پيڙا جو پڙلاءُ
هو ڳالهائي رهيو هو ، پر منهنجو ذهن خبر ناهي ڪٿي پولارن ۾ ڀٽڪي رهيو هو. لفظ منهنجي نڙيءَ ڦاسي پيا ۽ مان اندر جا اُڌما اندر منجهه سانڊي زهر جو ڍُڪ پيئدي رهيس. نه پئي چاهيان ته آخري گهڙين ۾ پنهنجي اندر جو زهر هن جي اندر ۾ اوتي هن کي وڌيڪ زهريلو ۽ باغي بڻائي ڇڏيان.
ڳالهائين ڇو نه ٿي اڄ جيڪو چوڻو اٿئي چئي ڏي سڀاڻي شايد تو وٽ لفظ هجن پر مان نه هجان.
چيم “ڇا ڳالهايان”........؟ درد جي زبان ۾ توکي لڙڪ آڇڻ نه ٿي چاهيان مان ڦاسي گهاٽ تي لٽڪي مُرڪي نه ٿي سگهان.
چري ٿي آهين بزدلن جهڙي ڳالهه نه ڪر، جي تون روئنديءَ ته تاريخ ميسارجي ويندي ويندي مان تاريخ کي زنده رکڻ چاهيان ٿو. تنهنجا لڙڪ ۽ منهنجا جذبا تاريخ جا امين آهن. انهن کي منهنجي وجود تي هاري ضايع نه ڪر.”
هر ڳالهائيندي ڳالهائيندي وري ماٺ جي پاتار ۾ لهي ويو. درد هن جي اندر ۾ ڇلي رهيو هو.........هن جي لفظن وري اٿل کاڌي.
ڇا تون چاهين ٿي ته مان پنهنجي دشمن سان ڪمٽمنٽ ڪري سڄيءَ قوم کي ڌوڪو ڏيان..........نه ........نه مان ائين نه ٿو ڪري سگهان.
“نه ماڻڪ مان اهو نه ي چاهيان.........؟ پر مان اهو به نه ٿي چاهيان ته پنهنجي سپنن کي ٽياس ت ٽنگي سڄي عمر درد سهندي رهان.
لمحا رڙهندا رهيا وقت ڀڙچيون هڻندو روح کي زخمي ڪندو رهيو دل ماتم ڪري روئڻ لڳي، پر اندر جو شور ڪنهن به نه ٻڌو خاموشيءَ جي لمحن ۾ صرف سڏڪا ساٿ ڏيندا رهيا. لوهي سلاخن جي پويان ڄڻ اميدن جو آخري سورج ٻڏڻ وارو هو ۽ اکين اڳيان اوندهه جي ڌوڙ اڏامڻ لڳي تڏهن ڪنهن جهنجوڙي چيو.
“ملاقات جو وقت پورو ٿي ويو آهي”. سلاخن ۾ منهنجا چنبڙيل هٿ هن جي سرد هٿن ۾ وچڙي وري ڇڏائجي ويا هميشه هميشه لاءِ ............منهنجي اکين ۾ هن جي اکين جو درد اوتجي آيو ٻاهر نڪري آيس جتي اڃان به وڌيڪ گهٽ محسوس ٿيڻ لڳي جيل جي کوليءَ کان گهر تائين جو فاصلو ڄڻ صدين تي پکڙجي ويو هو، سوچون موت جي سرحد تي رڪجي ويون پر ڄڻ قدم ڀاري لڳڻ لڳا اڳتي وڌڻ جي شڪتي کسجي وئي هئي ۽ ڌرتي هوريان هوريان منهنجي پيرن هيٺان ڪسڪي رهي هئي.........منهنجون سوچون ساڻيون ٿي ٿڪجي پيون هيون مڙي ڏٺم ته آسمان تي شقن جي ڳاڙهاڻ وڌندي پئي وڃي ۽ منهنجي اکين ۾ خوف تري آيو هر منظر ڳاڙهو نظر اچڻ لڳو.......
“ڇا اڄ رات جي پوئين پهر ۾ ماڻڪ جي نرڙ تي دهشتگرد خوني، داڙيل جو ليبل لڳائي ٽياس تي ٽنگيو ويندو.......؟ نه........نه ان کان وڌيڪ مان ڪجهه به سوچي نه سگهيس.
ماڻڪ ته ڪڏهن جهرڪيءَ جي ٻچي کي به ڪو نو ماريو آحي، هو خوني، دهشتگرد ڪيئن ٿو ٿي سگهي.........وري پنهنجو پاڻ کي جواب ڏنو، دل چاهيو ان ڪوڙ جي نگريءَ کي باهه ڏيئي ساڙي ڇڏيان جنهن نگري ۾ ماڻڪ ۾ منهنجي سپنن کي ساڙي رکَ ڪيو ويو آهي. ماڻڪ ۾ مون ڪيترا نه سندر سپنا ڏٺا هيا. هن ڌرتي کي گلزار بنائڻ لاءِ ڪيڏا نه ٻوٽا پوکيا هيا پر سڀئي ٻوٽا پاڙون پٽي ڌرتيءَ تي ڪنڊن جو ڄار وڇايو ويو. حق گهرڻ جي ڏوهه ۾ جيئڻ جون راهون تنگ ڪيون ويون.
رات اوندهه جي چادر ۾ ويڙهجي گهري ٿيندي وئي، اڄ جي رات ڀينل خواب جيان لڳي رهي هئي. منهنجا اڻ پورا ٽٽل خيال ۽ سوچون وري هڪ ٿي وڃڻ جي آس ۾ ذهن جي سرد خاني ۾ جنگ وڙهي رهيون هيون.
آه! ڪيڏا نه عذاب ڏيندڙ لمحا آهن، زندگيءَ جو هلڪڙو احساس ائين ٿو لڳيم اندر منجهه جهاتيون پائيندڙ ساهه جو هلڪو آواز ڦاٽي پوندو ۽ منهنجو خالي وجود نا اميديءَ ۽ ناراسانيءَ جي ڪينجهر ۾ لڙهي پنهنجي تاريخ ميساري صرف گذريل هڪ لمحو بڻجي ويندو.
هر طرف هُل آهي شور آهي...........مون کي لڳي ٿو ان شور ۾ منهنجي دماغ ون نسون ڦاٽي پونديون اڄ رات جو سفر ڪيڏونه طويل ٿي ويو آهي. هر لمحو روح کي چڪي رهيو آهي. اڄ رات توکي ڦاسيءَ تي لٽڪايو ويندو. پر منهنجو روح تنهنجي وجود کان پهرين ڦاسي گهاٽ تي لٽڪي چڪو آهي. مان ان عذاب کي توکان پهريون ڀوڳي چڪي آهيان.ڇو جو هر روز پيڙائن جي ٽارچر سيل ۾ ڏنڀ سهي سهي وجود ڄڻ بي جان ٿي ويو آحي. ڄڻ محسوس ڪرڻ جي حس ختم ٿي چڪي آ.........توکان وڇڙي رهڻ کانپوءِ هر رات چنڊ سان گڏ جاڳي گذاري اٿم ۽ تنهنجي درد جا ٻُڪ ڀري پنهنجي اُڃ اجهائڻ چاهي آ. پر پوءِ به وجود ٺوٽ سڪل ئي رهيو. سوچيان ٿي ڇا ٿوکي ڦاسي تي لٽڪائڻ کان پوءِ شور بند ٿيد ويندو. زبانن تي تالا لڳي ويندا. .... رات کان پوءِ شور اڃان به وڌيڪ وڌندو ماٺ جا سڀ بند ڀڄي ڊير ٿي ويندا.