پٿر
انڌو ٿيو آهين ڇا......؟ اهو هڪڙو اڪلوتو آئينو به ڀڃي ڇڏيئي تنهنجي اها مورک صورت ڏسي نه پئي ڏسجي کيسي ۾ لڀي ٽڪو ڪونه ۽ هليو آهين شيشي ۾ صورت ڏسڻ
مان هٿ جوڙيندي جان ڇڏائڻ جي ڪوشش ڪئي ٻيلي ڪڏهن ته چپ رهندي ڪر روز اٿڻ سان جيستائين ڀُڻ ڀڻ نه ڪرين تنهنجو ڏينهن ئي نه گذري.
ها ها تنهنجي زبان مان ته گل ٿا ڇڻن.
چڱو اُٿي ڇڏ ان قصي کي مون کي چانهه ڏي ته هتان ڀڄان نه ته سڄو ڏينهن هتي ئي گذري ويندو.
هون چانهه ڏي.... ڄڻ هتي کير جون نهرون ٿيون وهن هن ڀينگي گهر ۾ آهي ئي ڇا......؟
مٺي! اهي ڏکيا سکيا ڏينهن مڙئي گذري ويندا هرو ڀروڪر ڪر نه ڪندي ڪر خبر اٿئي! رات مان خواب ڏٺو آهي ته اڄ پڪ سان نوڪري ملي ويندي بس پوءِ ڪوئي ڏک باقي نه رهندو ڏسين نه ٿي اڄ جي سج ڪيو نه روشن آهي....
تون چريو آهين روشني هميشه ڌوڪو ڏئي ويندي آهي ۽ اسان غريب ماڻهو ته صرف خواب ڏسي ئي خوش ٿي ويندا آهيون هر روز پنهنجي خواهش کي قتل ڪرڻو پوندو آهي اهڙي زندگيءَ کان ته موت ڀلو....
هوءَ سڏڪي پئي
ڪڏهن ته ڪو چڱو لفظ ڳالهائيندي ڪر
مان اٿي سندس لُڙڪ اگهندي آٿت ڏني..
اندر ۾ ايتري نفرت ۽ بدصورتي ڦهليل آهي جو خوبصورتي جو هر عڪس ۽ هر رنگ مٽجي ويو آهي..
چڱو هاڻي روئڻ کي ڇڏ مان هلان ٿو دُعا ڪجانءِ ته اڄ نوڪري ملي وڃي..
هن ٽهڪ منجها وري چيو...
نوڪري ملي پئي آهي تو جهڙي موڳي کي خبر آهي! ايندي هر روز ڌوڙ ڇنڊيندو....
هوءَ لفظن جو زهر اڇلائي منهن سڄائي هلي وئي ۽ مان امان وٽ آيس جيڪا کٽ تي ستي پئي هئي مان امان کي ٻانهن کان وٺي اٿاريو مانس امان جي اکين مان بي بسيءَ ۽ نااميديءَ جو ٻور ڇڻي رهيو هو ۽ هوءَ وقت کان اڳي پوڙهي ۽ ضعيف لڳي رهي هئي ڄڻ سندس محنت سان ٺهيل عمارت هڪدم ڊهي پٽ پئي هجي مان امان جي سوچن کي جهنجهوڙيندي چيو
امان پٺيءَ کي ٿڦڪي ڏي ته اڄ ڪامياب ٿي موٽان..
امان جا ڪمزور گهنجن ۾ وڪوڙيل هٿ منهنجي پٺيءَ تي ٿڌڙن جيان لڳي رهيا هئا....
مان گهر کان نڪرندي هڪ نظر وري زال کي ڏٺم جيڪا اڄان تائين ڪاوڙ ۾ ڀري پرتي منهن ڪيون ويٺي هئي. منهنجي زال کي هميشه مون کان اهائي شڪايت هوندي هئي ته مان هر مشڪل وقت م ڏند پٽي کلندو ڇو ٿو رهان منهنجو کلڻ ويتر هُن کي باهه ڏئي ڇڏيندو هو ۽ مان مرڪي درد جي احساس کي گهٽائڻ جي ڪوشش ڪندو هيس ڀائرن ڀينرن ۾ سڀ کان وڏو مان هيس بابي جي مرڻ کان پوءَ سڄو بار منهنجي ڪلهن تي پيو. ڏاڍي مشڪل سان ايم ايس سي پوري ڪيم ۽ ان کان پوءِ رهي سهي ميڙا چونڊي نوڪري حاصل ڪرڻ لاءِ ڀڄ ڊُڪ ۾ خرچ ڪري ڇڏيم ويتر چاچي ۽ امان ظلم اهو ڪيو ته زوريءَ شاديء جي ٻنڌڻ ۾ ٻڌي ڇڏيو ڇو ته چاچي جي ڌيءَ ننڍپڻ کان مون سان منسوب هئي چاچي وارا به غربت کان تنگ هئا ۽ جلد کان جلد ڌيءَ جي ٻوجهه کان آجا ٿيڻ چاهين پيا سو شاديءَ کان مسئلا وڌيڪ وڌي ويا هوءَ به مون سان گڏ ڏکن جي گهاڻي ۾ پيڙهجڻ لڳي روز روز جو ڪينرو وڌندو ويو ....... مان در در جي خاڪ ڇنڊي پر پوءِ به هر جڳهه کان مايوسيءَ کان سواءِ ڪجھه نه مليو مان وسون ڪين گهٽايو پر ٺلا آسرا ۽ سکڻا دلاسا دل کي آٿت ڏيندا رهيا هاڻي مستقبل جي سوچن ۽ ويچارن اصل هيڻو ڪري ڇڏيو هو.....
پر اچانڪ منهنجي سوچ جا دڳ بدلجي ويا ڪاري رات جا بادل هٽجي ويا مايوس دلين ۾ وري اميدن جا گل ڦٽڻ لڳا...... نوان چهره نيو موسمون نوان ڍنگ نيون ڳالهيون هر طرف هي هل هو عوامي دور اچي ويو آهي هاڻي ڪوبه ڏک ڪو به مسئلو باقي نه رهندو نوڪري ته اصل مسئلو ئي ڪو نهي ماڻهن به دلجاءِ ڏني ۽ مون کي به ڏڍ مليو ۽ مان نئين اميدن سان گڏ درخواست سميت انٽرويو لاءِ مقرر جڳهه تي پهتس اتي اڳ۾ پيهه لڳي پئي هئي مان به ويچارو منهن ڪري هڪڙي ڪنڊ کان بينچ تي ويهي پنهنجي واري جو انتظار ڪرن لڳس مس ٽئين ڌاري منهنجو وارو آيو، انٽرويو شروع ٿيو..
پهريون سوال پارٽي ورڪ هجڻ جو ڪوئي سرٽيفڪيٽ
ٻيون سوال جيل ۾ سزا ڪاٽي اٿو..
ڪنهن جي سفارش
۽ منهنجو جواب
نه...........نه...............نه....
ته پوءَ توهان وڃي سگهوٿا
هڪ ڀاري آواز ستل وجود کي هڪدم ننڊ مان جاڳائي ڇڏيو ۽ مون کي منهنجا قدم ڏاڍا ڳورا لڳي رهيا هئا جيڪي اڳتي وڌڻ جي قوت جواب ڏئي رهيا هئا جيئن ئي ٻاهر نڪتس هر طرف ڌنڌ ئي ڌنڌ ۽ ڊگهي ڪاري رات جي تاريڪيءَ کانسواءِ ڪجھه به ڪين نه هو دماغ جون نسون ڦاثڻ لڳيون ۽ مٿي کي ڦيراٽيون اچڻ لڳيون منهنجي اکين اڳيان امان جو مايوسيءَ جي گهنجن م وڪوڙيل بي بس چهرو.... زال جو ڪاوڙ ۾ ڀريل منهن ۽ خواهشن سان ٽمٽار نگاهون........... ننڍن ڀائرن ۽ ڀينرن جا مرڪ کان خالي چپڙا ۽ هيڊا مُک سوال بنجي منهنجي چهري ۾ جواب ڳولهڻ لڳا ۽ مون کي پري پري تائين روشنيءَ جو ڪو ڪرڻو نظر نه ٿي آيو جنهن جي آڱر پڪڙي جيون جو گس ڳولهي لهان منهنجي اکين اڳيان ڌنڌ ئي ڌنڌ ۽ تاريڪي جا بادل دڳ جهليون بيٺا هئا ۽ مان ٿاٻڙجي هيٺ ڪري پيس ڄڻ اڳيان ڪو وڏو پٿر اچي ويو هجي......