اڌ اگهاميل دعا
”وڃ....... اسان تنهنجي دعا اگهائي. سڀاڻي تون هميشه جيان پنهنجي سوني رٿ کڻي مشرق کان مغرب تائين پنهنجي سفر تي نِڪِرِ. هو تنهنجي پويان پئي ايندي ايستائين جو تون پنهنجي آرامگاهه تي نه پهچي وڃين. پر توکي مُڙي پويان نه ڏسڻو آهي. جي ڏٺئي ته هوءَ گم ٿي ويندي.... (۽ وري نه ملندي).
اپالو هميشه جيان ٻئي صبح پنهنجي سوني رٿ کڻي مشرق کان سفر سانڀايو.... جڏهين وچ سفر ۾ هو ته من جي مانڌ کيس بي صبر ڪيو..... هن ڪنڌ ورائي ڏٺو..... هوءَ پنهنجي تمام حشر سامانين سان سندس پويان پئي آئي، پر هيڏانهن اپالو جو ڏسڻ ۽ هوڏانهن هن جو گم ٿيڻ..... اپالو وسامجي ويو. سندس وجود ۾ طوفان پيدا ٿيا. سندس وجود جي جوار ڀاٽا ڌرتي ۽ آڪاش لوڏي ڇڏيا. پر...... سندس من جي ديوي موڪلائي ويئي. تڏهن کان ئي انگريزيءَ جي ضرب المثل تهHis prayer was but half granted (۽ سندس دعا اڌ قبول ٿي) وجود ۾ آئي.
سو، مون به چيو ته آئون اهڙو اڀاڳو آهيان جنهن جي دعا سدائين اڌ قبول ٿي ٿئي. سندس اکين ۾ موتي تري آيا. ڪاش! مان مور هجان ها ته سندس لڙڪ جهٽي وٺان ها. سِپَ هجان ها ته اِهي بُوندون سيني ۾ سانڍي ۽ ساهي موتي ڪيان ها. شايد! کيس اڃا به مون سان پيار آهي. يا مون تي رحم ٿو اچيس ته ڪهڙي ديواني سان دل لاتي آهيم. ها مان ديوانو آهيان. منهنجي چاهت به انتها، ته نفرت به انتها. مون ڪيڏي نه ڪوشش ڪئي آهي توسان نفرت ڪرڻ جي ۽ هر حرڪت ڪئي اٿم ته تو کي مون سان نفرت ٿئي. ها، انهيءَ ۾ ته مون کي ڪاميابي ٿي آهي ته تون مون سان نفرت ڪرين.... پر مون کي توسان نفرت نٿي ٿئي. آئون توکي وساري نٿو سگهان. ڪيئن وساريان؟ تون منهنجي رونءَ رونءَ ۾ رَتَل آهين. آئون جو ساهه کڻان ٿو تنهن مان مون کي تنهنجي خوشبو اچي ٿي. جاڳان ٿو. سمهان ٿو، هلان ٿو، ڦران ٿو، هر وقت تنهنجي تصوير آڏو آهي. مان ته ڪيڏي مهل آئينو ڏسندو آهيان ته به تون نظر ٿي اچين.
هي ڪهڙو عذاب آهي. محبتن ۽ نفرتن جي ٻه واٽي تي، ڇا مون کي ئي ان پل صراط تان لنگهڻو هو.! منهنجو هانءُ ڦاٽي پوندو. آئون اڳي ئي ديوانو ٿي چڪو آهيان. مون کي شڪتي ڏي. طاقت ڏي. مان کيس ڪجهه به نٿو ڏيئي سگهان. هن ديواني جي ڪشڪول ۾ محبت کان سواءِ ڪي به ڪونهي. ۽ هي کوکلي خالي خولي محبت..... ان مان نه ڪنهن کي تحفظ ملي ٿو نه عزت ۽ نه ئي مقام ملي ٿو. هي دنيا ڏاڍي ظالم آهي. انسان کي ڪيڏو نه مجبور ۽ بيوس بڻايو ڇڏي.
(جنوري، 1990ع)