يادن جون وڇڙيل بهارون
هر ياد هر چهرو وسري ويندو آهي پيار جو هر درد هر گهاءَ ڀرجي ويندو آهي*““
پوءَ ڇو.........................؟ مان عمر جي آخري سرحد کي ڇهڻ جي باوجود اڄ تائين انهن انيڪ يادن جي سرن کي پڪڙي ويٺي آهيان يادن جي ريشمي ڏور ۾ پوئيل پيارن جي مالها ٽوڙي نه سهگي آهيان ڪجھ گلاب چهره وساري نه سگهي آهيان وقت جي ڏور منهنجي زخمن جي مرهم نه بڻجي سگهي آهي........ اڄ به پيار جو هر درد خوشبو بڻجي مون کي ان ويل وقت جي ياد ڏياريندو آهي..... جڏهن هڪ ميري ميري اُداس شام جو ڪڪرن جي ڇانو هيٺان تو اهو سڀ چيو هو....... مان سوچن جي سمنڊ ۾ صدين کان سفر ڪري رهي آهيان پر منهنجون سوچون منهنجا خيال اڻ پورا آهن شايد هر انسان جون سوچون ۽ خواب خيال ڪڏهن به مڪمل شاهڪار ٿي نه سگهندا آهن....... ها مون کي لڳندو آهي مان هن خوابن جي ريگزارن ۾ صدين کان سفر ڪري رهي آهيان...... پر پوءِ به الائي ڇو محسوس ٿيندو آهي ته مان اهو سفر اڃان هاڻي هاڻي شروع ڪيو آهي. منهنجو جسم روبوٽ وانگر هڪ جڳهه کان ٻي جڳهه تائين ائين گول ڦري ٿو جيئن هي سج زمين جي چوڌاري چڪر ڪاٽي رهيو هجي منهنجو جسم خوابن جي ريگستان جي تپندڙ واريءَ تي هلي هلي گرم لوهه ٿي ويو آهي. منهنجا چپ سيراب هوندي به خشڪ آهن..... مان به ٿر جي ان معصوم اڃايل ٻار جيان آهيان جنهن جي نڙيءَ ۾ اُڃ جا ڪنڊا چڀي رهيا آهن مان جيون کي ائين ڀوڳي رهي آهيان جيئن ٿر جون اڀيون اڀيون ڀٽون سج جو گرم گرم تاءَ ڀوڳي رهيون آهن...... اڄ ڏهن سالن جي وڇوڙي کان ان پوءِ توکي سر راهه ڏسي ڏاڍي خوشي ٿي پر اها خوشي صرف هڪ پل ئي مون وٽ مُٺ ۾ قيد رهي سگهي ڇاڪاڻ جو الائي ڇو توکي هڪ ٻي عورت سان گڏ ڏسي نفرت جون چڙنگون منهنجي جسم ۾ ڀڙڪو کائي اٿيون ۽ ڏسندي ئي ڏسندي منهنجو پورو وجود باهه جي ٻرندڙ شعلن جي لپيٽ ۾ هڪ غم جي احساس منهنجي اکين ۾ لڙڪ ڀري ڇڏيا ۽ دل جا ڳنڍيل ڌاڳا اڍڙي پيا جذبا ليڙون ليڙون ٿي ويا روح آپگهات ڪرڻ ڇاهيو پر بي وفا زندگيءَ مون کي موت جي نانوءَ ڪرڻ ته چاهيو پر شايد زندگي به تو وانگر خود غرض آهي ها تون اڄ به ائين ئي هشاش بشاش تروتازهه ۽ پروقار شخصيت جو مالڪ آهين....... اڄ به ائين ئي ڳالهه ڳالهه تي ٽهڪ ڏيڻ ۽ پوءِ هڪدم چهري تي گهڀيرتا ڇانئجي وڃڻ ...... ها تون روبيل آهين جنهن ۾ ڪو به ته فرق نه آيو آهي فرق آيو آهي ته صرف مون ۾ جنهن ڏهه سال هڪ ڪوڙي آسن ۽ اميد تي گذاري ڇڏيا ته تون هڪ ڏينهن دل جي پٿريلي بنجر زمين تي رم جهم برسات جيان ضرور وسندي ۽ منهنجي دل جي اڱڻ کي آباد ڪندين......... تون بهار جي رُت بڻجي هڪ ڏينهن دل جي دروازي تي ضرور دستڪ ڏيندين پر شايد قول قرار ڪبا ئي وسارڻ جي لاءِ آهن تو هميشه کان يادن جي عذاب کان آزاد رهيو آهين ڪاش! تون ۾ يادن جي قيد خاني رهي سگهي هان ته توکي احساس ٿئي ها ته يادن جي عذاب ۾ سزا ڪاٽڻ ڪيڏي نه مشڪل آهي يادون ڪيئن نه جسم جو ماس کائي کائي جسم کي ان اڏوهي کاڏل ڪاٺ جيان کائي ۽ کوکلو ڪري ڇڏين ٿيون اهڙو پورو ۽ کوکلو ڪاٺ جنهن کي نه ٻاري سگهجي ٿو نه ڪنهن ڪرندڙ ڇت کي سهارو ڏئي سگهجي ٿو مان اڃ به زندگيءَ جي رڻ پٽ ۾ تنها آهيان ۽ هيڪلائپ جي دردکي ڀوڳي رهي آهيا ڪاش مان توکي وساري سگهان هان...... تون زندگيءَ جي اڻ ڊٺل اٽل نشان جيان اڃ به منهنجي دل تي اڪريل آهين..... منهنجي زندگيءَ تي اهو هڪ پل پکڙيل آهي اهو خوشيءَ جو پل جڏهن بهار جي جهومندڙ هوائن ۾ مرڪندڙ گل ڪري جهومي رهيا هئا ۽ گلن جي مکڙين تي ست رنگي پوپٽ ڦري اچي گڏ ٿيا هئا ۽ هوا جي مست جهوٽن منهنجي ڪنن ۾ سرگوشيون ڪري منهنجي ستل جذبن کي جاڳايو هو..... تڏهن پهريون ڀيرو منهنجي بي نام جذبن تنهنجي نانءِ جو ويس ڍڪي تنهنجي اڳيان شرمائجي ڪنڌ جهڪايو هو ۽ منهنجي من ۾ ان وقت هزارين پيلا سُرها سُرها گل ڦٽا هئا ۽ اهي گل دل جي ويران تاريڪ رستي م مون لاءِ اميد جو ڪرڻو بڻجي روشني جا مينار بڻجي ويا..... ها اهو ئي پل هو جڏهن مون توکي پاتو ۽ خود کي وڃايو هو......... مون ڪجھ به ته ناهي وساريو پر تو ڇو سڀ وساري ڇڏيو ڇا منهنجون يادون ايتريون ڪمزور ۽ هيڻيون هيو جو توکي پنهنجي حصار ۾ پناهه ڏئي نه سگهيون يا منهنجي يادن جو ڄار تولاءِ قيدخانو بڻجي ويو ۽ تو فرار ٿي آزادي ورتي پر اهو ڪهڙو انصاف آهي جو ته آزادي وٺي پنهنجي جيون کي کي ماڻيو ۽ مون کي يادن جي قيد خاني ۾ هميشو لاءِ قيد ڪري ڇڏيو پر اڄ مان توکان پنهنجا سڀ حق واپس گهران ٿي مون کي به آزادي ڏي جيئن مان به پنهنجا خواب ماڻي سگهان پنهنجي جيون کي ٻيهر ڳولهي لهان مان به زندهه رهڻ چاهيان ٿي تون منهنجي انهن خوابن کي ڀڄي ڀورا ڪري ڍير ڪري چڏيو ۽ ان ڍير جي مٿان پنهنجي حسين خوابن جو تاج محل جوڙيو شايد تو جهڙا انسان خواهشن جا غلام هوندا آهن توهان جهڙا انسان ڪري ڇا ڄاڻين پر مون کي يقين آهي تنهنجا اهي سمورا خواب اکين جي ويران گهٽ ۾ ٻوساٽجي دفن ٿي ويندا تو مون کي انتظار جي سوليءَ تي چاڙهي ڏهه سال سزا ڏئي آهي آخر ڪهڙي ڏوهه جي ياداشت ۾ اهو ئي منهنجو ڏوهه هيو ته مون توسان پيار ڪيو مان پنهنجون سڀ خواهشون توکي ارپي خود محروم ٿي ويس پا پرديس وڃڻ وارا ائين ئي دلين کان ڏور هليا ويندا آهن جو دلين جي درميان ويڇا وڌندا ئي ويندا آهن ۽ فاصلا کٽندا ئي ناهن تون ڏهن سالن کان پوءَ منهنجي سپنن منهنجي خواهشن جي چتا کي آڳ لڳائي موٽيو آهين ۽ مان ڏهه سال دل جي چوواٽي تي لڙڪن جون مالهائون پروئي تو لاءِ راهن ۾ گل وڇائي تنهنجي راه نهاريندي رهي آهيان ته تون هڪ ڏينهن اڇانڪ ايندين ۽ پوءِ منهنجي اکين مان رهندڙ هر لڙڪ موتي بڻجي تنهنجي ڳلي جو هار بڻجي ويندو پوءَ توکي ڪڏهن به ڏور وڃڻ نه ڏيندم ......... پر اڃ مان ڇا ڏٺم تون ته ڪنهن ٻئي ڳلي جو هار بڻجي چڪو آهين ان کان بهتر هو تون ڪڏهن به نه موٽين ها ڪم از ڪم منهنجي پيا جو ڀرم ته قائم رهي ها ........... تو پنهنجي چهري تي اجنبيت جو ماسڪ ڇاڙهي دولت جي رنگ روغن سان پنهنجو اصلوڪو روپ ئي بدلائي ڇڏيو آهي.
اهو جدائيءَ جو آخري منظر جڏهن تون ٽن سالن لاءِ شارجه دولت جي ڇاهه ۾ وڄي رهيو هئين تڏهن ائرپورت تي توکي الواداع ڪندي مون ڇيو هو ته
مون کي دولت پيسو ڪجھ به نه کپي صرف توکان سواءِ..... پاڻ وٽ پيار جي دولت ئي ڪافي آهي جنهن سان اسان پنهنجي ننڌڙي دنيا آباد ڪري سگهون ٿا““
پر تو چيو هو ته
””بالڪل ڪا چري آهين اهي ٽي سال ته اک ٻوٽ ۾ گذري ويندا ۽ ٽن سالن کان پوءِ جڏهن آءَ واپس ايندس ته اهو سڀ ڪجھه پاڻ سان کڻي ايندس جيڪو هڪ سکي جيون گذارڻ لاءِ ضروري هوندو آهي““
خبر ناهي مون اهي ٽي سال ڪهڙي ريت گذاريا پر سال وڌندا ئي رهيا ۽ سالن سان گڏ منهنجي وارن ۾ چانديءَ جون تارون به وڌنديون ويون تانجو ڏهه سال گذري ويا انهيءَ انتظار جي ڀوڳيا م پر تون آئين به ته ڪهڙي روپ ۾ .................... اڄ تو وٽ سڀ ڪجھ آهي پر مان سدا جي اڪيلي آهيان...
جڏهن به ڪاري ڪاري رات نانگ وانگر ڦڻ ڪڍي اچي منهنجي سيرانديءَ کان بيهندي آهي تڏهن مون کي الائي ڇو محسوس ٿيندو آهي ته مان به انهيءَ اونداهيءَ جو هڪ حصو آهيان اجالن روشنين جي دنيا مون کان تمام گهڻو پري آهي..... هيءَ رات ايتري ڊگهي ڇو آ...... ڇاهيءَ رات ڪڏهن به ختم نه ٿيندي......؟ شايد ڪن ماڻهن لاءِ سج نڪرندو ئي ڪونهي هنن جي زندگيءَ ۾ روشنيءَ جي ننڍڙي تروري جي به گنجائش نه هوندي آهي هو مسلسل اونداهي رستن تي سفر ڪندا آهن منهنجي اڳيان هيءَ ڪائنات ان وقت ويڙهجي سيڙهجي هڪ نقطو بڻجي ويندي آهي جڏهن منهنجي سوچن جو سمنڊ اٿلي پوندو آهي ۽ ان سوچن جي ڇولين سان وڙهندي وڙهندي ڪناري تائين ايندي آهيان پر پوءَ به الائي ڇو ڪنارو مون کان دور هوندو آهي..... مون کي ائين لڳندو آهي منهنجي زندگي جي ٻيڙي هڪ ڏينهن سمنڊ جي ڇولين سان ٽڪرائ ٽڪرا ٽڪرا ٿي ويندي ۽ منهنجو وجود هڪ قطري جيان سمنڊ جي اوتاهه گهرائيءَ ۾ گم ٿي ويندو................