وجود جي ڳولا
زندگي جي سفر ۾ ڪيڏا نه موڙ آهيا ڪيڏيون نه منزلون آيون....ڪيترا رنگ بدليا، ڪيتريون موسمون آيون ڪيڏا نه وڇوڙا آيا پر مان اڄ به انهيءَ موڙ تي بيٺي آهيان جتان منهنجن خوابن درد جي واريءَ تي جنم وٺي بانبڙا پائڻ سکيو هو ۽ مان اڄ تائين پنهنجن خوابن سان گڏ تتل واري تي بانبڙا پائيندي رهي آهيان........
منهنجا خواب ته ڪڏهن تارن جي جهرمٽ ۾، ڪڏهن آڪاش جي نيري گمبذتي، ڪڏهن ڌرتيءَ جي گولي تي ۽ ڪڏهن سنڌوَ جي ڪناري تي ٽٽندا ڀرندا نيون شڪلون ٺاهيندا رهيا آهن ۽ مان هر خواب جي ٽٽڻ تي آهه به ڀري نه سگهي آهيان.
نيئن سهاڳڻ جي رئي جي پلاند ۾ ڪجهه خواب ڪجهه سپنا ڪجهه اميدون ٻڌل هونديون آهن پر منهنجو پلئه جڏهن توسان ٻڌو ويو ته مان پنهنجا سپنا، پنهنجا خواب پنهنجون اميدون پنهنجي اباڻي گهرجي اڱڻ ۾ پوکيل نم جي وڻ هيٺيان دفن ڪري آئي هيس ڇو ته مان ڄاڻان پئي؟ ته تون منهنجن ڀڳل ٽٽل خوابن کي ڪڏهن به پناهه ڏئي نه سگهندين. تون ته منهنجي نيڻن ۾ آلاڻ به ڏسي نه سگهين ته ڪنهن جو عڪس ٽٽو آ......ڪنهن لاءِ ماتم آ..........تون ته خود پنهجن خوابن ۽ خواهشن جو گهائل هئين. تنهنجي اکين ۾ ته ڪنهن ٻئي جي محبت جو نشو چڙهيل هو.
تو ته ڪڏهن هڪ دفعو به مون کان اهو نه پڇيو آهي ته منهنجي بي معنيٰ وجود جي هن گهر ۾ ڪهڙي جڳهه آهي؟ هڪ گهرجي ڇت هيٺيان رهندي اسان هڪ ٻئي کان ڪيڏا نه اجنبي آهيون ۽ شايد ڪڏهن به پنهنجا ٿي نه سگهندا سي. پهرين نظر ۾ ئي محبت دم توڙي ڇڏي ته پوءِ نفرت کان سواءِ ڪجهه به ناهي ملندو.
تو ته پهرين رات ئي پهرين نظر ۾ اهو چيو هو،
“ڪجه رشتا صرف حوالن طور استعمال ٿيندا آحن، جن جي ڪابه اهميت نه هوندي آهي تنهنجو منهنجو رشتو به نڪاح جي بي جان ڪاغذ تائين محدود آهي جنهن ۾ڪابه روحاني ڪا به جسماني ڪشش ناهي..... جيڪي رشتا مجبورين جي زنجير ۾ ٻڌا وڃن اُهي رشتا هميشه قيد رهندا آحن مون کي توسان ڪا به محبت، ڪو به لڳاءُ ڪونهي. توسان شادي صرف امان جي مجبور ڪرڻ تي زبردستيءَ ڪئي اٿم منهنجي محبت راحيلا آهي ۽ وهميشه رهندي.”
تو ڪيتري ته آسانيءَ سان سڀ ڪجهه چئي ڇڏيو ۽ مان توکي ڪجهه به چئي نه سگهيس ته مون کي به توسان ڪا محبت ۽ لڳاءُ ڪونهي. مان به ڪنهن ٻئي سان محبت ڪندي آهيان پر مان ڪجهه به چئي نه سگهيس، ڄاڻان پئي ته تون اهو سڀ ڪجهه ٻڌي برداشت ڪري نه سگهين هان ۽ تنهنجي غيرت جوش ۾ اچي وڃي ها.
مان پنهنجي محبت، پنهنجي ماضيءَ کي دفنائي پويءِ تنهنجي زندگي ۾ آئي هيس. عورت ماضيءَ ۾ چاهي ڪنهن سان به محبت ڪندي هجي پر شاديءَ کانپوءِ صرف پنهنجي مڙس سان وفادار رهندي آهي.
تنهنجن لفظن منهنجي جسم کان روح تائين داڳدار ڪري ڇڏيو.
جڏهن به توکان تنهنجو وجود گهرڻ چاهيم تو اهو ئي جواب ڏنو؛
”تو کي هر سُک، عيش ۽ آرام، آسائش جي هر شيءَ مهيا ڪري ڏني اٿم ٻيو توکي ڇا گهرجي“.؟؟
زندگي ۾ اهي سڀ شيون خوشيءَ جون نعمل بدل نه ٿيون ٿي سگهن.
تون محبت ڪري به محبت کان نا آشانا آهين توکي ڪيئن ٻڌايان ته: خوشيون ڪي سونا زيور ته ناهن جن سان خالي وجود جي لاش کي سنواري زندهه ڪري سگهجي. خوشيون بلينڪ چيڪ ته ناهن ، جن تي پنهنجي ڪروڙين زخمن جو حساب لکي ڪيش ڪرائي سگهجي. خوشيون ته اندر مان ڦٽنديون آهن، پو پٽن جيان اڏامنديون آهن. گلن جيان واس ڏينديون آهن. خالي ٽهڪ خوشيون ته ناهن بلڪ خود کي ڌوڪو ڏيڻ آ ۽ اهو ڌوڪو مان ازل کان پاڻ کي ڏيندي رهندس. شايد اسان جهڙا ٺڪرايل ماڻهو ڪٿي به خوش رهي نه ٿا سگهن. منهنجي وجود ته ان ڏينهن خودڪشي ڪري ڇڏي هئي جڏهن تو منهنجي وجود کي ٺڪرائي گهرجي ڪنڊ ۾ اڇلي ڇڏيو هو ۽ صبح شام پنهنجي پيرن جي هيٺيان چيڀاٽي منهنجي شناخت به وڃائي ڇڏي هئي.....
خاموشي به ته سڀ کان وڏو عذاب هوندي آهي ۽ مان خاموشيءَ جو زهر پي پاڻ کي هميشه لاءِ ماري ڇڏيو آ. مان اڄ تائين تو کان اهو نه پڇيو آهي ته تون راتيون ڪٿي گذاريندو آهين، ڪنهن سان ملندو هين جڏهن ته مون کي خبر آهي ته تون راحيلا سان ملندو رهندو آهين راتين جون راتيون هن سان گڏ گذاريندو آهين ۽ مان تنهنجي زال هوندي به هڪ رات جي بيک تو کان پني نه سگهي آهيان. منهنجا ننڍڙا خواب جيڪي مون سان گڏ بانبڙا پائي جوانيءَ جي منزل ماڻڻ بنا هاڻي آخري وهيءَ ڏانهن اجھامي رهيا آهن..............
منهنجي من جون ڀاونائون ٻري ٻري رک ٿي چڪيون آهن.
اڄ تنهنجي من ۾ ويٺل زهريلو نانگ پوري قوت سان ڦڻ ڪڍي بيٺو هو ۽ تون زور زور سان رڙيون ڪري رهيو هئين ته: “تون مڃين ڇو نه ٿي ته تون شاديءَ کان اڳ ۾ پنهنجي ڪزن عامر سان محبت ڪندي هئينءَ ۽ تنهنجا هن سان ناجائز تعلقات هئا.”
اف منهنجا خدا مردن لاءِ محبت عظمت ۽ عورتن لاءِ ذلت ۽ تهمت.
“ها مان عامر سان محبت ڪندي هيس پر شاديءَ کان اڳ ۾ پر تون منهنجي پاڪ ۽ پوتر محبت تي گندا الزام نه هڻ.”
“بڪواس بند ڪر مون کي خبر آهي محبت ۾ ڇا ٿيندو آ. تون ته يوز ٿيل سيڪنڊ هينڊ مال آهين جنهن کي مان پنهنجي گهر ۾ برداشت ڪري نه ٿو سگهان”.
“تون به راحيلا سان محبت ڪندو آهين مون ڪڏهن پڇيو آهي”.، مان مرد آهيان ۽ تون عورت آهين. پنهنجي حد ۾ رَههُ......تون ان حد تائين ڪري سگهين ٿو. شايد توهان جهڙا مرد ان کان وڌيڪ سوچي به نه ٿا سگهن. محبت کي گند جو ڍير ۽ تهمتن جو بازار توهان جهڙي مردن ئي بڻايو آهي، جو اڄ محبت پنهنجو پان کان به شرمائڻ لڳي آهي.”
“نڪري وڃ منهنجي گهر مان، هاڻي مان توکي وڌيڪ برداشت نه ٿو ڪري سگهان”.
“اهو الزام هڻي گهر مان ڪڍي پنهنجو رستو صاف ڪرڻ ٿو چاهين.”
“مرد لا هر رستو صاف هوندو آهي. هو جنهن رستي تي چاهي هلي سگهي ٿو. تون بدچلن ۽ آواره عورت آهين جنهن سان مان گذارو نه ٿو ڪري سگهان”. ۽ پوءِ بدچلن آواره..........اهي ٻئي لفظ منهنجي وجود تي ليبل جيان چنبڙي ويا. هن جي گهر مان نڪري ڪٿي به ته پناهه نه ملي. شايد عورت جو ڪو گهر آهي ئي ڪو نه .......ڀائرن جي مٿان منهنجو وجود ڄڻ ڇپ بڻجي ڪريو هجي. ڀاڄائن جا طعنا روح کي ڇيهان ڇيهان ڪري ڇڏيندا آهن.
“بدچلن ۽ آواره هئين تڏهن ته گهر ڪو نه ڪيئي.” تهمتن جا ڪنڊا سوئي سوئي آڱريون چچرجي ويون آهن............. ڪيستائين اهي ڪنڊا سوئيندي رهندس ۽ پنهنجي وجود جي ڳولا ۾ ڀٽڪندي رهندس.........