رنگ رتول يادون
منهنجي اکين ۾ لڙڪ تري آيا ۽ گذريل وقت جو هر هڪ عڪس اکين ۾ اڀري آيو. اهي ڏينهن ڪيترا نه پيارا هئا جڏهن مان دنيا جهان کان بي نياز ۽ بي خبر صرف تنهنجي دنيا ۾ مگن هوندي هيس تنهنجي ذات کان سواءِ ٻي ڪابه شيءَ نظرئي ڪونه ايندي هئي. تنهنجون اکيون هر وقت منهنجي چوڌاري حصار ٺاهي پاڻ ڏي ڇڪڻ جي ڪوشش ڪنديون هيون تون ۽ مان پهرن جا پهر ويهي پنهنجي محرومين جا عذاب اوريندا هياسي ڇوته تنهجا منهنجا خواب ۽ انهن جي تعبير ساڳئي هئي اسان جا ڏک سک ساڳيا هئا..... اسان صدين کان رُڃ ۾گڏجي سفر ڪيو هيو سي........ هڪ ڏينهن جڏهن موسم ڏاڍو جهڙالو هو سليٽي ڪڪر ڪائنات کي ڪاري چادر ۾ ويڙهي رهيا هئا پکي پکڻ پنهنجي وٿاڻن کان ٻاهر نڪري آزاد فضا ۾ جهومي رهيا هئا هوائن جي هندوري ۾ من بانورو گيت ڳائي رقص ڪري رهيو هو. ڳاڙهيون سايون چنريون هواجي دوش لڏي رهيون هيون مان به لان جي آخري ڪنڊ وٽ ويٺي هيس ۽ هميشه جيان تون چپ چاپ اچي منهنجي مٿا بيٺين ۽ بغير ڪجھ ڪڇڻ جي مهنجي ڀرسان ويهي رهين ۽ سائي ڇٻر کي بيدرديءَ سان پٽڻ لڳين مان خاموشيءَ کي ٽوڙيندي چيو...
”ايترو چپ ڇو آهين ڳالهائين ڇونه ٿو......؟“
اچانڪ برسٽ ۽ گولين جا ڌماڪا پوري يونيورسٽيءَ کي ڌوڏي ويا گوڙ ۽ گهمسان جي جنگ ڇڙي وئي..... رڙيون، ڪوڪون ڪائنات کي چيري ڦاڙي رهيون هيون هر طرف افراتفري ڀَڄ ڊڪ....... هرڪو زندگيءَ کي هٿن تي کڻي ڊوڙي رهيو هو. بارود جو دونهو چوطرف پکڙجي ويو ۽ هر طرف صرف ڌنڌ ۽ انڌوڪار ڇائنجي ويو هڪڙي پل ۾ اچانڪ ڇاٿي ويو خوبصورت موسم بدصورتيءَ جي رنگ ۾ رڱجي ويو ان مهل مان جهنجهوڙيندي توکان پڇيو
”هي ڇاآهي......؟“
”هي يونيورسٽي آهي يا جنگ جو ميدان“
تون اچانڪ اٿي کڙو ٿئين.........
”ڪيڏانهن پيو وڃين ڏس اڳتي نه وڃ اڳتي خطرو آهي.....“ مان روڪيندي چيو.
”ڏس ضد نه ڪر تون گهر هلي وڃ مان اسٽوڊنٽ يونين جو صدر آهيان ۽ سڀ کان پهريون گوليءَ جو کاڄ مون کي بڻجڻ گهرجي تون چاهين ٿي مان بزدل بڻجي هتي ويهي رهان........ مان نه ٿو چاهيان ته اهو وقت اچي جڏهن هرڪوڪربلا جي ميدان ۾ ڇاتي پٽي ماتم ڪري“ مان تنهنجي ڳالهه ڪٽيندي چيو هو
”اسان جي ملڪ ۾ ليڊر ڪرسيءَ تي وهڻ لاءِ هوندا آهن نه ڪي گولي کائڻ لاءِ.......“
ان ڏينهن تو منهنجي ڪابه دليل قبول نه ڪئي ۽ اڳتي وڌندو وئين ۽ تنهنجو پاڇو بارود جي ڌنڌ ۾ گم ٿي ويو ٻه ڪلاڪ مسلسل فائرنگ ڪنن ۾ زلزلو برپا ڪندي رهي ۽ وهم چوڌاري وڪوڙجي ويا. اڃان به نظرون ان رستي تي اٽڪيل هيون جتان تون گذري ويو هئين. ٻن ڪلاڪن کان پوءِ آهستي آهستي سانت ٿي وئي پوري يونيورسٽيءَ کي فوج گهيري ۾ ڪري ڇڏيو.... ۽ پوءِ ...... ۽ پوءِ ماٺ ٽٽي پئي منهنجا سڏڪا ڪائنات کي ڇيري ڦاڙي رهيا هئا ۽ منهنجن لڙڪن پوري ڌرتيءَ کي ڳاڙهو سرخ ڪري ڇڏيو پر ..... پر تون منهنجا سڏڪا ٻڌي به موڏي هڪ پل لاءِ به واپس نه موٽي سگهين. تنهنجي جسم خون ۾ رڱيل ڌرتيءَ جي گولي تي روشني پکيڙي رهيو هو.....اڄ تائين اها رَت ڇاڻ جي هولي وسري نه سگهي آهي...... ان ڏينهن کان پوءِ مان وري يونيورسٽيءَ ۾ قدم نه رکيو مان پنهنجا سڀ آدرش ۽ سپنا تو سنگ دفنائي ڇڏيا اڄ ٻن سالن کان پوءِ هتي قدم رکيم ته ائين لڳو سڀ ڪجھه ساڳيو آهي ڪجھ به ناهي بدليو وري اچانڪ گوليون آسمان جو سينو چيري ڌرتيءَ کي سرخ ڪري ڇڏينديون ۽ وري ساڳيو هشر جو منظر هوندو...... وري خبر ناهي ڪير ڪونڌر ڪسندو ۽ ڌرتيءَ جي گولي کي سرخ ڪري ڇڏيندو.......