قصور ۾ بي درديءَ سان ماريل زينب جو پنهنجي پيءُ ڏانهن خط
منهنجي هم وطنن کي چئجانءِ ته آئون ايراني غاليچي ۾ روپيل گُل جهڙي اوهان جي وطن جي ڌيءَ زينب آھيان. اُها زينب جيڪا بابا بلهي شاھ جي بي داد نگري قصور ۾ بي قصور مارجي ويئي هُيس. جنهن سان انسانن جانور بڻجي زنا ڪيو هو. اُها زينب جنهن کي طبي موت مرڻ کان اڳ ۾ تڙپائي ماريو ويو ھو. ها! آئون اُها ئي زينب آھيان جنهن جي هر چيخ پُڪار بڻجڻ کان اڳ ۾ بي رحم وقت چورائي ويو هو. ها! آئون اُها اختر سوخته زينب آھيان جنهن جي ڳلي اڃان ڳالهائڻ ئي مس سکيو هو ته ان کي گهُٽي، اُن جي پکين جهڙي گُگدام زبان کي ڏندن ۾ دٻايو ويو هو. اُها زينب جيڪا اڄ ڪلهه عالمي ميڊيا جو موضوع بڻيل آھي، جنهن کي چند ڏينهَن کانپوءِ مائٽن کانسواءِ هر ماڻھو وساري ڇڏيندو، جنهن جا سرد سُڏڪا انصاف لئه التجائون ڪندي ڪندي آڪاش جي پولارن ۾ پرواز ڪري ويندا.
ٻُڌاءِ بابا! مون کان انهن کي ڪهڙو خوف هو جو مون کي بنهه بي دردي سان چٿڙي ماريو ويو. مون کان ته انهن ماڪوڙين کي به ڪو ڊپ نه هو جيڪي منهنجي چپن تي چهٽل کٽمٺڙن جي مٺاڻ جي رهجي ويل رس کي بي تڪلف ٿي ننڊ ۾ چوسي وينديون هيون. مون کان ته اُنهن تتلين کي به ڪو خوف نه هوندو هو جيڪي منهنجي هٿيلي تي ويهي مون سان ڪچهريون ڪنديون هيون. مون کان ته پکين کي به ڪو جوکو نه هو جيڪي منهنجي بار بار اُڏائڻ باوجود منهنجي اڱڻ تي اچي ٽلورا ڏيندا هئا. پوءِ مون کي ڇو ماريو ويو…؟؟
بڙ جي گهاٽي ڇانوَ جهڙا بابل...!
ماڻھو چون ٿا ته هُنن وحشي درندن مون مان جسم جي بُک مٽائي آھي، پر بابا آئون ته سيڪس لفظ کان ئي اڻواقف هئس. آئون ته اڃان ٻار هئس. ٻار جيڪي خدا جو ٻيو روپ هوندا آھن.! ٻار جن جي مُرڪ پسي پيٽ بُکايل جي بُک مٽيو وڃي. ٻار جن جا ٽھڪ ڪروڌ کي تڙي ڪڍي ڇڏيندا آھن. ٻار جن جي چپن کي پوپٽ گُل سمجهي چوپيندا آھن. ٻار جن سان رانديڪا رهاڻيون ڪندا آھن. ٻار جن جي اصرار تي وشال آڪاش پنهنجا شاور کولي رحمتون وسائيندو آھي. ٻار جن سان جانور به پيار ڪندا آهن. ٻار جن کان سواءِ اڱڻ سڃو تصور ڪيو ويندو آھي. ٻار جن کي پاليو ويندو آھي پر ماريو ناهي ويندو پوءِ مون کي ڇو ماريو ويو بابا…؟
آئون ته ماڪوڙي جيان معصوم هئس. مون مان ڪهڙي جنسي بُک مٽي هوندي؟ ماڪوڙي کي نپوڙڻ سان رت نه پر پاڻي نڪرندو آھي.! منهنجا بابا…! مون کي ڪنهن به نه بچايو. مون سان ٿيل وحشيتناڪ ويدنا کي ڏسي وڻ ڏار لوڏي ڏُک ونڊيندا رهيا، پر بيوس بچائي نه سگهيا. منهنجون معصوم چيخون ٻُڌي پکي ڪوڪيندا رهيا، پر بي هٿ هئڻ ڪري مون کي بچائي نه سگهيا. مون کي وحشين جي عُقابي چنبن ۾ بي هوش ڏسي هوا هوش وڃائي سوسٽ ڪندي رهي، پر هٿن واري انسان اڳيان بيوس هوندي مون کي بچائي نه سگهي. آئون باھ ۾ ڪريل پرواني وانگي پچندي رهيس ۽ ڏونگر ڏسندا رهيا.
منهنجا بابل! منهنجي جيجل کي چئجانءِ مون وحشين جا وار سهندي توکي ڏاڍو ياد ڪيو هو. هن کي چئجانءِ تو پاڻ کي بُکايل رکي مون کي جيڪي گراھ ڏنا هئا، اُهي نڙي ۾ اٽڪي پيا هُئا، مون تو کي ڏاڍو ياد ڪيو هو. تو سياري جي سردي ۾ سيءَ مرندي مون کي جيڪي ڪمبل اوڍايا هئا انهن جي گرمائش ۾ منهنجا انگ ٻري رهيا هئا. مون توکي ڏاڍو ياد ڪيو هو. تون مون تي مکي به ويهڻ نه ڏيندي هئينءَ پر امڙ گڏھن جهڙا ماڻھو منهنجي گُلن جهڙي وجود تي ويهي رهيا، جن کي ڪنهن به نه هٽايو. مون توکي ڏاڍو ياد ڪيو. مون کي زندگي ۾ ذرو ٻرو ايندو هو ته تون پاڻ ٻري پوندي هئينءَ، پر هتي ته سورن ۾ منهنجي نس نس ڦاٽي پيئي هئي. پيشاب بدران رت هليو هو. مون توکي ڏاڍو ياد ڪيو هو.
منهنجا بابل…! منهنجي گهر ۾ پيل منهنجا رانديڪا روئن ته چئجانءِ اوهان جي گگدام مالڪه کي اشرف المخلوق پنهنجي جنسي بُک جي ڀينٽ چاڙھي ڇڏيو. منهنجو پوکيل وڻ منهنجو پُڇي ته چئجانءِ هُوءَ آسمان جي وسعتن ۾ گُم ٿي ويئي آھي. منهنجو پاليل ڪُتو مون کي نه ڏسي گهر ۾ پُڇ لوڏي اُداس ڪوڪون ڪري ته، چئجانءِ، ماڻهو ڪُتا بڻجي کيس کائي ويا. گهر جي ڪُنڊ ۾ پيل منهنجن گڏين کي چئجانءِ اوهان کي پرڻائڻ کان اڳ ۾ ئي آئون پنهنجي ڪنوارپ وڃائي ويٺي آھيان، سو هاڻ اوهان کي ڪهڙو منهن ڏيکاريان، ان ڪري منهنجو انتظار نه ڪن!
بابل! ماڻھو سمجهندا مون مزاحمت ڪونه ڪئي هوندي، پر بابل مون پنهنجي عصمت بچائڻ لئه ننڍي هوندي به وڏا وس ڪيا هئا، پر بچائي نه سگهيس ڇاڪاڻ ته هٿ مون وٽ به هئا، پر صفا نازڪ هئا جيڪي ڪڏھن گُل به نه پٽي سگهيا، سي گڏھن کي ڪئين هٽائي سگهندا. آئون چڪ به نه هڻي سگهيس، ڇاڪاڻ ته ، منهنجا ڏند اڃا ويشنو هئا. آئون لت به نه هڻي سگهيس، ڇاڪاڻ ته، منهنجون ڄنگهون جانورن وٽ قابو هيون. آئون فقط رڙيون ڪندي رهيس. اهڙيون رڙيون جن ۾ هڪ ست قرآن نياڻي جي نرمل ڪايا سان ٿيل قهر جي صدا سمايل هئي. جنهن کي مهذب سماج ٻُڌي نه سگهيو.
ڪنن ۾ ڪميڻپ جو ڪپهه وجهي هلندڙ هن بي رحم سماج منهنجا سرد سڏ منهنجي جيجل تائين به نه پهچايا. جيجل جيڪا اولاد جي اک مان ڪريل هر لُڙڪ کي روح جي رومال سان اُگهندي آھي. اُن عظيم رشتي تائين ڪير منهنجي رڙ پهچائي ها ته ڪر امڙ دنيا جو هر درد اورانگهي، هر مصيبت کي منهن ڏيئي مون کي بچائڻ اچي ها. مون کي مرڻ وقت پنهنجي هنج ۾ کڻي لوريءَ ٻُڌائي ها ته، منهنجي تڙپندڙ روح کي ڪجهه سڪون ملي ها پر، مون اڀاڳڻ کي اها به نصيب نه ٿي.
مون سر ٽوڙ سُورن جي شدت ۾ جيڪي سڏ ڪيا، اُهي سڏ ڏينهن قيام جي هر انسان کي وڏي واڪي چوندا ته اسان کي ڇو ڪونه ٻڌو ويو؟ اسين جيڪي هڪ ابهم روح جي پُڪار هئاسين. اسين جيڪي هڪ معصوم ڇوڪريءَ جا سڏ هياسين. اها ڇوڪري جيڪا اڃا عورت به نه بڻي هئي. ان سان بنهه بي حيائي وارو سلوڪ ڪيو ويو. اهڙو سلوڪ پيشه ور وئشيائن سان ريگيولر گراھڪ به ناهن ڪندا.
منهنجا بابل! مون کي معاف ڪجانءِ. آئون توکي پيري ۾ پاڻي لپ پيارڻ کان اڳ ۾ خود اُڃ مري، مري ويئي آھيان. منهنجا سڀئي سپنا ويرين جي ور چڙھي ساڀيائن جي رڃ ۾ سڙي ويا. آئون ڀاءُ جي سِر تي سهرا به نه ڏسي سگهيس، نه ئي وري پنهنجي هٿ تي مينديءَ جا گُل مورجي سگهيا.
بابا! مون سان انصاف مشڪل ٿئي. حاتم طائي حُڪومت منھنجي عصمت ۽ زندگيءَ جي قيمت ٽيهه لک روپيه ڪَٿي آھي. اُهي ٽيهه لک توکي روز ٽيهه ڀيرا ماريندا ۽ جيئاريندا. تون مون کي فطرت ۾ ڪٿي به ڳولجان نه..آئون توکي ڪٿي به نه ملنديس. نه سانجهه جي ستارن ۾ نه چوڏھين جي چنڊُ ۾. نه خار ۾ نه گُلن ۾. نه عرض و سمان ۾. نه وڻن ۾ نه پکين ۾. مون کي فقط ماءُ جي اکين جي ماڻڪين ۾ ڳولجانءِ، جتي آئون لُڙڪ جي صورت ۾ هر وقت رمندي رهنديس! مون کي پنهنجي دل ۾ ڳولجانءِ، جتي آئون هر ڌڙڪن ۾ ڦٿڪندي رهنديس. هاڻ بابا جنت ۾ ملنداسين. جتي منهنجي اکين ۾ لُڙڪ نه هوندا، ڇاڪاڻ ته منهنجا سڀئي لُڙڪ قصور جي ڌرتي جذب ڪري ڇڏيا آھن. اُتي آئون توسان اکيون پوري ملنديس، ڇاڪاڻ ته منهنجي عصمت لُٽيل آھي، آئون توسان اکيون ملائي نه سگهنديس..
فقط تنهنجي
نردوش مارجي ويل نياڻي
زينب