پيلا گل
امان جڏهن شادي ڪرڻ تي ڏاڍو مجبور ڪيو ته مان ڪاوڙجي گهران شهر هليو آيس...............نه مان زليخا جي اکين مان وهندڙ لڙڪن کي ڏسي سگهيس ته هن جي دل تي ڇا گذري هوندي، ان ڪري جو مان هميشه اهو سمجهو آهي ته بدصورت انسان جي اندر ڪو به احساس ڪو به جذبو نه هوندو هي. هو ته مئل انسان هوندا آهن جنهن جي دل به نه ڌڙڪندي آهي، هو ته سڄي عمر خواهشن جون مکيون هڪلي حياتي گذاري ڇڏيندا آهن. مان شهر اچي سڀ کان پهرين نوڪريءَ جي تلاش ڪئي ۽ آخرڪار هڪ دوست جي مدد سان هڪ پرائيويٽ فرم ۾ نوڪري ملي ۽ مان پنهنجي دوست سان ئي هن جي فليٽ ۾ رهڻ لڳس هائڻي مون کي زليخا جي وجود کان نجات ملي چڪي هئي. مان هن کان تمام گهڻو پري هليو آيو هيس ۽ پنهنجي سوچن ۽ خيالن تائين زليخا جي هر قدم کي روڪي ڇڏيو. زندگي انهيءَ ڊگر تي هلي رهي هئي مان جڏهن به تنهائيءَ جي عذابت مان تنگ ٿيندو هوس ته ٻاهر گهمي ڦري دل و ندرائيندو هوس. اڄ به جڏهن تنهائيءَ جو حصار منهنجي چوڌاري تنگ ٿي ويو ته مان ٻاهر جي دنيا ۾ چند لمحن جي سڪون حاصل ڪرڻ لاءِ نڪري آيس گهمندي گهمندي وري موٽي فليٽ جي ڀرسان واري پارڪ ۾ هليو آيس، جتي پري کان ئي هڪ خوبصورت پري پيڪر چهرو نظر آيو. پيلي رنگ جي وڳيءَ ۾ پيلي گلن جي جهنڊ ۾ وار کولي ويٺي هئي. هن جي وارن ۾ به پيلو گلاب مهڪي رهيو هو. هن جون اکيون آسمان ۾ کتل هيون. ائين پيو لڳي ڪنهن جي انتظار ۾ صدين کان اتي ويٺي هجي. منهنجا قدم هن طرف وڌڻ لڳا هن جي قريب پهچڻ تي ائين محسوس ٿيو ته منهنجي ذهن جي پردي تي نامڪمل تصوير هو بهو هن جهڙي آهي، مون کي جنهن سونهن جي تلاش هئي. هاڻي ائين پيو لڳي منهنجي صدين جي تلاش ختم ٿي ويئي هجي..........هوءَ منهنجي ان طرح سان تڪڻ ت پهريون ڪجهه گهٻرائجي وئي ۽ پوءِ زور سان ٽهڪ ڏنائين ۽ مون کي ائين محسوس ٿيو ڄڻ هن جي ٽهڪ سان منهنجي من جا سڀئي ساز هڪ ئي سر ۾ وڄڻ لڳا......هوءَ مون کي پاڳل يا بي وقوف سمجهي ان کان پهريو ئي مان هن کان اجازت وٺي هن جي ڀر ۾ پٿر جي بينچ تي ويهي رهيس. مان ڪجهه لمحا سوچيندو رهيس ته ڇا ڳالهيان مان لفظن جي تلاش ۾ هوس ته هن خود ئي ڳالهائڻ شروع ڪيو. هن جون ڳالهيون زندگيءَ سان ڀرپور هيون ۽ مون سان ائين ڳالهائي رهي هئي ڄڻ مون کي صدين کان سڃاڻيندي هجي. هڪ لمحي ته هن جي ايتري خود اعتمادي ڏسي حيران رهجي ويس هن پنهنجو تعارف به پاڻ ڪرايو ته
“ منهنجو نالو رابعه آهي منهنجو والد وڏو بزنس مين آهي اسان جو بنگلو به هتي قريب آهي مان روزانو پنهنجي بوريت دور ڪرڻ لاءِ هن پارڪ ۾ ڪجهه دير اچي ويهندي آهيان. مان والدين جي اڪيلي ڌيءُ آهيان ڪو ڀاءُ ڀيڻ ڪونهي اڪيلائپ جڏهن ڏاڍو تنگ ڪندي آهي ته هتي هلي ايندي آهيان.”
اسان جي وچ ۾ تعارف جو مرحلو طئي ٿيو ۽ اها مختصر پهرين ملاقات منهنجي لاءِ زندگي بڻجي وئي ۽ ان رات مون جاڳي خواب ڏسندي گذاري مان سڄي رات هن جي باري ۾ سوچيندو رهيس ٻئي ڏينهن وري منهنجا قدم غير ارادي طور ان پارڪ ڏانهن وڌڻ لڳا هڪ مقناطيسي ڪشش مون کي هن طرف ڇڪي رهي هئي. هوءَ اڄ به ساڳي جاءِ تي پيلن گلن جي جهنڊ ۾ ويٺي هئي. اڄ به هن جي وارن ۾ پيلو گل مهڪي رهيو هو . اسان روز ائين ئي ملندا رهيا سين ۽ آخر ڪار اهو سلسلو دوستيءَ تائين پهتو، هاڻي ته مان هن جي گهر به اچڻ وڃڻ لڳو هوس. هوءِ پوري جي پوري دل ۾ سمائجي چڪي هئي. منهنجي سوچن ۽ خيالن تي مڪمل طور چائنجي چڪي هئي هوءَ منهنجي آئيڊيل جو جيئرو جاڳندو روپ هئي ۽ هاڻي اهو وقت اچي ويو هو ته مان پنهنجي دل جو ڪتاب کولي رابعه جي اڳيان رکان............مان سڄي رات سوچيندو رهيس ۽ آخر ان نتيجي تي پهتس ته صبح سڀ کان پهريون رابعه ڏي ويندس ۽ پنهنجي دل جي ڳالهه ڪندس ۽ مون کي اميد هئي ته هوءَ مون کي مايوس نه ڪندي. اڄ جي صبح مون لاءِ خاص صبح هئي، مان خاص طور تيار ٿيس ۽ پاڻ سان هڪ گلاب جو تازو گل به کنيو ته هي محبت جو پهريون تحفو رابعه کي پنهنجي محبت جي صورت ۾ ڏيندس. ڇوته روزانو رابعه جي وارن ۾ پيلو گل ڏسي وحشت ٿيڻ لڳي هئي. مان جڏهن رابعه جي گهر پهتس ته عجيب تبديلي ڏٺي رابعه خوشيءَ منجهان ٻهڪي رهي هئي. هن جي انگ انگ مان خوشبوئن جي مهڪار اچي رهي هئي مان هن کي ايترو خوش ڏسي حيران ٿيڻ لڳس ۽ آخر هن کان پڇيم:
“رابي ڇا ڳالهه آ، اڄ ايتري خوش ڇو آهين.......؟ هڪ لمحي ته مان اهو سوچڻ تي مجبور ٿي ويس ته ڪٿي رابعه جي دل تائين منهنجي ڳالهه پهچي ته نه وئي آهي. ڇا ڪاڻ جو هن جي خوشيءَ مان ڪو به اندازو لڳائڻ مشڪل هو.......مان انهيءَ سوچن ۾ ٻڏل هوس، هن هڪ جهٽڪي سان حقيقت جي دنيا ۾ آڻي بيهاريو ۽ چوڻ لڳي:
“في الحال ڪجهه نه پڇ ۽ نه حيران ٿيءُ بس مون سان گڏ هل دير پئي ٿئي”.
مان چپ چاپ هن سان گڏ ڪار ۾ ويهي رهيس، شايد هوءَ مون کي ڪو سرپرائيز ڏيڻ پئي چاهي. گاڏي نامعلوم رستي تي هلندي رهي ۽ آخرڪار ڪار جو رخ ايئر پورٽ طرف مڙي ويو ۽ ڪجهه ئي دير کان پوءِ اسان ايئر پورٽ تي بيٺا هيا سين. مان اڃان تائين حيرانيءَ جي ڪيفيت ۾ مبتلا هوس ۽ جڏهن آمريڪا کان ايندڙ فلائيٽ جو اعلان ٿيو ته رابيه جي حالت ڏسڻَ وٽان هئي ۽ آخر اهو لمحو به اچي ويو، جڏهن مسافر جهاز مان لهڻ شروع ٿي ويا. هوءَ مسافرن ۾ نظرون کپائي ڪنهن چهري جي تلاش ۾ هئي ۽ آخرڪار هڪ چهري تي هن جون نظرون ڄمي ويون ۽ مان به ان چهري کي غور سان ڏسڻ لڳس ته هڪ ٿلهو بي ڊولو رنگ جو ڪارو، اکيون اندر کپيل قد هلڪو، چال سست، هو آهسته آهسته قدم وڌائي اسان ڏانهن وڌي رهيو هو ۽ جڏهن هو اسان جي قريب پهتو ته رابعه خوشيءَ منجهان بي قابو ٿي وئي ۽ هن جي ٻانهن ۾ سمائجي وئي. ٻنهي جي چهري تي مرڪ رقص ڪري جھومي رهي هئي رابعه هن کي پائي منهنجي وجود کي وساري چڪي هئي ته مان به هتي بيٺو آهيان ٿوري دير کان پوءِ جڏهن هن جي نظر مون تي پئي ته هوءَ شرمنده ٿي چوڻ لڳي ته:
“نديم هي منهنجو مڱيتر آهي، جيڪي چئن سالن کان آمريڪا ۾ ڪورس ڪرڻ ويو هو. مان توکي اهو ئي سرپرائيز ڏيڻ پئي چاهيان، تون منهنجي وارن ۾ ههميشه پيلو گل ڏسندو هئين، ان ڪري جو پيلو گل اداسين ۽ انتظار جي علامت آهي ۽ مون کي هن جوئي انتظار هو. نديم! تنهنجي وڏي مهرباني جو تو انهن تنها لمحن ۾ منهنجو ساٿ ڏنو..........”
مان رابعه جي وارن ۾ ڏٺو ڳاڙهو گلاب مهڪي رهيو هو.........رابعه جا لفظ هٿوڙا بڻجي ذهن تي وڄڻ لڳا. مان هنن ٻنهي سونهن ۽ بدصورتيءَ جي ميلاپ کي ڏسي رهيو هوس، هو رابعه اڳيان ائين پيو لڳي ڄڻ چنڊ کي گرهڻ لڳي هجي.............مان اڄ خوبصورتيءَ کان شڪست کاڌي هئي ۽ بدصورتيءَ جا احساس منهنجي وجود ۾ جاڳڻ لڳا. مون کي پاڻ کان شديد نفرت ٿيڻ لڳي مان هڪ تخليقار ٿي ڪري به سونهن ۽ بدصورتيءَ ۾ فرق محسوس ڪري نه سگهيس . هي شخص مون کان وڌيڪ خوبصورت آهي هن جا خيال هن هن جون سوچون مون وانگر بدصورت ناهن، تڏهن ته سونهن هن جي قدمن ۾ جهڪيل آهي هن جي دل مون وانگر بدصورت نه آهي، هر اهو انسان خوبصورت اهي جيڪو ٻئي کي خوشي ڏئي ٿو. سونهن اندر جي هوندي آهي ٻاهرين خوبصورتي ڪا به حيثيت نه ٿي رکي، اصل سونهن ته اها آهي جيڪا هر موسم ۾ ساڳي حالت ۽ شڪل ۾ موجود رهي.......مان شڪسته قدمن سان هاڻي فليٽ تي وڃڻ بدران، زليخا جي گهر طرف وڃي رهيو هوس. جيڪا اڄ به اميدن آسن جون شمعون ٻاري پنهنجي وارن ۾ پيلو گل سجائي منهنجو انتظار ڪندي هوندي...........!