ڏکن سندو ڇانورو
”راحيلا مون کي معاف ڪري ڇڏ“
پر........ نه ........... نه هن جي چهري تي ڪنهن به ندامت جو احساس ڪونه هو ڄڻ هُن ڪجھ به نه ڪيو هجي هو ڪجھ دير ويٺو رهيو ۽ پوءِ بنا ڪجھه چوڻ جي ڪمري مان نڪري ويو ۽ پنهنجي من جي سموري گهٽن ۽ ٻوسٽ ڇڏي روز جيان هليو ويو ۽ نائلون جا پردا رحيلا جي من جو عذاب سهي ڏڪندا رهجي ويا........ ڪي پهر نائلون جي پردي جي ڏڪندڙ پاڇي کي تڪيندي رهي ۽ ڪيترا اڻ کٽ سلسلا هن جي زهن ۾ ڦيراٽيون پائڻ لڳا هن کي اهي ماڳ، اهي پيچرا ياد اچڻ لڳا جڏهن هوءَ پهريون ڀيرو جاويد سان ملي هئي هوءَ سوچڻ لڳي هڪ اهڙي ئي رات هن جي زندگي ۾ به آئي هئي پر ان رات ۽ اڄ جي رات ۾ ڪيڏو نه فرق آهي ان رات کي مان ڪيئن ٿي وساري سگهان جڏهن برکا رُت پهريون ڀيرو منهنجي دل جي ويران اڱڻ تي صدا ڏني هئي ۽ منهنجي چوڌاري رنگ به رنگي گلن جو ڄار وڇائي خوشبوئن جي حصار ۾ قيد ڪري ڇڏيو هو ۽ مان پنهنجي ساهه ۾ خوشبوءَ جو قطرو قطرو ميڙي چند سنهري پل اکين ۾ رچائڻ جي ڪوشش ڪئي هئي پر اهي پل جلد ئي اکين مان اڏري ويا ۽ اکين جي صليب سپنا ريزه ريزه ٿي ويا. راحيلا جي اکين ۾ اهو منظر اڄ به چٽو بيٺو آهي جڏهن هوءَ جاويد جي ڪنوار بڻجي شرنائن جي گونج ۾ هن جي گهر جي چائنٺ تي قدم رکيو هو ته ڪئين نه مٿان گلن جي ورکا ڪئي وئي هئي سس نڻانون راحيلا کي ڏسي پيون ٺرنديون هيون ڇو ته راحيلا سندن اڪلوتي ڀاءَ جي پسند هئي ۽ جاويد ته بس راحيلا جو ديوانو هو پر اهي خوشيون راحيلا کي گهڻو عرصو راس نه آيون شاديءَ جي ڏيڍ سال کان پوءِ اوچتو راحيلا تي فالج جو حملو ٿيو ۽ راحيلا جون بئي ڄنگهون فالج جي حملي کان نه بچي سگهيون شروع شروع ۾ ته سس نڻانن ۽ جاويد راحيلا جي ڏاڍي خدمت ڪئي پر آهستي آهستي سڀني جو رويو بدلبو ويو پاڻي گهرندي هئي ته به ڇڙٻ ملندي هيس اٺين پهر ڪو سار سنڀال لهندو هيس نه ته سڄو ڏينهن اڪيلائپ جا عذاب اوريندي هئي. هڪ هنڌ پئي پئي هن جو وجود ٽٽڻ لڳو هو جنهن کي هوءَ زندگيءَ جو سهارو سمجهندي هئي اهو هاڻي ٻه لفظ کلي به نه ڳالهائيندو هو هن آهستي آهستي هن جو وجود ڄڻ سڀني مٿان ٻوجهه بڻجي ويو هوءَ سڀني لاءِ بي معني ۽ غير اهم بڻجي وئي ۽ آخرڪار جاويد جي ٻي شاديءَ جو چرچو گهر ۾ شروع ٿي ويو هوءَ چپ چاپ سڀ ٻڌندي هئي هن کي اڃان تائين يقين ئي نه ٿي آيو ته جاويد ٻي شادي به ڪري سگهي ٿو گڏ مرڻ ۽ جيئڻ جا واعدا ڪرڻ وارو هن سان ائين ويساهه گهاتي ڪندو اهو ته هن جي وهم گمان ۾ به ڪونه هو گهر ۾ شادي جي تياري زور شور سان ٿيڻ لڳيون ۽ جڏهن راحيلا جاويد کان پڇيو ته
”جيڪي ڪجھه گهر ۾ ٿي رهيو آهي اهو سچ آهي“
راحيلا جون التجا ڀريون نظرون جاويد جي اکين ۾ ڪجھ ڳولهڻ جي ڪوشش ڪن ٿيون ۽ ڪن جواب ٻڌڻ لاءِ آتا هئا پر جاويد بي رُخيءَ وچان صرف ايترو چيو.
”مان اڌوري وجود جي سهاري ڪيستائين زندگي گذاريندس هن تيز رفتار زماني ۾ مون کي اهڙي ساٿي جي ضرورت آهي جيڪا منهنجي قدم قدم سان ملائي هلي سگهي“
هو تيزيءَ سان ڪمري مان نڪري ويو ۽ هوءَ هن جي ويندڙ قدمن جي اڏندڙ ڌوڙ کي تڪيندي رهجي وئي هن جا سڏڪ ديوارن جا بند ڀڃي گونجڻ لڳا پر هن جي سڏڪن ٻڌڻ وارو ڪو به نه هو..... سمورو درد دل جون ديوارون ڀڃي اندر ڪاهي پيو ۽ هن جي وجود کي ڪنهن ڪک پن جيان لوڙهي ويو ۽ راحيلا پٿر جي بت جيان سڀ ڪجھ پنهنجي اکين آڏو ڏسندي رهي هن ڪيڏيون نه دعائون گهريون ته هيءَ رات هن جي زندگيءَ ۾ نه اچي پر اِها عذاب رات اڄ ڪر کنيون هنجي اڳيان بيٺي هئي اڄ رات جاويد جي ٻي شادي هئي اڄ هو ٻيهر لائون لهندو ۽ جڏهن هن جي ڪنوار هن گهر جي اڱڻ تي قدم رکندي ته مٿان گلن جي ورکا ڪئي ويندي ان کان وڌيڪ راحيلا ڪجھ به نه سوچي سگهي رات جي خاموشيءَ واري ماحول ۾ شاديءَ جا خوبصورت سهرا دُهل جي تال سان گونجي رهيا هئا ۽ هر لفظ تي راحيلا جي دل ڦسندي ٿي وئي هوءَ پنهنجي چهري تي هٿ ڦيري ٿي ۽ چهري تي ڪجھ گهنج محسوس ڪري ٿي هوءَ ڇرڪي پوي ٿي.
”ڇا مان پوڙهي ٿي وئي آهيان.......نه .......نه.......“
هوءَ پاڻ کي تسلي ڏي ٿي تڏهن ئي سندس سس جو ڪڙڪي دار آواز ٻڌي ٿي.
”راحيلا جي کٽ کڻي اسٽور ۾ وجهو ۽ هي ڪمرو ڪنوار لاءِ سينگاريو“
سس جا اهي لفظ ٻڌي راحيلا کي پنهنجو وجود ڪنهن فالتو پتل جي ڪَٽ لڳل ٿانَو جيان لڳي ٿو جنهن کي گهرجي اسٽور روم ۾ اڇليو ويندو آهي.......“