ڪالم / مضمون

تون چوء مَه ڪُڇان

نئون ڪتاب ” تون چوء مَه ڪُڇان“ اوهان اڳيان حاضر آهي. هي ڪتاب ٿر جي نوجوان ليکڪ، شاعر، صحافي ۽ ناول نگار دليپ دوشي لوهاڻي جي ڪالمن ۽ مضمونن جو مجموعو آهي.
نور احمد جنجهي لکي ٿو:
”هن ڪالم ڪتاب ۾ مختلف عنوانن سان 29 ليک آهن جن جا عنوان ته جدا جدا آهن پر سڀني جو محور درد آهي، درد ئي آهي جيڪو ماڻهوءَ کي ماڻهوءَ سان هڪڙي ڏوري ۾ پروئي ٿو. دردجو رشتو انسانيت جو رشتو آهي. هنن ڪالمن ۾ ڪيئي ڪهاڻيون آهن جيڪي اندر جون واڻيون آهن ۽ عنوانن مان ئي ظاهر ٿئي ٿو ته اندر جو آواز ڀلي ڪچو ڦڪو نڪري پراهو اثرضرور ڇڏيندو. اهي عنوان ڪٿان کان کنيل به آهن ته ڪجهه سرناما ليکڪ جا پنهنجا گهڙيل آهن. ڪافي عنوان شاعراڻا به آهن يا شاعريءَ جون سٽون آهن.“
Title Cover of book تون چوء مَه ڪُڇان

ليکڪ پاران

اها ڳالهه بلڪل سئو سيڪڙو سچ آهي ته مون ڪڏهن به سَهي سنڀري ناهي لکيو، انهي ڪري منهنجي لکڻين ۾ مهينن ۽ سالن جي وِٿي پڻ آهي پر جڏهن به قلم کنيو آهي ته سماج ۾ تبديل ٿيندڙ حالتن، روين تي دل خود به خود لکڻ تي مجبور ڪيو آهي ۽ مون منهنجي سوچ ۽ فهم آڌار جيڪو ڪجهه لکيو آهي اهو پورو ايمانداري سان بنان ڪنهن ايجنڊا جي يا بنان ڪنهن لالچ جي لکيو آهي. مون ڪڏهن به ذاتي پسند يا نا پسند جي بنياد جي نه لکيو آهي، ها پر دل جيئن سوچيو، سمجهيو ۽ پرکيو آهي تيئن پنهنجا جذبا پنهنجا احساس ڪاغذ تي اتارڻ جي ڪوشش ضرور ڪئي آهي، پوءِ غلط به ٿي سگهن ٿا ته صحيح به ٿي سگهن ٿا.
سائين جي. ايم. سيد ڪٿي لکيو آهي ”ته جيئن توهان مون سان سئو سيڪڙو متعفق نٿا ٿي سگهو، تيئن آئون پڻ توهان سان سئو سيڪڙو متعفق نٿو ٿي سگهان پر آئون توهان جي ڏنل دليل يا ڪنهن ڳالهه سان انڪاري ٿي سگهان ٿو يا توهان منهنجي ڳالهه يا دليل سان انڪاري ٿي سگهو ٿا، ان جو مطلب اهو هرگز ئي ڪونهي ڪو ته آئون توهان جي وجود کان ئي انڪاري آهيان“. سو مون جيڪر ڪٿي ڪنهن فرد، اداري يا ڪنهن جي ڪم کي تنقيدي نگاهه سان ڏٺو آهي ۽ لکيو آهي ته ان مان اهو قطعي مراد ناهي ته ڪو انهي فرد يا اداري سان منهنجي ڪا ذاتي رنجش آهي، منهنجي لاءِ سڀئي محترم آهن، عزت لائق آهن، بس سندن قول ۽ فعل جي فرق کي نروار ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي آهي. اهو واضح به ڪيو ته دليل سان انڪار مان مراد وجود کان انڪار ڪونهي پر پوءِ به ڪافي دوستن جون ناراضگيون برداشت ڪرڻيون پيون.
مون ڇا لکيو آهي؟ ۽ ڇا نه لکيو آهي؟ ڇا لکڻ کپندو هو ۽ ڇا نه لکي سگهيو آهيان! اهو سڀني جي سامهون آهي، مون هميشه اصلاحي تنقيد کي دل سان قبوليو آهي. مون ڪڏهن به سماج کي تبديل ڪرڻ جي هام نه هنئي آهي بس ڪوشش ڪئي آهي ته سماج ۾ ٿيندڙ هر ناانصافي تي لکي سگهان ۽ مون هر موضوع تي لکڻ جي ڪوشش ڪئي آهي پوءِ اهو ٿر جو ڏڪار هجي، عورتن، ٻارن سان ٿيندڙ ظلم ۽ ڏاڍائي هجي، اين جي اوزي ڪلچر توڙي سماجي مسئلا، بدامني توڙي صحت جي سهوليتن جي اڻهوند، ڏڪار توڙي برسات کان پوءِ جون تڪليفون وغيره جيڪي به موضوع اسان جي روزمره جي زندگي سان لاڳاپيل آهن انهن تي پنهنجي وس آهر لکڻ جي ڪوشش ضرور ڪئي آهي. مون انهن موضوعن سان ڪيترو نڀاهيو آهي، اهو آئون ڇڏيان ٿو پڙهندڙن تي، اهي ئي حقيقي پئمانو آهن، جيڪي ليکڪ جي لکڻي کي ڪهڙي اک سان ڏسن ٿا.
اخباري صفحن تي جنهن محسن مون کي پهرين پهرين اسپيس ڏني، اهو پيارو ماڻهو آهي جعفر ميمڻ صاحب، جنهن سدائين نون لکڻندڙن کي لکڻ لاءِ اتساهيو آهي، ان کان پوءِ اثر امام ، ارشاد لغاري ۽ ٻين دوستن جي مهرباني رهي جو ”ککر ۾ کڙي هڻڻ“ مثل منهنجي لکڻين کي اسپيس ڏيندا رهيا.
هن ڪتاب کي سهيڙڻ ۾ تولارام سوٽهڙ ڪافي مدد ڪئي، سندس مهرباني، سائين نوراحمد جنجهي صاحب ۽ دليپ ڪوٺاري جي مهرباني جن ڪالمن/ مضمونن جي اخباري ٻولي جي لفظن کي درست ڪيو، سندن رهنمائي لاءِ مهرباني. پياري ڀارو مل امراڻي جي مهرباني جنهن ڪتاب لاءِ مهاڳ لکي ڏنو، پروفيسر نوراحمد جنجهي صاحب ۽ مٺڙي سائين خالد جوڳي جا لک قرب جن ڪتاب تي پنهنجا ويچار لکي ڏنا، سائين شنڪر ساگر ۽ مڪيش ساگر جون مهربانيون جن پنهنجا رايا لکي ڏنا، سندن کوڙ ساريون مهربانيون. محترم سائين نصير مرزا جون محبتون ڀلا ڪيئن ٿيون وساري سگهجن جنهن بيڪ ٽائيٽل لاءِ پنهنجا پيارا احساس لکي اماڻيا. پياري منور ساگر، ڏياٽِي پبليڪيشن جون محبتون جن منهنجي ڪالمن کي ڪتابي صورت ۾ آندو.
دليپ دوشي لوهاڻو
مٺي، ٿرپارڪر
03332511104