڏي مولوي صاحب جون پاڻ سان ڳالهائيندي ڪاوڙ ۾ مُٺيون ڀڪوڙجي ويون، ڏند ڪرٽڻ لڳو،گڦ ڳڙي آيس. اکيون ٻوٽي بنا وهاڻي جي کٽ تي سمهي پيو.
منظر ٻيون:.
ربڏني کي ٻنيءَ ۾ هر ڪاهيندي رت ۽ ڪجهه اڳتي ٻن ڇوڪرن جا لاش نظر آيا. ڪو بيدرديءَ سان ڪهي اڇلائي ويو هو. سڃاڻپ کانپوءِ خبر پئي ته لاش قرآن جي حافظ ڀائرن جا آهن جن جي ڪجهه ڏينهن ۾ دستاربندي ٿيڻي هئي.
منظر ٽيون:.
لاش گهر آندا ويا. ٻه معصوم، ٻه ڀائر، ٻه قرآن جا حافظ. سڄي پاڙي ۾ ڪهرام برپا ٿي ويو، پر ماءُ نه رُني،،، بس هڪ سوال ڪندي رهي ته پٽن جي دستاربندي ڪيڏي مهل آهي!؟ غسل وڪفن کانپوءِ جسم اڱڻ تي رکيا ويا. ماسيون موڙ کڻي آيون،“موڙ ڇو پڳون آڻيو منهنجي پٽن لاءِ…؟” ماءُ، ننڍي پٽ جي نرڙ تي چمي ڏيندي. ٻئي هٿ سان وڏي پٽ جي وارن کي سنوارڻ لڳي.
منظر چوٿون:.
ان ڏينهن آسمان ڪارو هو ۽ سج ڳاڙهو، يا آسمان ڳاڙهو ۽ سج ڪارو……يا اسان جي اکين ۾ ڪارو پاڻي يا موتيو ڦٽي پيو هو. ڪابه خبر نه پئجي سگهي.