يادن جا بند دروازا
“ڪنهن ڪم سان آئي هين......؟” مون خاموشيءَ کي ٽوڙيو........
هن پهريون دفعو جهڪيل نظرون کڻي مون ڏي ڏٺو ، لڙڪن جي آلاڻ سان هن جي اکين جا ڪنارا ڀڄي چڪا هئا. “ڇا تون منهنجو حال نه پڇندين”..........
“حال ته انهن کان پڇيو ويندو آهي جن سان ڪا ڄاڻ سڃاڻ يا پنهنجائپ هوندي آهي. تون ته مون لاءِ اجنبي آهين”.
“ڇا تو سڀ وساري ڇڏيو آهي........؟” “ياد رکڻ لاءِ هيو ئي ڇا.......؟”
“پر منهنجي يادن جا دروازا ته کليل آهن هر لمحو مقدس امانت جيان، يادن جي ٽجوڙيءَ ۾ سانڍي رکيو اٿم. سڀئي لڙڪ ٽشو پيپر ۾ ويڙهي اکين تي پها رکي ڇڏيا اٿم. وڇڙيل وقت جا سمورا درد دل جي کوري ۾ دکائي پنهنجي اندر ۾ دونهين دکائي ڇڏي اٿم. جنهن جو دونهون هر وقت منهنجي اکين کي جلائيندو رهندو آ........وجود تي چٽيل پيار جا سمورا پوپٽ مٺين ۾ ڀڪوڙي سمورا رنگ لڪائي ڇڏيا اٿم. وسارڻ لاءِ ته صديون گهرجن ۽ مان ته اڃان ان لمحي جي سرحد تي بيٺي آهيان، جتان پاڻ ملي وڇڙيا آهيون. ان لمحي کي پار ڪرڻ لاءِ صديون درڪار آهن. منهنجي اکين ۾ لهندڙ سج جو آخري منظر آ، جڏهن سج منهنجي اکين آڏو آخري دفعو اوندهه جي سمنڊ ۾ ٻڌي رهيو هو ۽ منهنجون سڀئي اميدون اوندهه جي ڪاري چادر ۾ ويڙهجي رهيون هيون منهنجون خواهشون لهندڙ سج جي لامن تي لٽڪيل رهجي ويون شايد، اميدن ۽ خواهشن جهڙو ڪو عذاب ڪونهي”.
“مان يادن جا سڀ دروازا بند ڪري چڪو آهيان، هاڻي مان ڪجهه به ٻڌڻ نه ٿو چاهيان منهنجي دل جي زخمن کي ٻيهر ڪورڻ ڇو آئي آهين.....توکي شهرت ملي دولت ملي هاڻي مون وٽ ڇا وٺڻ آئي آهين؟ مون وٽ هاڻي ڪجهه به ڪونهي. سواءِ دک ۽ تنهائيءَ جي..........پنهنجا خوبصورت لفظ موٽائي کڻي وڃ، ڇو ته مان حقيقت پسند ٿي ويو آهيان. خوابن ۾ رهڻ ڇڏي ڏنو آ. هلي وڃ هتان ۽ وري ڪڏهن نه اڇجان........”
هوءَ اٿي کڙي ٿي ۽ آهسته آهسته وکو وڌائيندي دروازي تائين وئي. آخري دفعو مڙي وري ڏٺائين، ٻه لڙڪ هن جي اکين مان ڪريا ۽ هوءَ نگاهن کان دور ٿيندي وئي.......هن جي ڪريل لڙڪن ۾ يادن جا منظر جاڳڻ لڳا. اهي پل هڪ هڪ ٿي اکين ۾ لهڻ لڳا اهي پل هڪ هڪ ٿي اکين ۾ لهڻ لڳا اهي پل زندگيءَ جا خوبصورت پل جڏهن وشال سان گڏ ڌرتي جي گولي تي بيهي هڪ ٻئي کي پنهنجو ڪرڻ جو فيصلو ڪيو هو. اڄ به اهو سندر پل منهنجي اکين ۾ ان چنڊ جيان سمايل آهي، جڏهن پهريون دفعو وشال کي هڪ ادبي فنڪشن ۾ ڪمپيئرنگ ڪندي ڏٺو هو.تڏهن وشال جو روپ رات جي پوري چنڊ جيان اکين ۾ سمائجي ويو هو ۽ مون کي لڳو هو وشال صرف ۽ صرف منهنجي آ. ۽ منهنجي جڳن جو سفر ڪنهن پڄاڻيءَ تي پهچي ويو هجي.
منهنجي ڳولها کي ڪنهن منزل جو رستو ملي ويو هجي. وشال جي خاطر ڪيڏيون نه بدناميون ۽ رسوائيون پنهنجي جهول ۾ وڌيون هيون.
دوستن جا ڪهڙا ڪهڙا ريمارڪس ٻڌڻا پيا هئا. “يار ڪهڙي ڇوڪريءَ تي اعتبار ڪيو اٿئي. جنهن جي دل خبر ناهي ڪيرن مردن جي پيرن ۾ رلدندي وتندي آهي”.
“يار اها معصوم ڇوڪري ڏاڍي خطرناڪ اٿئي، ان جي صورت ۽ مٺڙين ڳالهين تي نه وڃجان. اها هر ڪنهن سان ائين ٽهڪ ڏئي ڳالهيندي آ ۽ هر مرد اهو سمجهندو آ ته هوءَ هن سان پيار ڪري ٿي.”
دوستن جون اهي ڳالهيون ۽ هن لاءِ عجيب عجيب ريمارڪس ٻڌي وڙهي پوندو هوس، ڇو ته مان جنون جي حد تائين وشال کي چاهڻ لڳو هوس. منهنجي زندگيءَ جو محور وشال سان گڏ ڦرڻ لڳو، مان فيصلو ڪري ڇڏيو هو چاهي ڪجهه به ٿي پوي دنيا چاهي ڇا به چوي پر مان وشال سان شادي ضرور ڪندس.
جڏهن امان سان وشال جو ذڪر ڪيم ته امان سخت ناراضگيءَ جو ذڪر ڪيو. ڇو ته شهر ۾ وشال جي باري ۾ ڪافي ڳالهيون هليل هيون، مان امان کي ڏاڍو سمجهايو پر خاندان ۾ ڪو به راضي نه ٿيو بلڪ هر ڪو مون کي سمجهائڻ لڳو ، پر آخر ڪار سڀني منهنجي فيصلي آڏو هٿيار ڦٽا ڪيا ۽ وشال ڪنوار بڻجي هن گهر ۾ اچي وئي ۽ هميشه لاءِ منهنجي ٿي وئي.......وشال ته منهنجي زندگي هئي جنهن کي ڏسي مان جيئندو هوس. مون سوچيو هو وشال منهنجي خاطر پاڻ کي بدلائي ڇڏيندي، پنهنجي ماضيءَ کي وساري ڇڏيندي ۽ هن گهر جي ماحول ۾ ايڊجسٽ ٿيڻ جي ڪوشش ڪندي، پر مون کي آهستي آهستي محسوس ٿيو ته هوءَ هن گهر کي اجنبين وانگر سمجهي ٿي سڀني کان پري پري اکڙيل اکڙيل ۽ بي چين.......
مان اڪثر هن کي سمجهائڻ چاهيو هن کي پنهنجي محبت جو يقين ڏيارڻ چاهيو، پر هوءَ پاڻ کي بدلائي نه سگهي. هن کي جنون هو شهرت حاصل ڪرڻ جو.......هوءَ پنهنجو پاڻ کي محبت ۾ قيد محسوس ڪرڻ لڳي. هوءَ روزانو گهر کان غائب رهندي هئي ۽ جن ماڻهن وٽ هوءَ ويندي هئي اهي مون کي قطعي پسند ڪونه هيا. ان ڳالهه تي اساان اڪثر وڙهي پوندا هيا سي. گهر وارا خاموش تماشو ڏسندا هئا، زندگي زهر بڻجي وئي هئي. هوءَ ايتري ضدي هئي جو بي درديءَ سان منهنجي وجود کي ٿڏي ڪنهن ٻئي شخص سان گاڏيءَ ۾ چڙهي هلي ويندي هئي. هوءَ اڪثر چوندي هئي ته “تون شڪي مرد آهين ۽ دقيا نوسي سوچ جو مالڪ آهين”.
آخر ڪار هوءَ منهنجو گهر ڇڏي هلي وئي ۽ وڃڻ کانپوءِ هن جو هڪ خط مليو. خط پڙهندي پڙهندي مون کي ائين لڳو هو لفظ پٿر ٿي ويا هجن ۽ منهنجي وجود کي رتوڇاڻ ڪري رهيا هجن، منهنجي دماغ کي ڦيراٽيون اچڻ لڳيون دل جون ڌڙڪنون ٻڏندي محسوس ٿيون ۽ ڪا مهل خط ۾ لکيل لفظن جي لاهين ۽ گس گهيڙ لتاڙيندو رهيس. لفظ اکين آڏو ترورن جيان رقص ڪرڻ لڳا پنهنجي ڪاراٽيل هٿن ۾ سندس روح جهڙو سفيد ڪاغذ ڏڪندو رهيو ۽ پوءِ منهنجي بي جان هٿن ۾ سفيد ڪاغذ ساهه ڏئي ڇڏيو. پنهنجا لڙڪ ان سفيد لاش جهڙي ڪاغذ تي ماتم ڪرڻ لڳا. امان جيڪا ڪافي دير کان منهنجي هٿن ۾ سفيد ڪاغذ ڏسي رهي هئي پر هن کان رهي ڪين سگهيو ۽ پچيائين پٽ ڇا ٿيو آ........؟ ڪنهن جو خط آ..........؟ ڇا لکيل آ. مان گم سم صرف سوچيندو رهيس صرف ايترو چيم: “وشال جو خط آ.......” اهو چئي مان تڪڙو ٻاهر نڪري آيس ڇو ته مون ۾ ايتري سگهه ڪونه هئي جو امان کي خط ۾ لکيل اهو سڀ ڪجهه ٻڌائي سگهان. منهنجي سگهه ٽٽي رهي هئي. وشال جا لفظ وجود ۾ ڌماڪا ڪري پرزا پرزا ڪري رهيا هئا. مون ته ڪڏهن سوچيو به نه هو ته وشال طلاق لاءِ عدالت جو سهارو وٺندي. اهو سڄو ڏينهن روڊن تي آواره گهمندو رهيس سڪون جي تلاش ۾ ڀٽڪندو رهيس پر سڪون ڪٿي به نه مليو. کيسي ۾ پيل وشال جوخط ڏنگ هڻندو رهيو، جڏهن هلي هلي ٿڪجي پيس ته قدم وري گهر طرف ورڻ لڳا. وري سڄي ڏينهن جا عذاب اکين ۾ لهي آيا لڱ لڱ وري درد جي پيڙا ۾ پيڙجڻ لڳو، ۽ پوءِ مان هڪ فيصلو ڪري ورتو ۽ ٽن لفظن ۾ ٻڌل مضبوط رشتي کي، ٽن لفظن جي ڌار سان هميشه لاءِ ڪٽي ڌار ڪري ڇڏيو.....۽ يادن جا سڀ دروازا بند ڪري ڇڏيا. پر نه ڄاڻ ڇو هلندي هلندي ڪجهه موڙ اهڙا به ايندا آهن جتي يادن جا مقبرا اڄ به يادگيريءَ جا ڪتبا سجائي اکين ۾ چڀندا آهن. پوءِ نه چاهيندي به اکيون انهن مقبرن ۾ کپي وينديون آهن ۽ دل چاهيندي آهي پنهنجي بي چين من کي شانت ڪرڻ لاءِ به قُل پڙهي، ڦوڪي ڇڏجن، پر من کي شانتي ته تڏهن ئي ملي سگهي ٿي جڏهن پنهنجي روح کي هميشه هميشه لاءِ ماري ڇڏجي ۽ اکين کي ڀسم ڪري ڇڏجي.
هوءِ وڃي چڪي هئي، يادن جا منظر ڌنڌلا ٿي چڪا هئا. اڄ هوءَ وري ڏهن سالن کان پوءِ ايذائيندڙ ياد جي صورت ۾ منهنجي سامهون ويٺي هئي، پر منهنجي نگاهن ۾ ڪو به نرم ڇهاءُ ڪو نه هو. مان محبت جي معاملي ۾ اذيت پسند بڻجي ويو هيس، محبت جي ڀرم ٽٽڻ کان پوءِ وجود ڇيهان ڇيهان ٿي چڪو هو. هاڻي ته سواءِ نفرتن ۽ وحشتن جي مون وٽ ڪجهه به نه هو.....ڪاش هوءَ ڪڏهن به سامهون نه اچي ها. يادن جا بند دروازا بند ئي رهڻ ڏي ها.......
رشتا ته ختم ٿي چڪا هئا، هاڻي هوءَ ڪهڙي حوالي سان ڪهڙي رشتي سان مون وٽ آئي هئي..........اڃان ڪهڙيون رسوائيون ۽ بدناميون رهيل هيون جيڪي منهنجي جهول ۾ وجهڻ آئي هئي.