موت نه ماري ايئن

سج جا پڇاڙڪا ڪرڻا آخري پساهه کڻي رهيا هئا، ميرانجهڙي شام پنهنجا اُداس رنگ کڻي اکين ۾ اونداهيءَ جو عڪس ڀري رات طرف وڌي رهي هئي، اڄ وري منهنجا قدم هُن طرف وڌڻ لڳا هئا. ڄاڻان پئي هُن کي ڏسي نه سگهندس، مون ۾ ايتري همت نه هئي جو هُن جا ڏک پنهنجي اکين ۾ اوتي سگهان. هوءَ منهنجي پياري دوست هئي مون ٻڌو هو ته هوءَ بيمار آهي، زندگي هُن وٽ چند هفتن يا چند مهينن جي مهمان آهي. منهنجا قدم هُن جي وارڊ طرف وڌڻ لڳا، جتي هوءَ مهيني کان ايڊمٽ هئي. مان جيئن ئي هن کي ڏٺو هُن جي اکين ۾ هڪ لمحي لاءِ خوشي ڀرجي آئي. هُن اٿڻ جي ڪوشش ڪئي پر هُن جي ڪوشش بي سود ثابت ٿي. هُن جو وجود لڏندڙ لامن جيان ست ساهه ڇڏائي ڪنهن تيز واچوڙي جو انتظار ڪري رهيو هو. هُن جي چپن تي ساڳي ماٺ هئي ۽ هُن جو وجود هر آس هر اميد جي رنگن کان خالي هو، ڇو ته ڊاڪٽرن هاڻي هُن کي جواب ڏئي ڇڏيو هو. هُن جو وجود خواهشن ۽ آرزوئن کان خالي کوکلو ڄڻ ڪو هڏن جو ڍانچو، جنهن ۾ صرف ساهه سُري رهيو هو. هن کي موت جون آهون ۽ سسڪيون پنهنجي ساهه جي قريب محسوس ٿي رهيون هيون. هُن کي برين ٽيومر هو جنهن جي هڪ آپريشن ٿي چڪي هئي پر آپريشن ڪامياب نه ٿي ۽ هاڻي ٻي آپريشن جي ڊاڪٽرن رسڪ نه پئي کڻڻ چاهي. هَن جي بيماري ڏينهن به ڏينهن شدت اختيار ڪري رهي هئي. هَن جي طبيعت سُڌاري اچڻ بدران موت جي قريب وڃي رهي هئي. ڪڏهن ڪڏهن انسان کي بيماري نه ماريندي آهي رشتن جا رويا ماريندا آهن، ماڻهن جون ڏسندڙ ويچارپ واريون نظرون مارينديون آهن، ماڻهن جا ڏنڀ ڏيندڙ لفظ ماريندا آهن، اهڙا اهڙا گهاءَ ملندا آهن جو اندر ۾ سوراخ ڪري ڇڏيندا آهن. هوءَ روئي پئي، هُن جا سڏڪا گونجڻ لڳا، ڄڻ هُن جو اندر پروڻ ٿي ويو هجي. ڪڏهن ڪڏهن زندگي بي وفا محبوب جيان منهن موڙي ڇڏيندي آهي پوءِ ميڙ منٿ سان به ناهي پرچندي ............ هُن جي زندگي جو پل پل اڳتي سُرڪي رهيو هو. هوءَ هڪ مهيني کان ڪينسر وارڊ ۾ داخل هئي. هاڻي ڊاڪٽر صرف هِن کي ڪوڙي تسلي ڏئي رهيا هيا. هُن کي شدت سان محسوس ٿي رهيو هو ته هوءَ زندگيءَ کان هٿ ڇڏائي موت طرف وڌي رهي آهي. ان وقت هن کي پنهنجي مڙس جي آٿت ۽ دلجوئيءَ جي شديد ضرورت هئي پر هُن جو مڙس آهستي آهستي هن کان پري ٿي رهيو هو. هُن جا گرم ٽانڊن جيان ساڙيندڙ لفظ هن جي روح کي ساڙي ڇڏيندا هئا. جڏهن هو روز اچي هَن کي جتائيندو هو ته: ”تنهنجي بيماريءَ ته هاڻي اسان کي ڪنگال ڪري ڇڏيو آهي هاڻي ته زهر کائڻ لاءِ پيسو نه بچيو آهي“. اڄ به هو آيو هَن تي هڪ نظر وجھي چوڻ لڳو ته: ”جڏهن مرڻو ئي آهي ته گهر ۾ ڇو نه ٿي مرين. هتي ڊاڪٽرن جون ڳريون فيسون ۽ اسپتال جا بل ڀري ٿڪجي پيو آهيان. سڄي مهيني جي پگهار توتي خرچ ڪري ختم ٿي وڃي ٿي“. هوءَ چپ چاپ ٻڌندي رهي. ”اَبا! ائين ته نه چئو منهنجي ڌيءُ اڳي ئي بيمار مٿان تون هُن کي وقت ڪا اڳ مارڻ چاهين ٿو“. سندس ماءُ ويچارگيءَ مان چيو.
”پوءِ ايتري پياري اَٿو ته پاڻ سنڀاليو ۽ خرچ به پاڻ ڪيو مان ته بيمار زال مان اڙجي. ويس ڪو سُک ئي ڪو نه ڏٺو ........ جڏهن کان شادي ٿي آهي بس بيمار زال جو منهن ڏٺو آهي. هاڻي کوڙ ٿيو ................ بس“
”ابا هيءَ تنهنجي زال آهي تنهنجي ٻچن جي ماءُ آهي اسان به ته غريب آهيون ڪٿان ايترا پيسا آڻينداسين؟ هيءَ تنهنجي زال آهي هَن جو هر اهنج بيماري تنهنجي ذميداري آهي“.
”بس.... مان کوڙ ڪيو..... هاڻي بس“ هو تڪڙو تڪڙو وارڊ مان نڪري ويو ۽ هوءَ منهنجي جهول ۾ منهن لڪائي ڪا دير سڏڪندي رهي. هُن جي اندر ۾ درد جو ريهون ۽ ڪيهون وڌنديون ويون. مون کي ياد اچي ويو ڪڏهن اهو شخص هَن جو سَڱُ ملڻ لاءِ ڏهه ڏهه پنڌ ڪندو هو. هَن جي حُسن ۽ سونهن جي تعريف ڪري نه ڍاپندو هو ۽ اڄ اهو ئي شخص هَن کان پاند ڇڏائي ائين هليو ويو ڄڻ هن سان ڪو رشتو ئي ڪو نه هيس ..................... مان هُن کان موڪلائي گهر هلي آيس ................ ۽ پوءِ خبر پئي ته هُن جي مڙس هَن جي مرڻ جو به انتظار نه ڪيو ۽ ٻي شادي ڪري ڇڏي ۽ اها خبر هَن جي مٿان وِڄ بڻجي ڪري ۽ هوءَ اهو صدمو برادشت ڪري نه سگهي ۽ بي هوش ٿي وئي ۽ پوءِ ڪڏهن هوش ۾ نه آئي ............... مڙس جي بي وفائي سندس لاءِ ڪينسر کان به وڌيڪَ ثابت ٿي، جنهن هَن کي وقت کان اڳ ئي ماري ڇڏيو ..............

ڪھاڻيون

وجود جي ڳولا