محرومين جو موت
هو تمام قابل هو پر ايم. اي ڪري هُنَ سمجھيو نوڪري گهر ويٺي ملي ويندي پر اِها هُنَ جي ڀُلَ هُئي هو ڪيئي سالَ رلندو رهيو. آفيسن جاس ڌڪا ٿاٻا کائيندو رهيو آخر ماٺ ڪري ويهي رهيو... چار ٻار هيس گذارو ڏاڍو مشڪل سان ٿيندو هيس.... جڏهن پڇندو هيو مانس ته تنهنجي گذر ڪيئن ٿيندو آهي.....؟ ته درد جو پاڇو هُنَ جي چهري تي اچي ويندو هو ۽ چوندو اهو ”اهي ڀوڳنائون نه پڇ“ ۽ مان خاموش ٿي ويندو هيس. اڄ جڏهن هُو دڪان تي آيو ته ڏاڍو خوش هو هُنَ جي چهري تي خوشي بَکي رهي هئي. جيڪا ان کان پهريان مان هُنَ جي چهري تي ڪانه ڏٺي هئي. چيائين نوڪري لاءِ اپلاءِ ڪيو هيم سو ليٽر آيو آهي پر پنجاهه هزار پيا گهرن سو زال جو لاڪيٽ منڊي ڌيءَ جون واليون سڀ ڪجهه وڪڻي چاليهه هزار ڪٺا ڪيا آهن ڏهه هزار هيڏانهن هوڏانهن اوڌر وٺي پورت ڪري ڏيان ٿو. مون کي الاهي خوشي ته هُنَ کي نوڪري ملي رهي آهي ۽ پوـءِ پئسن جي عيوض ئي ئي سهي.... ”پوءِ ڪڏهن ٿو جوائن ڪرين“....؟ مون سوال ڪيو.... بس ”هي پئسا ڏيان ته ٻن ٽن ڏينهن ۾“ يار مان روز ڌڪا کائي کائي ٿڪجي پيو آهيان هاڻي مون ۾ ايتري سڪت ناهي ته وڌيڪَ پنهنجي خواهش کي سوليءَ چاڙهي روز روز مري سگهان سڄي ڏينهن جي جڏهن ڌوڙ لتاڙي گهر ويندو آهيان ته زال جو آسن ڀريون اکيون ٻارن جون مرڪندڙ خواهشن کان عاري اکيون سوال پڇنديون آهن پر هاڻي همت ناهي هاڻي مان انهن جي معصوم خواهشن کي لتاڙي نه ٿو سگهان. هو جيڪو زندگيءَ کان هر وقت نالان رهندو هو ڪڏهن ڪڏهن چڙي پوندو هو زندگي جي محرومين هُنَ کي چيڙاڪ بڻائي ڇڏيو هو چوندا آهن نه پيٽ جي زبان ۽ لهجو ڏاڍو ڏکيو هوندو آهي ۽ اهو لهجو صرف اهو ئي سمجھي سگهي ٿو جنهن بکون ڪاٽيون هجن ڪڏهن ڪڏهن هو ڏاڍو ترش ۽ تکو ٿي پودنو هو پر مون کي خبر هئي هو اندر جو اوترو ئي ڪومل احساسن وارو حساس شاعِرُ آهي. جنهن جي لفطن ۾ درد ڳالهائيندو آهي پيڙا ۽ اذيت ڳالهائيندي آهي نراسائي ۽ رُڃَ ڳالهائيندي آهي هُنَ کي زماني جي تلخ روين تلخ ڪري ڇڏيو هو هُنَ جا ويجھا رشتا هُنَ کان پري ٿي ويا هئا. هو اڪثر چوندو هو ته هاڻي مان بي حس پٿر ٿي ويو آهيان جنهن تي ماڻهن جي طنز جون چهنڊڙيون ڪو به اثر نه ٿيون ڪن مون کي هن جي شاعري تمام گهڻي وڻندي هئي هُنَ جي شاعري روح جي پاتالَ تائين ولهي ويندي هئي ڄڻ هر نظم احساس جو جيئرو جاڳندو پورٽريٽ هوندو هو جنهن ۾ سوين رنگ مرڪندا نظر ايندا هُئا هُنَ جا لفظ ڄڻ بارود جي سگهه رکندا هئا. جيڪي گرم تتل ٽانڊي جيان وجود کي ساڙي ڀسم ڪري ڇڏيندا هئا هُنَ جا خيالَ ڄڻ خواهش جي رک جيان هوا ۾ اڏامي وکري ويندا هئا.... ٻن ٽن ڏينهن کانپوءِ هو تيار ٿي منهنجي دڪان تي آيو چيائين ”آرڊر مليو آهي جوائن ڪرڻ پيو وڃان“ هو تمام خوش هو..... ٻه ٽي مهينا ڊيوٽي ڪيائين پر پگهار کان ٺپ جواب ته فلحاڪ ڪچا ملازم آهيو جڏهن پڪا ٿيندا ته پوءِ پگهار ملندي. آسرن ۽ اميدن تي ڇهه مهينا گذري ويا ۽ هڪ ڏينهن اچانڪ سڀني ملازمن کي اهو چئي گهر ڀيڙو ڪيو ويو ته آرڊر جعلي هئا ڪرپشن ٿي آهي.... ان ڏينهن هو منهن هٿن ۾ ڏئي خوب رُنو هڪ مون هُنَ کي سمجھايو پر هو گهر هليو ويو.... صبح جو خبر پئي ته هُنَ پنهنجي زندگيـءَ جو انت آڻي ڇڏيو هو وڌيڪَ اذيت برداشت ڪري نه سگهيو مان هُنَ کي چوندو هوس تون تمام وڏو شاعر آهين ۽ هو کلي چوندو هو مان شاعر ناهيان مون کي بک محرومين شاعر بڻائي ڇڏيو آهي ۽ مان لفظن سان پيٽ ڀريندو آهيان.....