آخري منظر
”تنهنجي خاموشي ڪڏهن ٽٽندي......؟“
سارنگ هڪ نظر سپنا کي ڏسندي خاموشيءَ جي ڊگهي سقراط کي ٽوڙيندي چيو سپنا پل کن لاءِ سارنگ ڏي نهاريو ۽ وري ساڳئي خوفناڪ خاموشي ڇائنجي وئي ۽ هوا جون سيسراٽيون خاموشي جي لڱ لڱ ۾ چڀڻ لڳيون ۽ فضا ۾ عجيب عجيب آواز اڀرڻ لڳا سارنگ غور سان سپنا جي اکين ۾ ليئو پائي ڏٺو جن ۾ لڙڪ تري آيا هئا ۽ سپنا جي آکين ۾ عجيب وحشت ۽ ڪشمڪش هئي ڄڻ چوندي هجي مان ڪٿي خاموش آهيان....؟“ منهنجي من جي اندر پليل خوف ۽ محرومين جا آواز تون ڇوڪونه ٻڌين ٿو؟“ سارنگ کي لڳو هن جي من جا اُڌما هن جي اکين مان لاوا بڻجي ڦاٽي پيا هجن ۽ انهن جي تپش م هن جو وجود رجي رهيو هجي........ سپنا ڪرسيءَ تي ڪنڌ لاڙي مٿي آسمان ڏي گهوري ٿي ۽ سارنگ سپنا جي اکين ۾ جهاتي پائي چوي ٿو...
”سپنا ڇا اسان وٽ ڪابه اهڙِ واٽ ۽ رستو ڪونهي جنهن تي هلي ڪري اسان وقت ۽ حالات کي شڪست ڏئي سگهون هر موڙ تي وقت اسان کي چٿيو ۽ چيڀاٽيو آهي ڇا اسان ان وقت کي لتاڙي اڳتي نه ٿا وڌي سگهون ڇو وقت اسان کي بار بار پوئتي ڌڪي رهيو آهي“
سارنگ جذباتي انداز ۾ هرگز نه سوچ نه ته سڀ ڪجھ لڙهي ويندو. مان ڄاڻان ٿي هن وقت تنهنجي اندر ۾ ڪهڙو ٽچڪو ۽ مانڌاڻ متل آهي پر سارنگ پليز هڪڙي ئي ٿڌي ساهه ۾ من جو سمورواوٻر ٻاهر ڪڍي ڦٽو ڪر.......“
”نه سپنا لفظن جي ڪوڙي زهر اوڳاڇڻ سان من جي ڪوڙائڻ ختم نه ٿي ويندي آهي“
”پر سارنگ اسان ان زهر کي پنهنجي جسم مان چوسي ته سگهون ٿا“
”سپنا اهي تنهنجي ڀل آهي اسان بَن بَن جا ڀٽڪيل جوڳي ناهيون جنهنج جي مرليءَ جي ڌن تي نانگ ڦڻ ڪڍي رقص ڪرڻ شروع ڪري ڏيندا آهن“
”سارنگ زندگي خوبصورت جملن ۽ لفظن جي راند ڪونهي“
”مان ڄاڻان ٿو زندگي لفظن جي راند ڪونهي بلڪه وِهه جو ڍُڪ آهي جنهن کي اسان امرت سمجهي پيئندا آهيون“
”جڏهن سڀ ڪجھ ڄاڻين ٿو ته حقيقتن سان مقابلو ڇو نه ٿو ڪرين“
”سپنا مان صرف ايترو ڄاڻان ٿو ته اسان هڪٻئي کي حاصل ڪري زندگيءَ جي سفر ۾ گڏ گڏ هلون“ ٻڌاءِ سپنا ڇا اها تنهنجي خواهش ڪونهي سارنگ سپنا کي جهنجهوڙيندي پڇيو.
”نه سارنگ هتي ڪنهن به ڪنهن کي حاصل نه ڪيو آهي. مان ته هتي هر ماڻهو نراس ئي ڏٺو آهي مان ته صرف خواهشن جا چرندڙ پرندڙ لاش ڏٺا آهن هر اک ۾ محرومين جون ننڍڙيون ننٺڙيون قبرون ڌٺيون آهن هي آسمان تي جرڪندڙ تار ڏسين ٿو سپنا تارن ڏي مٿي اشارو ڪندي چيو مان انهن تارن کي نه پهچي سگهان ٿي ۽ نه ئي ڌرتيءَ جي گولي تي هيٺ لاهي سگهان ٿي پوءِ ڀلا مان انهن تارن سان راند کيڏڻ جي خواهش ڪيئن ٿي ڪري سگها“
”ان جو مطلب ته اهو تنهنجو آخري فيصلو آهي“
”مان فيصلو ڪرڻ جو حق ڪيئن رکان ٿي هميشه مون تي فيصلا مڙهيا ويا آهن ”مان توسان اڳتي نه ٿي هلي سگهان“
پر ڇو...............؟؟ سارنگ پنهنجون مُٺيون ڀڪوڙيندي چيو.
”ان ڇو جو جواب مان توکي ڪڏهن به ڏئي نه سگهندس“
”سپنا!! ان جو مطلب ته پنهنجي اڄ آخري ملاقات آهي ان کان پوءِ پاڻ ڪڏهن به نه ملي سگهنداسين“
”پاڻ ڌار ئي ڪٿي ٿينداسين تون ۽ مان ٻه مختلف رستا ضرور آهيون پر پنهنجي رستن کي ڳنڍيندڙ ڪراس لائن هڪ ئي آهي جيڪا ڌار هوندي به اسان کي هميشه ڳنڍيون رهندي“
”پر سپنا ! مان تو بن اهو وڇوڙي جو عذاب نه ٿو سهي سگهان“
سارنگ سپنا جي ڳالهه ڪٽيندي چيو.
”پاڻ ملڻ کان پهريون به دُکي هياسي ۽ ملڻ کان پوءِ به دکي آهيون ۽ وڇڙي وڃڻ کان پوءِ به دُکي رهنداسين جڏهن زندگي ڏک ئي ڏک آهي ته روئي ڇو موڪلائجي“
سپنا پنهنجي چپن تي مُرڪ جا ٽانڊا ٻاري روشني ڪرڻ چاهي پر هن جي پنهنجي ڏڪندڙ ساهه جي ڦُوڪ سان مرڪ جا ٽانڊا پل کن ۾ وسامي ويا ۽ وري ساڳيو خاموشي جو گهُگهه انڌيرو هو.
”سارنگ تون پنهنجي دنيا ۾ واپس هليو وَڃ ڏس ڳوٺ ۾ تنهنجي شاديءَ جون تياريون زور شور سان ٿي رهيون هونديون تنهنجي شاديءَ ۾ صرف ٽي ڏينهن بچيا آهن اگر تون ڳوٺ نه پهتين ته تنهنجي گهروارن جي ڪيتري بي عزتي ٿيندي تنهنجي انتظار ۾ ويٺل تنهنجي ڪنوار جي ڪهڙي حالت ٿيندي“
”پر سپنا توکان سواءِ منهنجي ڪهڙي دنيا آهي تون چاهين ٿي مان ڪنهن ڳوٺاڻي جاهل عورت سان شادي ڪري زندگي ڀر لاءِ خودڪشي ڪري ڇڏيان“
”نه........... نه سارنگ ائين نه چئه ڪنهن به عورت کي صرف ڳوٺاڻي ۽ جاهل سمجهي ٺڪرائي عورت جي توهين نه ڪر سارنگ تو ته مون سان واعدو ڪيو هو ته اسان گڏجي جهالت جون پاڙون پٽينداسين تون ته ترقي پسند نوجوان آهين ۽ مان جڏهن به عورتن جي حقن لاءِ آواز اٿاريو آهي تو منهنجو ساٿ ڏنو آهي پر اڄ جڏهن عمل جو وقت آيو آهي ته تون پهرين قدم تي ئي هار کائي رهيو آهين سارنگ تون چاهين ٿو مان به ان جنگ ۾ تو جيان هار کائي چپ ٿي ويهي رهان نه سارنگ نه اگر مان ائين ڪيو ته منهنجو آواز هميشه لاءِ گم ٿي ويندو“
”سپنا ! تو منهنجي چوڌاري رُڃ جو ريگستان پکيڙي ڇڏيو آهي ۽ مان تو بن ان رُڃ ۾ جيئڻ جو رستو گم ڪري ڇڏيندس، ڏس سوچي وٺ“
سارنگ آخري دفعو سپنا جي اکين ۾ ليئو پائڻ جي ڪوشش ڪئي.
مان پنهنجي خوشيءَ خاطر ڪنهن ٻي عورت کي ان خوشيءَ کان محروم ڪري نه ٿي سگهان نه...... نه مان سطحي سوچ واري عورت ناهيان، مان پنهنجا سڀ آدرش قربان ڪري صرف هڪڙي خوشيءَ حاصل ڪرڻ نه ٿي چاهيان، مان اُها سپنا آهيان جنهن جا سپنا هميشه کسيا ۽ ڦريا ويا آهن ۽ هن جي اکين کي انڌو ڪيو ويندو آهي پر ان جي باوجود هوءَ پنهنجا سپنا ٻين کي اکين ۾ ڏسي خوش ٿيندي آهي“
سارنگ سپنا جي ڳالهه ٻڌي اٿي کڙو ٿيو ۽ هن جا سمورا لڙڪ پنهنجي اکين ۾ سجائي جدائيءَ جو ٻوجهه ڪلهن تي کڻي ٻاهر نڪري آيو۽ هن کي لڳو سارو شهر هن جي لڙڪن جي ستارن سان روشن ٿي ويو هجي ۽ ملاقات جو آخري منظر هن جي اکين ۾ ڌنڌلو ٿيندو ويو ۽ هن جا قدم ڳوٺ طرف وڌڻ لڳا.........“