ڪھاڻيون

وجود جي ڳولا

فرزانه شاهين سنڌي ٻوليءَ جي سڄاڻ ڪهاڻيڪارہ آهي، جنهن پنهنجي تخليقي سفر جي شروعات نوي واري ڏهاڪي کان ڪئي ۽ زندگيءَ ۽ سماج جي مختلف موضوعن تي ڪيتريون ئي ڪهاڻيون لکي ڪهاڻي کيتر ۾ نمايان سڃاڻپ حاصل ڪئي. سماجي رشتا ناتا، طبقاتي استحصال، وڇوڙا ۽ جُدايون سندس ڪهاڻين جا مک موضوع آهن. هُوءَ هڪ دردمند دل رکندڙ حساس ليکڪا آهي ۽ اِهي سڀئي احساسَ سندس ڪهاڻين ۾ اوتجي وڃن ٿا.
Title Cover of book وجود جي ڳولا

سنڌ جي بهادر ڪهاڻيڪاره

فرزانه شاهين سنڌ جي انهن بي باڪ ڪهاڻيڪارائُن، ليکڪائُن، شاعرائن مان هڪ آهي، جن کي لکندي اٽڪل 30 سال ٿيا آهن، سندس لکڻ جي شروعات وارو هڪ اهڙو دؤر آهي، جنهن دؤرَ ۾ نور الهديٰ شاهه جون ڪهاڻيون، ڊراما پروان چڙهيل هئا. انهيءَ دؤر ۾ فرزانه جي ڪهاڻين پڻ اسان جي معاشري جي ڪند ذهن مردن کان باغي ٿي بهادريءَ جو قلم هٿ ۾ کڻي پنهنجي قلمي پورهئي سان اعلانِ جنگ ڪيو هو. سندس ڪهاڻين سماج جي بيهوده ڪردارن کي ڀالا، بڙڇيون هيون آهن. هُن پنهنجين ڪهاڻين ۾ پنهنجا سڀ خواب گڏ ڪري، انهن کي ساڀيان ڪرڻ لاءِ قلم ذريعي پورهيو ڪندي ۽ سنڌ جي هن پٺتي پيل سماج جي عڪاسي ڪندي، پنهنجي ڪهاڻين کي نصب العين بڻائي، پوري هوش ۽ حواس سان معاشري جي برائين کي وڏي سياڻپ سان بي نقاب ڪيو آهي. اجھو هي منهنجي سامهون سندن نثري ڪهاڻي ”وجود جي ڳولا“ جا شاهڪار لفظ آهن ته: ”بڪواس بند ڪر. محبت ۾ ڇا ٿيندو آهي؟ تون ته يوز ٿيل سيڪنڊ هينڊ مال آهين جنهن کي مان پنهنجي گهر ۾ برداشت نٿو ڪري سگهان“. ڇا سنڌ جي ڪنهن لکاريءَ کي طاقت آهي ته ايئن لکي ڏيکاري؟ مون کي ته سندس ڪهاڻين ۾ ڪٿي ڪٿي پروين شاڪر جي ذهن جي عڪاسي ۽ ترجماني نظر اچي ٿي جيئن پروين شاڪر چيو ته:
سهاڳ رات ڪو جب اس ني گهونگھٽ اٺاڪر ڪها
ميرا سڀ ڪڇهه تيرا هي، سوا اس دل ڪي

ته ايئن فرزانه شاهين، پروين شاڪر کي به ڪٿي ڪٿي سندس شاعريءَ ۽ خيالن جي حوالي سان الاهي پوئتي ڇڏيو آهي. اي وقت جا مؤرخو! ۽ تاريخ دانؤ! جڏهن به توهان سنڌ جي عورت ڪهاڻيڪارن جي تاريخ لکندؤ ته ان ويل توهان پنهنجي لکيل تاريخ مان چاهيندي به فرزانه شاهين جو نالو سنڌ جي بهادر ۽ بولڊ ليکڪائُن مان ڪٽي نه سگهندؤ. فرزانه شاهين جي سوچ ڪٿي ڪٿي هماليه کي به شرمائي ڇڏيو آهي. هماليه جهڙن مضبوط خيالن واري فرزانه جو هي ڪهاڻين جو ڪتاب لائبريرين جي زينت بڻجڻَ کان علاوه نه ڄاڻ ڪيترن ئي سنڌ ڄائين کي ڪنڌ اوچو ڪري هلڻ جو گس پڻ ڏيکاريندو. گرم لُڪ جي رهواسڻ، شيخ ايازَ جي ديس جي سانئڻ فرزانه شاهين پنهنجي لکڻين ۾ اروڙ ۽ ساڌ ٻيلي جي سماج جي شعور جو ڪنڌ اوچو ڪيو آهي، هن پنهنجين ڪهاڻين ۾ زندگيءَ جي وسيع دائري ۾ سڀني موضوعن بابت پنهنجو خيال سمائڻ سان گڏ سماج جي تبديليءَ جو اهڃاڻ پڻ ڏنو آهي. فرزانه جي اندر جي ڪائنات جا اڌما سندس تخليق جي آڌار ئي ظاهر ٿيا آهن. سندس ڪهاڻين جو محور ۽ مرڪز
Icon Tower تي بيٺل ڪا حسينا نه آهي پر سنڌ جي بهادر بختاور ۽ ٻاگُھل آهي. پاڻ ته ادب جي دنيا ۾ ڪاريُن رڍن کي پڻ پنهنجي تجربي جي آڌار تي نه بخشيو اٿس. ان جي شاهدي سندس ڪهاڻي ”هارايل سوچون“ ڏئي رهي آهي. سندس ان ڪهاڻيءَ ۾ ڪيڏا نه طاقتور لفظ آهن ته: ”يار! پنهنجو گهر ته ٺاهي نه سگهي آ، هلي آ ٻين کي محبت جو پيغام ڏيڻ“، ايڏا وڏا ۽ بولڊ ڊائلاگ فرزانه شاهين ئي لکي سگهي ٿي. هن تاريخ جي ڪَڙي سچ کي نفاست ۽ نزاڪت سان لکي اهو ثابت ڪيو آهي ته هوءَ اظهار جا نوان ڍنگ ۽ رنگ چڱيءَ ريت ڄاڻي ٿي. سندس هي ڪتاب پڙهڻ کان پوءِ اهو چوندي ڪا به هٻڪ محسوس نٿي ٿئي ته انهن ڪيفيتن کي نئين تصور ۽ سچائيءَ سان بيان ڪرڻ ڪو فرزانه کان ئي سکي. هڪ دفعي ادب جو نوبل پرائز حاصل ڪندڙ ترڪيءَ جي ليکڪ اورهان پاموڪ انعام وصول ڪرڻ مهل پنهنجي نوبل خطبي ۾ چيو ته: ”ليکڪ اهو هوندو آهي جيڪو سالن جا سال وڏي ڌيرج سان پنهنجي اندر ۾ سمايل هڪ ٻئي وجود ۾ هڪ ٻي دنيا کي ڳولي لهڻ جي ڪوشش ڪندو آهي“. اهڙي طريقي سان فرزانه شاهين توڙي جو پنهنجي لکڻين ۾ هڪ وڏو گيپ آندو هو پر سندس خيال اڄ به اوترائي آزاد آهن، جيڪي هن پنهنجي حقيقتن سان ڪهاڻين جي ذريعي هن ڪتاب ۾ ڏنا آهن. توڙي جو سندس هيءَ ڪهاڻي ڪتاب ڀلي نوبل پرائز نه ماڻي، پر ان آس سان ته ادبي کيتر ۾ ايندڙ نسل جو آئينو ضرور بڻبو ۽ سنڌ جي مستقبل ۾ تخليقي خوشبوءَ سان سنڌ واسين کي ضرور واسيندو. سنڌ جي اهڙي ڪهاڻيڪاره تي فخر ۽ ناز هجڻ کپي.

[b]عرفان عباسي[/b]