مصطفيٰ زيدي
اے غمِ دل کیا کروں
اے وحشت دل کیا کروں
مجاز جو عاشق ڪري ڇڏيو.
۽ عدم جو؛
....... یا زہرہ جبینوں کی مناجات کریں گے
یا بندگئ پیرِ خرابات کریں گے
تنهن وري عبدالمجيد عدم ڏي واريو.
ساحر لڌيانويءَ جي ”چڪلا“...............
یہ حوا کی بیٹی یہ یشودھا کے ہم جنس.....
سندس عزت احترام دل ۾ گهر ڪرايو ۽ وري جڏهن امرتا پريتم جهڙي عظيم افسانه نگار ۽ شاعره جو اعتراف پڙهيم ته،
”مون سگريٽ ائين شروع ڪيا جو جڏهن ساحر صاحب ايندو هو ته اڌ اڌ سگريٽ ايش ٽري ۾ اڇلائيندو هو. جڏهن هليو ويندو هو ته..... آئون سندس چپن جو لمس ۽ زندگي محسوس ڪرڻ ڪاڻ اڌ وساميل ٽڪرا کڻي چپن تي رکندي هئم.... ۽ ائين ئي دُکائڻ (سگريٽ) جي عادت پيم......“
الا الا!! هيءُ عشق..... ڪنهن جو...... جنهن چيو هو.....
اڄ ڪيدو بڻ گئي عشق دي پجاري......
اڄ ڪيدوئي ته عشق ۽ حسن جا پڄاري آهن. رانجهڻ ته مري ويو. جي ڪو رانجهو ٿيندو ته گهاڻي ۾ پيسبو. جي بلاول واري گهاڻي ۾ نه ته....... پنهنجي وجود جي گهاڻي ۾!.....!!
فيض صاحب سان ته عشق ڪيم. جڏهن سانڀرياسين ته مملڪت خداداد جي پهرين بغاوت جو ٻڌوسين. فيض احمد فيض جو ذڪر نڪرندو هو. صادقين جي پهرين سحر انگيزي اکين جي سامهون آئي بصورت قطعهءِ فيض احمد فيض:
متاعِ لوح و قلم چھن گئی تو کیا غم ہے
کہ خونِ دل میں ڈبو لی ہیں انگلیاں میں نے
زباں پہ مہر لگی ہے تو کیا کہ رکھ دی ہے
ہر ایک حلقۂِ زنجیر میں زباں میں نے
وري انهيءَ ڪشمڪش حيات و دوران جي حوالي سان سندس ”صبح آزادي“
يہ داغ داغ اجالا یہ شب گزيده سحر
وه انتظار تها جسکا یہ وه سحر تو نہیں.....
فيض صاحب ته منهنجو مرشد، راهنما ۽ رهبر رهيو آهي. سندس شاعري منهنجي لاءِ پيغام حيات آهي. ها، هڪ وقت اهڙو به آيو جو مصطفيٰ زيدي به ته منهنجي سفر جو شريڪ رهيو هو. جڏهن مصطفيٰ صاحب خودڪشي ڪئي، شام جي اخبار ڏٺم. شهناز جو فوٽو ”ڊيلي نيوز“ يا ”اسٽار“ ۾. گهر ويٺو هئم. اخبار کان وڌيڪ شهناز گُل جي حسن جي حشر سامانين ۾ گم هئس. ڇا ايتريون به حسين عورتون آهن هن ڌرتيءَ تي- ۽ پوءِ حورون ڪهڙيون هونديون؟ ۽ منهنجي واتؤن نڪري ويو.....
”Vow! What a woman“ .
بابا ٻڌو.
چيائين: ”ڇا آهي؟“
مون چيو: ”بابا! شهناز،.... مصطفيٰ زيدي صاحب واري.“
پوءِ ڇا (So what?)
مون چيو: ”مصطفيٰ صاحب هُن جي پويان خودڪشي ڪئي.“
بابا جي چِهري تي اُداسي ڇائنجي ويئي. اخبار ڏي هٿ وڌايائين. ڏني مانس. ڏسندو رهيو. مون اُٻهرو ٿي پڇيومانس.
“You know her, and zaidi sahib” (توهين کيس ۽ زيدي صاحب کي سڃاڻو ٿا.)
چيائين: ”ها“
پڇيومانس: ”ڪيئن؟“
چيائين: ”زيدي.... روح جو شاعر هو... شهناز... شهناز...66-1965ع ۾ مون وٽ ٽي چار ڏينهن ٽڪي هئي...“
اوڏيءَ مهل ته مون فخر محسوس ڪيو. ”واهه...... واه ڙي بابا..... واه!“ پوءِ..... جڏهين زيدي صاحب پڙهيم ته......
فنکار خود نہ تھے مرے فن کے شریک تھے
وہ روح کے سفر میں بدن کے شریک تھے
ته روئڻ آيم. ڇا!!
اترا تھا جس پہ باب حیا کا ورق ورق
بستر کے ایک ایک شکن کے شریک تھے
تُف! حيف آهي اي آسمان! حيف آهي! توتي..... هيڏا وڏا ماڻهو! ههڙا زرخيز ذهن! ڪنهن ڪنهن لاءِ آتا ٿيا..... ڪنهن لاءِ زندگي وڃايائون! مون کي اها ڳالهه ڪڏهن نه وسرندي. هر ماڻهوءَ سان ان جي ذهني ڪَج روي شريڪ هوندي آهي جا ڪا به شڪل اختيار ڪري. منهنجي ذهني ۽ جنسي ڪج روي منهنجي زندگيءَ ۾ انيڪ شهنازون آنديون پر جسم جي سفر ۾ روح جو ساٿي بڻائڻ جو سوچيندي مهل مون کي مصطفيٰ زيدي جو بي وقت موت ياد ايندو آهي. ۽ اهو سون ئي گهوريو جو ڪن ڇِني… قافلو اڳيان وڌائي.
(مئي، 2003ع)