لاڙڪاڻي جي هڪ ڳوٺ ۾ ڀري محفل ۾ گولي لڳڻ سبب مارجي ويل فنڪاره سان مخاطب
تو سان ناحق ٿيو آھي. تنهنجي خاندان جي هر تمنا جو خون ٿيو آھي. تون بي گناھ هُوندي به بي موت ماري وئينءَ. تون جيڪا ڪَن رس جو چس چکائيندڙ سنڌ جي اُھا سوکڙي ھُئينءَ جنهن جي پرک ڪرڻ وارو هتي ڪير به نه هو. تون جڏھن ٻٽيهه راڳڻين جو رياض ڪري هارمونيم تي هٿ رکندي هُئين تڏھن هر تند ۾ الئه ته ڪيترن سارسن جا ڪنٺ سمائجي ويندا هُئا. هارمونيم جي رڌم تي تنهنجو هر آلاپ هزارين ڪويلين جي ڪنٺ رس جهڙو دلپذير هوندو هو. تون ٻٽيهه سُرن جي ساڌنا ڪري جڏھن رنگ منچ کي سيس نمائي پرڻام ڪندي هُئينءَ، تڏھن سرسوتيءَ ماتا پنهنجا سڀئي گُڻ تنهنجي ڳلي ۾ اوتي ڇڏيندي هُئي، ڇاڪاڻ ته تون سچي پريم ڀاونا سان پُڪار ڪندي هُئينءَ. اهڙي پُڪار جنهن ۾ ان جَل جي آجيڪار لئه هڪ آس سمايل هوندي هُئي.
تون جيڪا سُرن جي سفير هُئينءَ. سُر، جن جي سماع ۾ صوفي پنهنجا پراڻ پرميشور کي سونپيندا آھن. سُر جيڪي سرسوتيءَ جي دين هوندا آھن. سُر، جن کي سُڻي آتمائون آنند پائينديون آھن. سرير سڪون سان سرشار ٿيندا آھن. سُر، جن تي ماڻھو سِر ڏيندا هئا وٺندا ڪون هئا. سُر جيڪي جل ۾ آڳ لڳائي ڇڏيندا آھن. سُرن تي ڌاوڻ لئه روئندڙ ٻار به ماٺ ٿي ويندا آھن. سُرن تي آڪاس ۾ اُڏامندڙ پکي ڌرتيءَ تي ڪري پوندا آھن. سُرن تي ماڻھو نرت ڪلا جا نمونا پيش ڪندا آھن، پر توکي ته سرزمين سنڌ جي سُريلي شھر لاڙڪاڻي ساھ سيباڻي جي لاکيڻي ڌرتيءَ تي سُرن عيوض گوليون مليون. ثمينه تنهنجو ڏوھ ڪهڙو هو؟
تون سنڌ جي اُھا چَترڻي ڪوئل هُئينءَ جنهن جي قسمت ۾ ڪا اهڙي محفل شايد لکيل ئي نه هُئي جنهن ۾ تنهنجي ڪلا جي جلا جو قدر ڪندي ڪو هٿ تنهنجي مٿي تي شفقت جي اجرڪ وجهي توکي اون ڪري ها. ائين چئي ها پُٽ پيٽ حمل ۾ ڳائڻ صحت لئه سڀاويڪ ناهي هوندو. ڪاش! ڪو ته اهڙو به هٿ ملي ها جيڪو اسٽيج تي اچي توکي چئي ها ڀيڻ هن ڪرائي ۾ راکي ٻڌ ته آئون تنهنجي رکشا ڪري سگهان. ثمينه! هتي جسم جي دُرڳند ۾ روح جي سڳند ختم ٿيو وڃي ٿي.
تون هن ديس جي اُها دلفگار ڪوئل هُئينءَ جيڪا مُورکن جي محفلن ۾ ڪُوڪون ڪري مري وئينءَ. گرڀوتي هوندي به پيٽ گُذران لئه شرابين جي شوق جو پورائو ڪندي هن جهان مان هلي وئينءَ. تون هن غريب سنڌ جي اُها گُلوڪاره هُئين، جنهن جي رسيلي راڳ ۾ ئي پنهنجي پريوار جو ڀاڳ سمايل هو. تون غمن ۾ ٻُڏل ماڻھن جي اُداس روحن کي راڳ سان ريجهائي پنهنجو پيٽ پاليندي هُئينءَ. تو ڀلا ڪنهن خان جي خزاني مان کاٽ ته ڪونه ٿي هنيو جو توکي ايڏي وڏي سزا ڏنائون. تون انهن پکين وانگي دل جي پويتر هُئينءَ جيڪي هميشه وڳر ڪيو وتن. جن جي من ۾ مير ۽ وجود ۾ وير رتيءَ جيترو به ناهي هوندو. پکي جيڪي سدائين توڪل جي تُرهي تي هوندا آھن. تون به ته ائين توڪل تي حياتيءَ جا ٻيڙا پار لنگهايا هئا. هڪڙي محفل ۾ ڪجهه نه مليو ته ٻئي ۾ ڪجهه ملندو واري توڪل تي دل جي ٻار کي پرچائيندي مُرڪندي هُئينءَ.
ثمينه تنهنجي اڻ ڄاول ٻار جو قصور به ڪهڙو هو جو اُن کي به وحشين گولين جا گهاوَ ڏيئي ڇڏيا. ھُن ته اڃان هن دُنيا جو درشن به ڪونه ڪيو هو. هُن ته املتاس جي ڪاٺيءَ ۽ پنير مان تنهنجي هٿ جي ٺاهيل سُتيءَ جي به سُرڪ ڪونه ڀري هُئي. هن تنهنجي هنج ۾ ويهي ڌاوڻ پيئندي تنهنجي ممتا ڀري ڇاتيءَ جي مهراڻ کي به ڪونه ڇُھيو هو. هُن ته تنهنجي پيار جي پاني مان هڪ سُرڪ به ڪونه ڀري هئي. هن ته لاڏ مان لوري ڳائڻ مهل تنهنجي دل جي ڌڙڪن به ڪونه ٻُڌي هُئي. ثمينه! تو اڃان هن جي ڀورڙن ڀروئن تي سُرمي جي سرائي ڦيري ڪُل ڪائنات جي عظيم مصوري به ته ڪونه ڪئي هُئي. موئن جي دڙي جي اصلي ريت نڀائيندي ٻالڪ جو مٿو ويهارڻ لئه تو جيڪي ڳوٿريون ٺاهيون هُيون، اُھي اڄ پنهنجو مٿو پٽي تنهنجي ٻالڪ کي سڏي رهيون آھن. رلڪا، پوتڙا ۽ تنڃڻ سڀ سوڳ ۾ سُڏڪي رهيا آھن.
تُنهنجي ڪملهي موت تي رڳو ڀٽائي جا ٽيهه سُر ناهن رُنا پر ميران جي سُرندي جون تارون به اوڇنگارون ڏيئي رُنيون آھن. تنهنجي هانوَ ڏاريندڙ ھتيا تي رڳو ٻيجل جو سُرندو سوڳوار ناهي، پر جهوناڳڙھ جي سخي راءِ ڏياچ جو روح، ستي سورٺ جي آتما سميت سنڌ جي هر اُن دل سان تعزيت ڪري رهيو آھي، جنهن ۾ تنهنجي موت جو تڏو وڇايل آھي. تنهنجي ناگهاني وڇوڙي تي نه رڳو موهن جي دڙي جي ناچڻي ڇيرون ڇوڙي سوڳ ۾ سُتي آھي پر، بندرا جي بن ۾ راڌا کي پُڪاريندڙ ڪرشن جي مُرلي به ماٺ آھي. تنهنجو موت ٻٽيهه راڳڻين جو موت آھي. تنهنجو قتل ساري گا ما پا دا ني سا جي هر سرگم جو قتل آھي. هن گولي رُڳو تنهنجي ڇاتيءَ کي ڇلني ناهي ڪيو، پر هر اُن سُرن جي سودائي کي گهايو آھي، جنهن جي من ۾ هر وقت صوفين جي سماگم سُرودُ سان لبريز آھي.
فقط تنهنجو سنڌي ڀائر