اناٿ آشرم ۾ پليل هڪ ٻار جو پنهنجي اجنبي بابا کي لکيل خط
منهنجي روح جا سلام قبول ڪجانءِ.
بابا…! آئون اناٿ آشرم ۾ پليو آھيان. آئون اناٿ آھيان. منهنجو ڪير به نه آھي. مون کي اناٿ ڪرڻ ۾ تنهنجو ۽ امڙ جو هٿ آھي. آئون ته نيل ڪنول جي نرم پتن جيان معصوم ۽ نردوش ھئس. مون کي ڇو اناٿ ڪري ويا؟ بابا! آشرم وارا چون ٿا ته، تون اسان کي اسان جي رکيل چمڪ چوڪ واري پينگهي مان مليو هُئين. شايد امان مون کي ناجائز ڪري شھر جي اناٿ آشرم واري پينگهي ۾ اُڇلائي ويئي هُئي. ناڙي ڪپڻ مهل ڪيل منهنجي پهرين رڙ تي به هُن کي رحم نه آيو. ڪيڏو نه بد نصيب هئس جو ماءُ جي ٿڃ جو پهريون ڳُٽڪو به نصيب نه ٿيو. ڄمڻ جي پهرين رات بنا تنڃڻ جي سُتو هئس ان ڪري اڃان تائين ٽنگون سڌيون ناهن ٿيون. ماءُ بنا مٿو به ڪنهن نه ويهاريو. منهنجا ڀرون ڀُورڙا ئي رهجي ويا ڪنهن به سُرمي جي سرائي نه ڦيري. منهنجي جسم تي ڌڪن جا ايترا نشان آھن جيترا هڪ جنگي شھسوار يودي جي بُت تي زخمن جا هوندا آھن. آشرم وارن چيو اهي ڌڪ تنهنجي هلڻ دؤران ڌِڪا کائڻ جا آھن. اناٿن کي هلڻ ڪير سيکاريندو بابا..’’پنڌ ڪندي ڌڪو کائڻ سان ڇاتيءَ لائڻ واري منهنجي امڙ‘‘ ته مون سان شايد ناراض هئي جو ائين اڪيلو پرائي پينگهي ۾ بنا پوتڙن جي ڇڏي اهڙو ڌِڪو ڏيئي ويئي جو اڃان تائين سِڌو ناهيان ٿي سگهيو. ان جي ناراضگي جو سبب اڄ ڏينهن تائين معلوم ناهيان ڪري سگهيو. نه ته پرچائي وٺانس.
آشرم وارا چون ٿا ته، تون ڏاڍو روئندو هُئين. توکي ننڊ نه ايندي هُئي. شايد پيٽ ۾ سور ٿيندو هو. اُنهن کي ڪير سمجهائي ته ماءُ جي ڇاتيءَ سان لڳڻ کان بنا ٻار روئندو نه ته ٻيو ڇا ڪندو. بابا منهنجي احتجاج کي آشرم وارا پيٽ جو سُور سمجهي فليجل پياري ڇڏيندا هئا. اها به انهن جي مهرباني جو هڪ پرائي ٻار جي پرورش ڪري وڏو ڪيائون. اڄ آئون محنت مزوري ڪري پنهنجو پيٽ پاليان ٿو. آشرم ۾ به ٻه پئسه ڏيان ٿو. ماڻھن جا ٻچا پنهنجي مائٽن کي ڪمائي کارائيندا آھن آئون ڪنهن کي کارايان. منهنجا مائٽ مون کان گُم ٿي ويا آھن. هيڏي دُنيا ۾ ڪٿي ڳوليان؟ آئون هر وقت ڌڻي در هٿ ٻڌي اهو چوندو آھيان ته، اي خدا! مون کي منهنجو بابا ڳولي ڏي. يا مون کي رڳو ايترو ٻُڌاءِ ته آئون ڪنهن جو تخم آھيان.
ماءُ بنا ٻار ڀلا ڪئين گُذاريندو آھي. ان جو احساس مون کان سواءِ شايد ئي ڪنهن کي هُجي. ڳئون پنهنجي مُئل ڦر مٿان به پسوئجي پوندي آھي، پر امان مون کي سياري جي سرد رات جو بنا ڪپڙن جي پينگهي ۾ اڇلائي ويئي. مون کي ٻُڌاءِ بابا! ٻن انسانن جي بدنن جي فطرتي بُک جي غلطي مان پيدا ٿيل ابهم ٻار جو ڪهڙو ڏوھ هو، جو ائين ڍور وانگي اڇلائي ويا. شابس ته آشرم وارن کي هجي جن مون کي ٻچو ڪري پاليو.
سڄي ڄمار ماءُ جي ساءُ کان محروم رهيس بابا! جئين سُرت سانڀائي آھي تيئن وڏي عذاب مان گُذريو آھيان. بُخار ۾ تڙپندو هئس پر ماءُ بنا ڪنهن کي سڏ ڪيان. ڪير درد کي سمجهندو پنهنجن بنا؟ مينهن وسندو هو ته گاج جي ڊپ ۾ سڄو ڏڪندو هئس، پر دلداري وارو ڪير نه هوندو هو. جڏھن به ڪنهن ٻار کي پنهنجي بابا جي آڱر پڪڙيل ڏسندو هئس. منهنجون آڱريون ڪنهن شفقت ڀرئي هٿ لئه تڙپنديون هيون. اکيون ڀرجي اينديون هيون. يتيم خاني ۾ مون سان ڪير ڪڏھن وڙھندو هو ته روئي ماٺ ڪري رهندو هئس. منهنجي شڪايت ٻُڌڻ واروڪير به نه هو. عيد ايندي هُئي ته خرچي لئه دل ۾ ھزارين حسرتون اُڀرنديون هيون، پر ڪنهن کان گهُران خرچي. هاڻ ته وڏو ٿي ويو آھيان. خرچي به پنهنجي هٿ وس آھي. پنهنجو گهر به آھي، پر نه آھن ته ابو ۽ امان جن جي جگر جو ٽُڪڙو آھيان. اُھي پئسن سان ملن ئي نه ٿا. هر شي پئسي سان مليو وڃي پر بابا تون ۽ امان نه ٿا ملو. سياري جو سيءَ ۾ سڄي رات هٿ گوڏن ۾ ڏيئي ماءُ کي ياد ڪندو هئس ته منهنجي به ڪا ته ماءُ هوندي، پر الئه ڪٿي هوندي. اُھا هجي ته مون کي پنهنجي سوڙھ ڏيئي ڇڏي. وري سوچيندو هئس ته اهڙي هجي ها ته ڇڏي به نه ها. ڪاش! هڪ دفعو ئي صحيح پر منهنجي امان مون سان ملي ته، سندس پير پڪڙي اهو پُڇان ته امان منهنجو ڏوھ ڪهڙو هو جو مون کي پرائي پينگهي ۾ ڇڏي وئينءَ؟ ۽ اهو به چوان ته اوهان جي ڪيل غلطي ۾ پيدا ٿيڻ ئي منهنجو ڏوھ آھي ته ان ڏوھ جي سزا مون کي پنهنجي هٿن سان ڏئين ها. اي امان مون کي سؤ ڪوڙا هڻي ڇڏين ها، پر پنهنجي آنچل کان ته پري نه ڪرين ها. توکي خبر آھي يتيمي هن دنيا جو وڏي ۾ وڏو الميو آھي. ماءُ بنا ٻار نڌڻڪو ٿي ويندو آھي. مون کي ته اها به خبر ناهي ته منهنجي ماءُ پرڻيل هُئي يا ڪنواري؟ آئون ڪنهن گهر ۾ ڄائو هئس يا ڪوٺي ۾؟ منهنجو ڪهڙو دين آھي؟ سڀ ڪجهه مون لئه اونهون اسرار آھي.
بابا! منهنجي ڪا به سُڃاڻپ ناهي. آئون ته پنهنجو شناختي ڪارڊ به نه ٿو ٺھرائي سگهان. ڪارڊ ۾ خاندان نمبر کپي ٿو. منهنجو ته خاندان ئي ناهي ته نمبر ڪٿان آيو. ڪارڊ ۾ پيءُ جو نالو پڇن ٿا. ڇا ٻُڌايان ته منهنجو پيءُ مون کان لڪ لڪوٽيءَ راند ۾ گوهي هڻي وڃائجي ويو آھي. اي بابا! اهڙو ڪو فلسفو يا فارمولو ٻُڌائي وڃ، جنهن ۾ بنا پيءُ جي ماڻھو پيدا ٿيندا هجن ته جيئن اهو ٻُڌائي ماڻھن کي مطمئن ڪري منهن ڏيان ته آئون ناجائز نه پر جائز آھيان.
بابا! ڪوٺن ۾ پيدا ٿيندڙ ٻارن کي حرامي چوندا آھن ته پوءِ ڪوٺن ۾ پنهنجو تخم اُڇلائي ويندڙن کي ڇا چوندا آهن؟ اڄ به جڏھن ٻڌندو آھيان ته ڪنهن ڪنواري پنهنجو ٻار ڪيرائي ڇڏيو آھي، ته ائين لڳندو آھي ڄڻ منهنجي وجود تي وار ٿيو آھي. ڪنهن ڪوٺي وٽان گُذرندو آھيان، ته ائين لڳندو آھي ڄڻ انهي ۾ ڪا منهنجي ماءُ هوندي. اي بابل!هن اڄاتي عذاب مان مون کي پار اُڪاري وڃ.
آئون جتي ويندو آھيان ماڻھو مون کان پڇندا آھن ته، تون ڪير آھين؟ آئون چوندو آھيان انسان آھيان ته وري به چوندا آھن ته، انسان جي به ڪا ذات پات ڪو دين ڌرم ته هوندو؟ بابا! مون کي ٻُڌائي وڃ منهنجو ڪهڙو دين ڌرم آھي. منهنجي ڪھڙي ذات پات آھي. بابا مون کي پنهنجو نالو ڏيئي وڃ؟
بابا! تون ڪٿي آھين؟ مون کان اڄ وري ڪنهن تنهنجو نالو پڇيو آھي. اڄ وري منهنجو اندر تڙپي اُٿيو آھي. ماءُ جي ممتا کان محروم ۽ پيءُ جي پرورش کان پري رهيل منهنجي ويڳاڻي وجود جو ڪو وارث ٿي وڃ. مون کي تنهنجو نالو ئي نه ٿو اچي. بابا مون کي ڪجهه به نه ٿو کپي، رڳو پنهنجو نالو ڏيئي وڃ. بابا مون کي حرامي مان حلالي ڪري وڃَ.
بابا! مون کي پنهنجو ڪندي هن سماج ۾ ڪو شرم محسوس ڪرين ته مهرباني ڪري پنهنجي سماج کي اهو سبق سيکارجانءِ ته ڪڏھن به ڪنهن ڪنواري عورت جي قربت ۾ اچي بدن جي بُک مٽائڻ ۽ ڪنهن ڪوٺي ۾ وڃي پنهنجو تخم اڇلائڻ کان اڳ ۾ اهو سؤ ڀيرا سوچين ته، ان گناھ مان پيدا ٿيندڙ گُل جو ڇا ٿيندو؟ هن سينوريل سنسار جي ڍنڍ ۾ ٽڙندڙ ان معصوم ڪنول کي ڪو به پنهنجو نالو نه ڏيندو. ڪنهن معصوم گل کي يڪي يتيمي کان بچائجانءِ بابا...!!
فقط تنهنجو جائز پُٽ
جنهن کي دنيا ناجائز جو نالو ڏئي ٿي.
دنيا جو هر يتيم خانو