خوابن جي تعبير

رات جا رولاڪ پاڇولا سنسان گهٽين ۽ سڙڪن تي ائين پکڙيل هئا ڄڻ موت جا خوفناڪ سايا اونداهيءَ ۾ ڊوڙندا هجن. خاموشيءَ جا پڙاڏا سڏڪي سڏڪي بند دروازن کي ٽوڙي رهيا هئا. زندگي ڪنهن پينو فقير جي خالي ڪشڪول جيان هر دروازي تي دستڪ ڏئي رهي هئي.........پر اهي بند دروازا زندگيءَ جي قدمن کي لتاڙي چيٻاٽي پوئي ڌڪي رهيا هئا. زندگي پنهنجي تلاش ۾ هڪ دروازي کان ٻئي دروازي تائين ڊوڙون پائيندي رهي............. دروازن جي پويان وڏا وڏا ٽهڪ زندگيءَ کي چماٽون هڻي رهيا هئا........ زندگي تنها تنها ........هر گهٽيءَ ۾ هر رستي ۾ هئي پر زندگي موت جي ظالم هنج ۾ لڏندي رهي ۽ آخر سسڪي سسڪي موت جي هنج ۾ دم ٽوڙي ڇڏيو.......ٽهڪ بلند ٿيا.........شور وڌندو ويو......دماغ جون نسون ڦاٽڻ لڳيون. انسانيت جا خوفناڪ عذآب انسانيت کي مروڙي سروڙي دفن ڪري رهيا ه.ا. ڇا زندگيءَ جا سڀئي الميا ڀوڳنائون ۽ حادثا جسم سان ائين ئي چهٽيا ۽ چنڀڙيا رهندا........؟ درد جا درياءَ وهندا ئي رهندا.........؟ ڇا من بانورو دک جا صليب تي ايئن ئي ٽنگيل رهندو..........؟ چپن تي خاموشيءَ جون صدائون ائين ئي تالا هڻنديون رهنديون. من جي ڌرتيءَ تي دک ائين ئي پکڙيل رهندو..........؟ ڇا تون ۽ مان ائين جلند رهندا سين ۽ جسم گرم سج وانگر حياتيءَ جي ڌرتيءَ تي ٻرندا رهندا. تنهنجون منهنجون اميدون آڪاش جي تارن جيان ڌرتيءَ جي گولي تي ٽٽنديون رهنديون.........جيون جون اهي ڀاونائون، جيون جون اهي پيڙائون، جن روح جي هر حصي کي ٽڪي ٽڪي سوراخ ڪري ڇڏيا آهن. دک السر جي در جيان جسم کي وڪوڙي ويو آهي. درد جو اهو درياءُ آئون ڪيئن اڪري سگهندس.......سج جي هن پار ڪيئن وڃي سگهندس. جذبا ۽ احساس ته ڦاٽل ڪپڙي جيان ليڙون ليڙون، ڇيهان ڇيهان ٿي ويا آهن. ڇا سپنن جي ساڀيان ائين ٿيندي آهي؟ هر سپنو هڪ لڙڪ آهي ۽ ڳلن جي ڌرتيءَ تي وهندڙ هزارين لڙڪن جون لارون پنهنجي سپنن جا اڻ کٽندڙ سلسلا آهن............هر سپنو هر پل هر گهڙيءَ مري ٿو ........پوءِ به نيڻن جي واديءَ ۾ هزارين سپنا ٻيهر مرڻ لاءِ هر پل نئون جنم وٺن ٿا جيئن هر موت کان پوءِ ٻيو موت ٿئي ٿو.......جيئڻ ۽ مرڻ جا اڻکٽ سلسلا.......ڇا سپنن جي ڪا پڄاڻي ڪونهي زندگيءَ ۽ موت جي درميان سپنن جي ڌنڌلي ليڪ ائين ئي ڊهندي ۽ جڙندي رهندي. اکين ۾ رچيل ڳاڙها خواب اکين جي رڻ پٽ ۾ مرجهانجي ويندا. هي ڪهڙي برکارت آهي جنهن ۾ خوشين جا گل پن پن ٿي وکري ويا آهن ۽ سڀ خواب پن پن ٿي ڇڻي ويا آهن. زندگي ڪنهن کاڌل پوري وڻ جيان آهي جنهن جو ٻور چڻندو ئي رهي ٿو ۽ اها ڌوڙ اکين لٽيندي رهي ٿي. اکين اڳيان ڌنڌ ڌنڌ آ........رڃ ئي رڃ آ.......هر رات ڪيترا نه عذآب کڻي اڀري ٿي......هر خيال ذهن جو رت چوسي ڏنگ هڻي رهيو آهي. ڪهڙو نه راڪاس گهمي ويو آهي. خوشبو به اڏامي گم ٿي وئي آهي. بند دروازن جي پويان ڪيترائي دل کي چڀندڙ آواز روح ۾ شيشا بڻجي چڀي رهيا آهن........ آهون ۽ زاريون شور بڻجي سنڌوءَ جي لهرن ۾ سڏڪن ٿيون...........ڇا ٿيو آهي................؟؟ها هڪ صبح ٿيڻ کان پهرين ئي رت جو لوهو ڪوٽ اڏيو ويو آهي. هر گهر ۾ ساڳيو روح آ هر گهر ۾ ساڳيو حشر جو منظر آ........اهي لٽيل چچريل شهر ..........اهي ڀڳل ٽٽل ماڻهن کان خالي گهر، جن جي چائنٺ تي انيڪ مايوسين جا پاڇا موت جيان ڪر کنيون بيٺا آهن هر ماءُ ۽ ڀيڻ جي چپن تي ساڳي دانهن آهي. ازل جي خاموشي ٽٽي رهي آهي. روئندڙ دليون سڏڪي رهيون آهن. پنهنجي پرين کي پڪاري رهيون آهن. ڪونجن جا ولر وڇڙي ويا آهن. هاڻي گهر جي اڱڻ ۾ ڪير ٻوليندو.........؟ ماءُ ڪنهن کي لوليون ڏيندي.......ڀيڻ ڪنهن لاءِ لاڏا ڳائيندي .......... اهي وڇوڙي جا انيڪ سلسلا ڪڏهن کٽندا. اوسيئڙي جا پل هڪ هڪ ٿي سوريءَ چڙهي ويا آهن نيڻ نهار جي هر آس فنا ٿي وئي آهي........آئون ڇو پئي روئان........؟ اندر ته صدين ڀڳل ٽٽ: آهي......آدرش ته هميشه کان کسيا ۽ ڦريا ويا آهن. اسان ته پيدا ئي ڏکن سهڻ لاءِ ٿيا آهيون. هي اسان جا ڪارا ڪارا هٿ ڏکن جي رک ميڙي ميڙي سيڙي رک ٿي ويا آهن. ها اهي هٿ جن ۾ آئيندي جو سج لڪل هو. اڄ هٿن تان آئيندي جون سڀ ريکائون کرچي ڌار ڪيون ويون آهن. شايد هن ڌرتيءَ تي رهندڙ هر انسان جا هٿ ڏک جي رک ميڙي ڪارا ٿي ويا آهن. هر زخم ناسور بڻجي ويو آهي ۽ لفظ نڙيءَ ۾ اٽڪي پون ٿا ڄڻ قلم جو به مون جيان جسم مان رت ڪڍي، ڄڀ ڪٽي آڱريون وڍي. ڀڃي پورا ڪري ڪنهن گند جي ڍير مٿا اڇلايو ويو آهي. هيءَ ڌرتي ڪيئن نه سوڙهي ٿيندي پئي وڃي، قدمن هيٺان زمين کسڪندي پئي وڃي ڄڻ اڳتي وڌڻ کان اڳ۾ ئي پير ڪپي اڇلايا ويا آهن........ڇا سڀ ڪجهه لڙهي ويو آهي. سج رات جي اونداهيءَ ۾ اجهامي ويو آهي. ڇا ڪو خواب آهي؟ هيءَ رت ڇاڻ جي هوليءَ هي اميدن جي ٻانهن ۾ لوها ڪڙا...... ڇا اهو سڀ ڪجهه اسان جي خوابن جي تعبير آهي...........نه.........نه! اسان اهي خواب ڪٿي ڏٺا ها......اسان ته امن ۽ شانتي گهري هئي. سکن جي ڇانو گهري هئي پر ڇو اسان جي مٿن تان ڇت کسي وئي آهي ۽ اسان محرومين جي نٽهڻ اس ۾ هيڏانهن هوڏانهن چرين وانگر واجهايون ٿا پر ڪو به اسان طرف ڪونه وڌندو ....اسان کي پاڻ وڌڻو آهي ڪارا ماتمي ڪپڙا پائڻ سان ماڳ نه ملندا آهن خوابن سان جنگ جو ٽڻي آهي ته اڳتي وڌي اهو دک جو سمنڊ پار ڪرڻو آهي.

ڪھاڻيون

وجود جي ڳولا